Lees nu de definitieve en uitgebreide editie van 'Jaren van de Olifant'
Willy Linthout (1953) werd beroemd als bedenker en tekenaar van de Urbanus-strip, waar hij meer dan 200 afleveringen van tekende. Daarnaast schreef hij voor de reeks Roboboy voor tekenaar Luc Crombeecke, met wie hij ook de Nero-hommage De toet van Tut maakte. Van zijn eigen hand verscheen ook de beeldroman Wat wij moeten weten en het autobiografische Jaren van de Olifant, dat oorspronkelijk in acht losse deeltjes verscheen.
'Ik heb dit boek puur vanuit mijn gevoel gemaakt. Wat je leest, is mijn persoonlijke rouwproces.' – Willy Linthout in Jaren van de Olifant
Linthouts zoon Sam beroofde zichzelf in 2004 van het leven. De graphic novel over zelfdoding die hij daarop uitwerkte, werd bekroond met de Prijs van de Vlaamse Gemeenschap voor Strip, de Carolus Quintus Prijs, de Nederlandse Stripschapspenning en de prestigieuze Bronzen Adhemar. De vertaling Years of the Elephant werd in de Verenigde Staten zelfs genomineerd voor twee Eisner Awards, de belangrijkste stripprijzen ter wereld.
In de nieuwe, definitieve editie van Jaren van de Olifant heeft Linthout twee hoofdstukken toegevoegd en is er een achtergronddossier door Wouter Porteman opgenomen. Bijna twee decennia nadat de striptekenaar zijn zoon verloor, gaat Porteman in gesprek met Willy Linthout over het persoonlijke en intieme verhaal dat hij optekende, bijgestaan door zijn therapeute Isabelle Demets.
Jaren van de Olifant
Willy Linthout
Karel heeft een lieve vrouw, vast werk en een schat van een zoon, Wannes. Tot op een dag de politie bij hem aanbelt. Wannes is van het dak van een flatgebouw gesprongen. Na de zelfdoding van zijn zoon staat Karels wereld op zijn kop. Hij raakt de kluts kwijt. Hij vlucht in verzinsels, dagdromen en nachtmerries. Wanneer het er echt toe doet, staat een mens alleen. Helemaal alleen.
Leesfragment
Spreekt dit persoonlijke verhaal van de auteur je aan en ben je benieuwd hoe hij zijn rouw in Jaren van de Olifant heeft verwerkt? Hieronder vind je alvast een sneak preview van de beeldroman met het eerste hoofdstuk.
'Dat de loftrompet zowat overal zou worden gestoken, had ik helemaal niet zien aankomen.' – Willy Linthout in Jaren van de Olifant
Achter het boek
'Ik heb net twee extra hoofdstukken afgerond,' vertelt Linthout aan Porteman in het dossier dat achterin Jaren van de Olifant is opgenomen. 'Wie deze gelezen heeft, merkt dat ik nog steeds volop in dat rouwproces zit. Dat gaat bij mij niet over. Dit is mijn verhaal.' Hij wist meteen dat hij zou tekenen om met de plotselinge dood van zijn zoon om te gaan. Ook dat hij meer dan tien jaar later hoofdstuk negen en tien zou tekenen, ging gevoelsmatig.
'Ik heb me wel eventjes afgevraagd of ik hem wel moest uitbrengen. Niemand zat te wachten op een strip over zelfdoding. En zeker niet van mij. Ik was die striptekenaar die al dik honderd Urbanus-albums had getekend.'
Linthout vertelt Porteman dat hij vrij indirect getekend heeft. 'Ik kan zulke dingen niet rechtstreeks benaderen,' legt hij uit. 'Mijn zoon heeft zichzelf van het leven beroofd op de spoorweg. Ik wil dat niet tekenen!' Wanneer Linthout vertelt dat de titel verwijst naar zijn slaapapneu en het apparaat dat hij daar 's nachts voor heeft, wijst Porteman hem erop dat de titel de aandacht afleidt van het echte thema: de gevolgen van een zelfdoding voor de directe omgeving.
'Ik had en heb het gevoel dat ik wat afstand moest en nog altijd moet houden. Ik kan perfect vertellen over de dingen die me zijn overkomen, maar niet keihard erop. Ik heb een verteller nodig. Het is geen autobiografie, maar een verhaal.'
De titel brengt voor Linthout humor in het verhaal, zeker niet de enige plaats waar hij dat doet. 'Toen mijn vrouw me zei dat ik precies een slurf had, lachten we ons een kriek.' Voor hem is Jaren van de Olifant een voortdurend balanceren tussen lachen en wenen. 'Ik heb tranen met tuiten gelachen terwijl ik het zat te tekenen,' vertelt hij. Niettemin kwam er heel wat verdriet naar buiten:
'Het absolute dieptepunt was de scène waarin Karel zijn armen rond de afgedankte paspop slaat, op de vuilnisbelt. Dit is het allerergste dat ik ooit in mijn leven heb getekend. Ik heb een uur aan een stuk zitten wenen. Pure eenzaamheid. Jaren van de Olifant gaat ook over eenzaamheid. Ja, het is een zeer eenzaam boek.'
Winactie
Lees je graag beeldromans, spreekt het persoonlijke onderwerp je aan of wordt dit je eerste kennismaking met striptekenaar Willy Linthout? Hebban mag in samenwerking met Standaard Uitgeverij vijf exemplaren van deze definitieve en uitgebreide editie van Jaren van de Olifant weggeven. Kijk snel hoe je mee kunt doen:
