Lees en huiver... met Yvonne Franssen
Let op: expliciete inhoud.
Tinderdate
Een onsubtiel harde ‘ping’ van mijn mobiel kondigt een melding van Tinder aan. Geschrokken graai ik naar mijn telefoon. Ik kijk tersluiks naar Roel, mijn echtgenoot, maar die is verdiept in een schreeuwerig tv-programma over het bouwen van mega-constructies. Ik klik op het rode icoontje met de vlam, en wijzig eerst haastig mijn instellingen. Geen meldingen graag. Dan ga ik naar mijn matches. Het zijn er drie. Ruud en Martijn, met wie ik inmiddels een paar spannende dates heb gehad, en Max.
Drie soortgelijke icoontjes. Alle drie een stijlvolle zwart-witfoto. De eerste is een portret van een dame wier ogen geblinddoekt zijn, de tweede toont de polsen van een jonge vrouw die met een stropdas zijn geboeid, en het laatste icoontje is een stilleven van een set handboeien en een stropdas, op een donker satijnen laken gedrapeerd.
De plaatjes spreken voor zich. Dit zijn geen mannen die op zoek zijn naar de moeder van hun aanstaande kinderen. Dit zijn dominante mannen, op zoek naar seks. En dat zijn precies de mannen waar ik op val. Seksueel gezien dan. Want Roel en ik hebben samen een heerlijk leven, dat ik voor geen goud zou willen opgeven. Behalve dan wat seks betreft. Dat hebben we eigenlijk al lang geleden opgegeven.
De meeste avonden zit mijn ambitieuze echtgenoot tot in de kleine uurtjes achter zijn tekentafel, en slaap ik allang als hij eindelijk naar bed komt. Als het onverhoopt toch een keertje tot de daad komt, is het vaak een fantasieloze oefening, binnen een paar minuten gevolgd door Roels ontlading, waarna hij meestal prompt in slaap valt. Mijn echtgenoot is bepaald geen Christian Grey.
En dus gun ik mezelf zo nu en dan een uitstapje naar mijn seksfantasieën. Met zowel Ruud als Martijn beleef ik heerlijk geile avonden. Max is het resultaat van een Tindersessie van twee dagen geleden.
Ik weet zelf niet waarom ik opeens de behoefte voelde om het vlammende appje te raadplegen, maar gedreven door een onbestemde onrust logde ik voor het eerst sinds maanden weer eens in op mijn profiel en swipete binnen een paar minuten een heleboel onaantrekkelijke kerels weg. Toen zag ik Max. Of beter gezegd, zijn profielfoto met de stropdas en handboeien. Ik klikte op het hartje. En toen had ik een match.
Mooie halsband.
Mijn eigen profielfoto toont het van het internet geplukte achterhoofd van een mij onbekende dame met prachtig opgestoken lang haar, waardoor de brede zwarte halsband om haar hals zichtbaar is. Ik glimlach. Ik geloof dat elk van mijn eerdere gesprekken exact zo begon. Roel is inmiddels naar zijn werkkamer verdwenen, dus ik typ een berichtje.
Mooie stropdas.
Grijs. Hou je daarvan? In alle mogelijke tinten.
Om je polsen of om je enkels?
Waar u hem het liefst ziet, meneer.
Keurig meisje.
Als ik een half uur later naar bed ga, ben ik drijfnat. En heb ik voor aanstaande vrijdagavond een afspraak met een man, waar ik helemaal niks van weet. Geen naam, gezicht, of telefoonnummer. Niets. Het maakt me bang en opgewonden tegelijk.
Als Roel me die vrijdagmiddag een appje stuurt dat hij na het werk met zijn collega’s wat gaat drinken, glimlach ik tevreden en wens hem veel plezier.
Jij ook. Groetjes aan Sandra.
Sandra is mijn beste vriendin, en meestal mijn alibi als ik een date heb. In ruil daarvoor wil ze na afloop altijd de smeuïge details weten.
Doe ik. X.
Komt dat even mooi uit. Nu kan ik straks heerlijk uitgebreid in bad, en me in alle rust voorbereiden op mijn afspraak met Max, zonder dat het in de gaten loopt. Om zes uur is er een berichtje van Max.
Alles oké?
Jazeker!
En je man?
Die zou het nog niet merken als ik naakt op zijn tekentafel ging liggen. ;-)
Haha, dan zie ik je over een uur. X.
Het is klokslag zeven uur als ik me bij de receptie van het door Max genoemde hotel meld. De receptioniste glimlacht vriendelijk naar me, en schuift me over de balie een kamersleutel toe, en een witte envelop met mijn naam erop. De aanblik van de zwarte blokletters veroorzaakt een tinteling in mijn buik. In de envelop zit een blanco kaartje, met instructies die aan duidelijkheid niets te wensen overlaten.
Als ik tien minuten later de deur hoor opengaan, zit ik naakt en geknield, met mijn ogen gesloten, naast het grote tweepersoonsbed. Ik hoor hoe mijn date een stoel achteruit schuift en er een tas op zet. Hoe hij zijn jasje uittrekt en ergens neerlegt. Het geluid van een rits die open en weer dicht gaat, en dan ineens is hij heel dichtbij, knielt hij achter me neer. Ik hoor zijn ademhaling, ruik zijn mannelijke geur. Een sidderende zucht van opwinding ontsnapt me als hij mijn gesloten ogen blinddoekt, en mijn wereld volkomen donker wordt.
Zonder iets te zeggen bindt hij vervolgens mijn polsen bijeen met iets wat aanvoelt als een satijnen sjaal. Met een nonchalant gebaar laat hij zijn vingers langs mijn borsten glijden, en dan over mijn buik naar beneden. Ik kreun van verlangen als hij zijn hand tussen mijn benen steekt, waar het inmiddels drijfnat is. ‘Mmm…’ mompelt hij goedkeurend. Dan pakt hij me bij een arm. ‘Opstaan,’ fluistert hij bij mijn oor, en ik gehoorzaam.
Even later lig ik op het tweepersoonsbed, mijn armen boven mijn hoofd aan het hoofdeinde van het bed vastgemaakt, mijn benen gespreid en vastgebonden. Ik hoor hoe Max iets uit de minibar neemt en voor zichzelf een glas inschenkt.
‘Wat…’ wil ik vragen, maar hij laat me niet uitpraten.
‘Sssjt…’
Ik gehoorzaam, maar voor de allereerste keer sinds ik dit soort afspraakjes heb, bekruipt me een onbehaaglijk gevoel. Ik hoor Max een stoel bijschuiven en gaan zitten. Ik voel dat hij zijn voeten op het voeteneind van het bed legt. Nooit eerder heb ik me zo naakt en zo kwetsbaar gevoeld. Minuten gaan voorbij, en juist als ik wil protesteren, als ik wil zeggen dat ik dit niet langer wil, hoor ik dat Max opstaat en zijn glas wegzet.
Ik slaak een zucht van verlichting als ik zijn hand op mijn buik voel, een lichte streling, speels. Deze man geniet gewoon van het spel, van zijn macht. Ik kreun zachtjes, en druk mijn onderlijf omhoog. Ik hunker ernaar aangeraakt te worden. ‘Mond open,’ fluistert Max ineens vlakbij mijn gezicht, maar zo zacht dat ik hem nauwelijks kan verstaan. Ik open braaf mijn mond, hij stopt er een prop in en knevelt me.
‘Je hebt je vergist,’ prevelt Max bij mijn oor. Hij praat zo zacht dat ik hem nauwelijks kan verstaan. Er schiet een vlaag van paniek door me heen. Vergist? Waarin? Waarmee? Mijn hart bonst als een bezetene. Dit is niet geil meer, of spannend, wat ik nu voel is pure angst. Max’ vingers glijden over mijn lichaam, dringen bij me binnen. Zijn adem stokt even als hij voelt hoe nat ik ben. ‘Tjonge,’ mompelt hij. Die stem. Waar ken ik die van? Voordat ik een gedachte kan vormen, is Max’ gezicht weer naast me. Hij likt speels aan mijn oorlel. Ik ontspan.
‘Ik zou het merken,’ fluistert hij dan, ‘als je naakt op mijn tekentafel zou liggen.’ Twee seconden later hoor ik hoe de deur van de hotelkamer achter hem in het slot valt.
Yvonne Franssen
Yvonne Franssen heeft een grote liefde voor taal. Al sinds ze kan lezen, schrijft ze korte verhalen en versjes. Ze schreef jarenlang maandelijks een column voor een website en wist bij schrijfwedstrijden met haar verhalen diverse prijzen en publicaties in de wacht te slepen.
In 2011 verscheen haar eerste thriller Talio, een jaar later gevolgd door De genius. In 2013 schreef ze ter gelegenheid van de Limburgse Avond van het Spannende Boek de minithriller Mysterie aan de Maas. In 2017 maakte Yvonne met de versjesbundel #omazegt een uitstapje buiten het thrillergenre, waarin ze in 2018 terugkeerde met haar vierde thriller Schaduwen. Hiermee stond ze langdurig in de top-100 met ‘populairste auteurs’ bij Hebban.
In september 2019 verscheen Yvonnes vijfde thriller Kamer 305, die in februari 2020 genomineerd werd voor de Hebban Thrillerprijs 2020.
Lees ook van Yvonne Franssen:
