Laura Maaskant: ‘Ik heb geen bucket-list’

 Allereerst, hoe gaat het met je?

‘Het gaat ontzettend goed met me: de titel van mijn boek en het theaterstuk is op mij van toepassing: Leef!’  

Je komt over als een ongelooflijk krachtige jonge vrouw, die meer dan alleen maar respect verdient. Hoe doe je dat? Hoe kan het dat je, terwijl je weet dat je ongeneeslijk ziek bent, zo van het leven kunt genieten?  

‘Die twee dingen sluiten elkaar gelukkig niet uit: ik denk dat geluk ongeacht omstandigheden voorkomt. Of je nu ziek bent, of gezond, jong of oud: iedereen heeft de mogelijkheid gelukkig te zijn, omdat dat niet onderhevig is aan wat er om ons heen gebeurt, maar een gevoel dat in ons zit.’  

Waaruit put jij kracht? Waar haal jij de energie vandaan om de schoonheid van het leven iedere dag weer te zien, te ervaren?

‘Dat zijn veel dingen. Alle kleine dingen, die ogenschijnlijk gewoon bij het leven horen, zijn dingen die de schoonheid ten volste laten zien; een bloeiende bloem op een grasveld, een kop thee in een café hier in Amsterdam, of een goed gesprek met een vriendin; allemaal kleine nu-momentjes die het leven prachtig maken.’  

Had je verwacht dat er een voorstelling van jouw verhaal zouden worden gemaakt toen je het boek schreef?

‘Nee, ik had nooit gedacht dat er een theaterstuk zou komen van mijn boek. Het lag eigenlijk buiten mijn voorstellingsvermogen dat dat ook nog een mogelijkheid zou kunnen zijn; na het schrijven van mijn boek was ik al zo content dat dat boek er was, dat een theaterstuk enkel een toevoeging daarop kon zijn. Doordat het voor mij niet noodzakelijk was, moest het voorstel voor een theatervoorstelling wel erg goed zijn; dat wie die.’  

Ben je betrokken geweest bij de totstandkoming van de voorstelling?

‘Ja, ik ben op een fijne manier betrokken bij de totstandkoming van de voorstelling. Alles gaat in overleg. Zo ben ik bij de scriptlezing geweest en bij de eerste repetities. Maar bovenal heeft SoloStories ruimte om hun eigen creativiteit en vakkennis neer te zetten. Ik ben immers geen technische theaterkenner en vanuit de gedachte: schoenmaker blijf bij je leest, is dit hun expertise en niet de mijne.’  

Je bent bij de try-out geweest. Hoe was dat voor jou?

‘Het was bijzonder Jamie te zien spelen wat ik beschreven had! Ik was ontroerd door het stuk, zeker ook omdat het stuk dat in zich heeft: het stuk heeft de contouren van een trouwfeest, ik heb zelf ook een trouwfeest gegeven twee jaar geleden, waarin ik symbolisch ‘ja’ zei tegen het leven, tegen mezelf en alles wat er komen zou gaan. In het stuk wordt de speech geschreven voor het trouwfeest dat de dag daarna plaatsvindt; vanuit die speech worden herinneringen beschreven die op het toneel worden gespeeld. Doordat die herinneringen korte flarden zijn van toen, heeft het stuk de kracht om de toeschouwer van emotie naar emotie te ‘gooien.’ Van ontroering, naar een lach, van een traan, naar een bewondering. Dat gebeurde ook allemaal met mij.’  

Hoe reageerde jouw familie op de voorstelling?

‘Samen met mijn ouders ben ik de eerste keer wezen kijken. Dat was mooi.’  

Jamie Grant speelt jou in de solovoorstelling. Herken je jezelf in de manier waarop Grant jou neerzet?  Waar ligt dat aan?

‘Jamie doet het ontzettend goed; ze draagt het stuk en heeft de aansprekende kracht om mensen mee te nemen in de emoties die ze speelt, omdat ze ze niet echt lijkt te spelen: wanneer zij emoties speelt, brengt ze die zo over naar een ieder. Ik herken bepaalde dingen van Jamie in mij die ook essentieel zijn voor de rol: een soort sereniteit om dingen te overdenken. Verder heeft ze vooral haar eigen persoonlijkheid die ze meeneemt in het stuk en die het super goed maken.’  

Is er een scène die je nauw aan je hart ligt?

‘Ja, er is een scène die erg waardevol voor mij is: op een moment krijg ik de chemo’s, stopt Jamie met praten en wordt de scène versterkt door een muziekstuk (in mijn boek speelt muziek ook een belangrijke rol). Doordat er onder die scène geen tekst is, is het zo sterk en mooi en kwam het zo binnen.’  

Komt jouw verhaal in het boek overeen met wat mensen op het toneel gaan zien? Of merk je dat toneel een totaal andere discipline is?

‘Een theatervoorstelling is sowieso een andere discipline, in de zin dat het een beeldend karakter heeft dat een boek logischerwijs niet kan hebben. Dat maakt dat bepaalde dingen sterker binnenkomen: zonder iets te zeggen kan er een duidelijke emotie worden neergezet, wat in een boek niet mogelijk is.’  

De voorstelling is naar aanleiding van jouw boek Leef!, dat in 2014 verscheen. Waarom heb je dat boek geschreven?

‘Met mijn boek heb ik willen delen over Leef!: Leef! in het nu en geniet van alles wat er is; het leven is mooi in alles wat er komt. Ik merkte ook dat mensen om mij heen veel met de toekomst bezig waren; mijn boek heb ik voor iedereen geschreven, maar specifiek voor iedereen die teveel in de toekomst leeft.’  

Wat waren toen jouw verwachtingen en kloppen die met wat er uitgekomen is?

‘Het klinkt misschien vreemd, maar ik had geen verwachtingen rondom mijn boek, en nu ook niet met het theaterstuk: het is al zo mooi dat het er is, en in het theaterstuk zit zoveel kwaliteit, dat het nu al niet meer stuk kan. Zonder verwachtingen het leven tegemoet gaan, houdt bovendien ruimte over voor veel verrassingen!’  

Wat zou je mensen die het boek lezen, die de voorstelling zien, of mensen in het algemeen mee willen geven?

‘Dat is eigenlijk heel simpel: LEEF!’  

Is er nog iets wat je heel graag zou willen doen?

‘Wat ik nog wil doen? Die vraag wordt me vaak gesteld. Maar nee, ik heb geen bucket-list. Bewust niet. Ik haal mijn geluksmomenten uit de kleine momenten in het leven: een wandeling door het park met mijn hond, het zien van een mooie bloem, een leuk gesprek met iemand. Het leven is waardevol, ik pak bewust mijn momenten. Mensen denken vaak aan grote doelen bij het opstellen van een bucket-list, daarom werkt zo’n lijst niet voor mij, want ik geniet dus juist van de kleine momenten. Het geeft rust dat ik niets meer heb wat ik nog wil en moet doen.’  

Leef! speelt nu in de Nederlandse theaters. Bekijk hier de speellijst. 

(c) Foto's: Annemieke van der Togt