LEWA: Debbie las Het geheim van mijn man van Liane Moriarty

Debbie las Het geheim van mijn man

Voor een ‘Lees eens wat anders’-thema heb ik niet heel veel routes om te gaan. Ik lees al heel divers, literatuur, korte verhalen, thrillers, YA, non-fictie en natuurlijk vooral mijn geliefde genres sciencefiction en fantasy. Voor onze Hebban themamaand wijk ik uit naar het feelgoodgenre, een van de weinige richtingen die ik echt liever niet zelf kies, ondanks geliefde uitstapjes naar Janet Evanovich en urban fantasy (een soort ‘feelgood on steroids’). De Hebban Crew adviseerde me deze uitdaging aan te gaan met Het geheim van mijn man van Liane Moriarty. De ‘Lees eens wat anders’-maand is bedoeld om nieuwe genres, auteurs en boeken te ontdekken waarmee je anders nooit zou kennismaken. Zal het me smaken?   

De ervaring

Moriarty schreef het boek Big Little Lies (Grote kleine leugens), waarop de ijzersterke en indringende gelijknamige Netflixserie is gebaseerd. Omdat ik van dat boek het verhaal al goed ken door de serie, werd het uiteindelijk Het geheim van mijn man. De start van het boek deed me direct wanhopen. Wat een oeverloos gedram over zinloze zaken. Normaal draai ik mijn hand niet om voor een roman van 400 bladzijden, maar oh oh, die omvang leek nu ineens een onoverwinnelijke berg.

Er zijn drie primaire verhaallijnen te onderscheiden:

• De oudere Rachel kent een groot verdriet in haar leven. Haar destijds 17-jarige dochter Janie is decennia geleden vermoord gevonden. Een dader is nooit gepakt. Rachel heeft wel een sterk vermoeden wie de schuldige is ...
• De hypergeorganiseerde Cecilia is gelukkig met manlief John-Paul en hun drie dochters. De ellende start als Cecilia een oude brief vindt, in een gesloten envelop, van haar man, aan haar geadresseerd. De instructies dragen haar op de brief na zijn dood te openen. Aangezien hij springlevend is en zij een keurige dame, opent ze de brief niet. Nog niet.
• Tess dénkt gelukkig te zijn met haar man en zoontje, maar komt voor verrassingen te staan als haar man Will en haar nicht/hartsvriendin Felicity, voorheen morbide obees, nu prachtig slank, haar vertellen dat zij verliefd op elkaar zijn geworden. Tess vertrekt naar Sydney om haar moeder te helpen met haar gebroken enkel en om een adempauze te nemen. Ze ontdekt dat de nieuwe gymleraar van haar zoontje een oude vlam is.

Het is een boek dat direct vanaf het begin met een flinke lading namen gooit. Namen die in veel gevallen helemaal niet terug komen of verder geen relevantie hebben. Het kan dan ook even moeite kosten om hoofdzaak van bijzaak te scheiden en te focussen op de daadwerkelijke hoofdpersonages. De auteur is mijns inziens niet in staat geweest haar personages elk een eigen karakter mee te geven, waardoor het niet makkelijker wordt de grijze brei aan gebeurtenissen helder te volgen.

De leuke vondsten die het boek bevat, zoals de OCD van Cecilia, de fysieke gesteldheid van Janie, zijn bestemd om het plot vooruit te helpen en helaas minimaal uitgewerkt. Ze hebben hun functie in het boek, maar hebben verder geen betekenis en krijgen geen zwaarte mee. Dat geeft het boek een vrij irrelevant en luchtig karakter, niet passend bij de flinke thema's die in het verhaal gebruikt worden, zoals overspel, verliezen lijden en familiebanden. De sterkste verhaallijn is die van de al jong vermoorde Janie, die in kleine hoofdstukjes af en toe haar stem mag laten horen in het boek. Het voortdurende verdriet van haar inmiddels bejaarde moeder is best goed, maar toch ook weer dun weergegeven. Haar vermoedens over de dader en haar acties als reactie daarop zijn ongeloofwaardig voor en niet passend bij het personage dat is neergezet. Ze is door het hele boek heen vrij stabiel en sterk en er wordt niet gehint dat haar stabiliteit scheurtjes vertoont. Waarom zou ze nu ineens dat doen wat ze doet (mijn excuses voor de vage beschrijving hier, ik probeer spoilers te vermijden).

Het boek is oorspronkelijk verschenen in 2013 en de verhalen spelen zich af in Australië, grotendeels in Sydney. Je zou echter prima kunnen denken dat het boek een eeuw daarvoor is geschreven. De rolverdeling in het boek is ouderwets, Tupperware-party's en al. Fatshamen is aan de orde van de dag in de ijzersterke (?) vriendschap tussen Tess en Felicity. Felicity's omvang heeft een kleine betekenis in het boek, in die zin dat manlief Will pas verliefd op haar werd toen ze slank was. Het is wel heel cliché en oppervlakkig allemaal en het maakt Will niet een sympathiek personage. Wat wel nodig is om als lezer tevreden te kunnen zijn met het einde van het boek.

Het ergste aan deze roman is dat het moreel van volstrekt verdorven niveau is. Men komt letterlijk weg met moord, want ach ach, die emoties, je kan het toch wel begrijpen. Het sterkste thema in deze roman is dan ook 'keeping up appearances'. Hyacinth Bucket, pardon Bouquet, is er niets bij. Helaas mist hier de humor en gaat men heel ver om ongestoord door te kunnen gaan met het leven zoals men gewend is. Ik ben heel wat ellende en drama gewend uit het fantasygenre, maar misdaden en misstappen hebben gevolgen in het echte leven en (poging tot) moord, overspel en andere criminele activiteiten worden niet met een schouderophalen en een zucht vergeven, want 'we hebben het toch zo fijn met zijn allen'. De auteur is niet in staat geweest aan mij te verkopen waarom men na deze vreselijke misstanden zo eenvoudig tot de orde van de dag overgaat. Men 'ruilt' het ene enorme verlies voor het andere grote verlies en men lijkt daarna 'quitte' te staan. Ik voel de drama niet, ik voel de liefde niet. Deze roman is pas werkelijke fantasy met een lachwekkende karikatuur van een moraal.

De conclusie

Ok, dus deze LEWA was voor mij niet heel geslaagd. In 2016 las ik een oude Rus, ook niet een van mijn favoriete genres, maar dat boek herinner ik me goed en positief, ook al was het gortdroog en traag als stroop. In mijn herinnering beviel het boek overigens beter, want in het 2016-artikel was ik danig aan het klagen. Ik ben nog steeds een enorme fan van LEWA, ik denk dat het een verrijking voor elke lezer kan zijn. De les die ik in april 2019 heb geleerd is dat er echter ook genres zijn die je niet perse ook hoeft te lezen en leuk te vinden. Té luchtige en met name ongeloofwaardige feelgood waar alles moet wijken voor de plot (en de liefde) is niet mijn ding en is het ook nooit geweest. Kun je nagaan, dat ik als scifi & fantasylezer hang naar geloofwaardige literatuur (overigens een essentieel onderdeel van de speculatieve fictie, kan Moriarty iets van leren). Een wat stevigere feelgoodroman met realistische personages smaakt me prima bij tijd en wijle, net als de humoristische feelgooddetectives van Janet Evanovich en de al genoemde urban fantasy, waarbij ook weer geldt dat de romantischere variant van die laatste, paranormal romance, uit mijn buurt moet blijven. Ik lees vrijwel alle andere bestaande genres en kijk uit naar het lezen van de subgenres die ik niet vaak aanraak, zoals klassiekers uit de wereldliteratuur, essays in allerlei onderwerpen en uiteraard meer van mijn favorieten: scifi, fantasy, quirk lit, weird stuff, korte verhalen en meer.

Las jij Het geheim van mijn man van Liane Moriarty ook? Deel je mening onder dit artikel. En welke feelgoodroman met realistische personages en een geloofwaardig en sterk plot zou jij me aanraden?

Lees hier alle artikelen in de rubriek 'Lees eens wat anders in april'