Kate Hamer debuteert met een moderne versie van Roodkapje

Het meisje in de rode jas wordt bestempeld als een literaire sensatie. Hoe voelt het voor jou als schrijfster die net haar debuutthriller heeft afgeleverd?  

‘Het is natuurlijk fantastisch wanneer mensen goede dingen zeggen over iets waar je ontzettend hard aan hebt gewerkt en je na aan het hart ligt. Contact met lezers is voor mij erg waardevol, of het nu via Twitter of ‘live’ is op literaire evenementen. Als je continu aan de publiciteit denkt, maakt het je gek en wordt het moeilijker om verder te werken aan een volgend boek. Ik ging dus iedere dag maar door met woorden op papier zetten die iets voor mij betekenen. Daarnaast denk ik dat het proces bij ieder boek opnieuw begint. Ik sta opnieuw onderaan de berg en moet boven aan de top zien te komen.’

Het boek is niet een doorsnee thriller, maar bevat ook hints van een literaire roman en psychologische ontwikkelingen. Was het tijdens het schrijfproces al duidelijk wat voor label je het boek wilde meegeven?

‘Het is een thriller waarbij de relatie tussen moeder en dochter het effect versterkt. Gedurende het schrijven had ik wel een idee waar het zou passen in termen van genre en marketing. Uiteindelijk besloot ik mijn hart te volgen en deze ideeën los te laten. Voor mij moet schrijven een vorm van een emotionele naklank hebben om een boek mogelijk te maken.’

De kleur rood is van belangrijke betekenis in het boek. Hoe kwam dit idee bij je op?

‘De eerste scène van mijn boek kon ik zeer sterk voor me zien: een jong meisje, alleen in het bos en ze draagt een rode jas. Door het totaalbeeld wist ik dat ze verdwaald was, maar ik kon mijn vinger er nog niet op leggen waarom. Tijdens het schrijven van het boek moest ik hier achter komen.

Toch is mijn fantasie wel gevoed door andere indrukwekkende scènes, denk bijvoorbeeld aan de scène in de film Schindler’s List waar het jonge meisje in de rode jas de schakering vormt tussen de zwart-wit beelden. Ook is er een film uit 1970, getiteld Don’t Look Now, waarin Donald Sutherland en Julie Christie een jong echtpaar spelen dat hun dochter zojuist verloren heeft. De vrouw ziet tijdens hun verblijf in Venetië een meisje in een rode jas door steegjes rennen. Als kijker ben je er niet zeker van of dit een geestverschijning, een deel van de fantasie of iets anders sinisters is. Deze film had een enorme invloed op me toen ik het zag als tiener.

Maar toen ik de laatste woorden van Het meisje in de rode jas op papier had gezet, keek ik op naar de muur waar mijn Victoriaanse poster van Roodkapje hangt. Toen wist ik dat ze stiekem al die tijd al naar me had gekeken. Soms vergelijk ik Carmel ook wel een beetje met Roodkapje, ze raakt van het pad en wordt bedreigd door de figuurlijke grote boze wolf.’

De oplettende lezer vindt in het boek verwijzingen naar sprookjes, denk bijvoorbeeld aan de rode jas die Carmel draagt en haar verdwijning van een verhalenfestival. Hoe belangrijk waren sprookjes voor je tijdens het schrijven van het manuscript?  

‘Het boek heeft in recensies al vele labels gekregen: psychologische thriller, een benadering van ‘domestic noir’, maar mijn favoriet is toch wel ‘een sprookje uit de 21e eeuw’. Het legt namelijk precies uit wat ik probeerde na te streven tijdens het schrijven van het boek.  

Als klein meisje waren sprookjes erg belangrijk voor me. Ik ben opgegroeid in een huis vol met boeken en vooral de sprookjes uit het Edwardiaanse tijdperk (begin 1900, red.) waren erg aanwezig. Zo verslond ik de sprookjes van Grimm en het verhaal van Peter Pan en Wendy. De boeken staan nog steeds in mijn kast en hangen inmiddels met draadjes aan elkaar doordat ik ze zo vaak heb gelezen. Waarschijnlijk zijn ze zo diep verankerd met mijn onderbewustzijn dat ze wel eens aan de oppervlakte komen wanneer ik zelf schrijf. De sprookjes die ik toen las, lijken totaal niet op het Disney tijdperk van nu. Ik las sprookjes die wreed waren, een goede dosis gevaar bevatten, en met moordzuchtige personages van doen hadden. Een goede voedingsbodem voor een schrijver dus!’

Het komt niet vaak voor dat de hoofdrol in thrillers wordt vertolkt door kinderen. Waarom koos je voor Carmel, een achtjarig meisje, als belangrijkste vertolker in dit boek?

‘Het centrale beeld van het meisje in een rode jas liet me maar niet los. Het was zo beklemmend dat ik een keer ’s nachts uit bed ben gestapt en het eerste hoofdstuk aan één stuk door heb opgeschreven. Natuurlijk is er later wel geschrapt en herschreven in het manuscript, maar het eerste hoofdstuk is maar heel weinig veranderd. Toch wordt Carmel niet meteen geïntroduceerd in het eerste hoofdstuk, doordat het is geschreven vanuit het perspectief van haar moeder Beth. Op dat moment werden mijn twee belangrijkste personages geboren en was het aan mij om hen te volgen in hun worstelingen tijdens hun ontwikkeling.

Ik heb me nooit zorgen gemaakt om het feit dat ik een kind als hoofdpersonage aanvoerde in een thriller. Ik was ervan overtuigd dat ik Carmel niet te kinderlijk of te volwassen zou weergeven. Dit deed ik door haar gewoon te beschouwen als een persoon die toevallig acht jaar oud is. Carmel heeft haar unieke gedachten, meningen en wereldperspectief net zoals ieder ander persoon.’

Door de perspectiefwisselingen wordt het verhaal dynamisch en kan de lezer meeleven met beide partijen. Hoe vond je een balans tussen de sensitieve en verbeeldende wereld van Carmel en de door verdriet verscheurde Beth?  

‘Voor mij lag de uitdaging in feit dat ik niet één van de personages de ander liet overstemmen. In mijn eerste versie was Carmel iets te veel aanwezig, waardoor ik samen met mijn redacteur besloot om Beth meer op de voorgrond te brengen. Ik schreef het boek ook exact zo afwisselend als het boek er nu uit ziet, door de ene keer een hoofdstuk met Beth en vervolgens één met Carmel te schrijven. Het was geen kwestie van ieders verhaal schrijven en ze door elk gooien zodat het een boek werd. Voor mij werd hun wereld steeds duidelijker door hun stemmen afwisselend te gebruiken. Ze kwamen daardoor ook steeds dichter bij me te staan, ondanks dat ze van elkaar gescheiden waren. Hun fysieke scheiding wordt mede duidelijk doordat hun verhalen en perspectieven ook door hoofdstukken gescheiden worden.’

Het meisje in de rode jas bevat meerdere scènes die emotioneel zwaar overkomen. Welke scène was het moeilijkst om te schrijven?  

‘Vreemd genoeg denk ik dat het voor mij de laatste scène is, maar helaas kan ik niet te veel in detail treden zonder dat ik dingen weggeef van het verhaal. Het einde, en zelfs de laatste zin, had ik al vanaf het begin af aan in mijn hoofd. Maar toen ik eenmaal tijdens het schrijven bij het laatste hoofdstuk was aanbeland, vond ik het moeilijk om de woorden op papier te krijgen. Ik denk dat het moeilijk was om afscheid te moeten nemen van de personages waarmee ik een lange en emotionele reis mee had gedeeld.’

Wat kan de lezer van Kate Hamer verwachten in de toekomst? Ben je al bezig met een tweede manuscript?  
‘Op dit moment ben ik bezig met het uitzetten van de verhaallijnen van mijn tweede boek. Het wordt een ‘coming of age’ verhaal met een flinke dosis van het bovennatuurlijke. Er zwerft zelfs een idee voor een derde boek door mijn gedachten, waarvoor ik ook erg enthousiast ben. Er zijn nog zoveel verhalen die ik wil schrijven, ik hoop dan ook dat ik er een aantal mag uitbrengen.’

Kans maken op een exemplaar van dit thrillerdebuut? Kijk voor meer informatie in de rechterkolom naast dit interview.