Kinderlijk

Ik ben namelijk een wandelende bibliotheek, en het aantal boeken dat ik bezit stijgt zo enorm snel dat het een dagtaak is om ze een voor een een aaitje te geven. En geloof me, dat is echt nodig. En dus fungeer ik als bibliothecaresse, zo een die gevraagd en ongevraagd advies meegeeft wanneer een boek opnieuw de deur uitgaat voor een tijdje. En dat advies werd ook gegeven toen mijn vriendin met een lege boodschappentas aan kwam zetten. “Waarvoor die boodschappentas,” vroeg ik terwijl ik er schaapachtig naar keek. “Duh, ik heb een nieuwe lading boeken nodig.” Ze was nog niet uitgepraat of ze wurmde zich langs mij en de deurpost, afstevenend op mijn boekenkast. “Nou, wat raad je me aan?”  

Nogal verbluft over haar bestorming van mijn boekenkast, wees ik met een twijfelachtig vingertje naar het boek dat een spotlight verdiende als ik er het geld voor had. Ik pakte hem uit de kast, en terwijl ik het vast had, werd ik weer zo enthousiast als een kind dat een kwartier langer op mocht blijven. “O mijn god, deze moet je echt…” het boek werd uit mijn handen gegrist. Ik wilde net een anekdote doen van het fenomenale verhaal, toen ze me onderbrak. “Maar, dit is een kinderboek…”  

No she didn’t. Mijn hersenen leken wel gefrituurd, niet in staat die laatste opmerking van haar te registreren. Want een young adult-boek bestempelen als ‘kinderlijk’, dat was verraad van het hoogste niveau. Ik tikte furieus met mijn nagel op de kaft. “Jij gaat dit boek lezen, en je gaat ervan houden!” De rollen waren omgedraaid, want terwijl ik nog stond te briezen als een uit de kluiten gewassen bizon, wist mijn vriendin niet hoe snel ze met haar boodschappentas en het boek het huis uit moest vluchten.  

Ik zie het iedere dag opnieuw terug. Volwassenen die terugdeinzen voor het bordje ‘jeugdboeken’ in de boekwinkel. Die met fronsende wenkbrauwen naar het tekentje ‘15+’ kijken en hun neus ophalen voor het woord ‘young adult’.  

Want zij zijn daar veel te oud en wijs voor – dat laatste valt nog te betwijfelen – en horen de bladzijden van zo’n jeugdboek niet om te slaan. Want, hoe kan kinderachtig gezwets nou leuk zijn? Maar young adult heeft niets te maken met een jonge schrijfstijl. Het heeft alles te maken met meer emotie en inleving. Zouden deze wijze volwassenen – mijn vriendin inclusief – het een kans geven, dan zouden ze er snel achter komen dat er meer is dan een literaire thriller of een romannetje hier en daar. Young adult is er voor iedereen, en zo ook voor mijn vriendin, die ik het voordeel van de twijfel gaf.  

Een paar dagen later stond ze weer voor mijn deur, de trouwe boodschappentas in haar handen, het boek dat ik haar meegaf tegen haar borst aan gedrukt. Zonder een Hallo-hoe-is-het-met-je-praatje stevende ze opnieuw op mijn boekenkast af. “O mijn god. Geef me het tweede deel, zeg me alsjeblieft dat je het tweede deel hebt. En geef ook maar meteen al die andere young adult-boeken, ik denk dat ik mijn favoriete genre gevonden heb.” En terwijl ze door mijn collectie boeken snuffelde kon ik het niet laten om te mompelen: “Ik zei het toch.”