LEWA: Martijn las Bloedlijn van Corine Hartman
Martijn las Bloedlijn
In het verleden heb ik wel eens een thriller gelezen, tussen de sciencefiction en fantasy door en naast andere minder vaak gelezen genres als literatuur, non-fictie en zelfs af en toe een kookboek. Voor Hebbans Thriller Magazine schreef ik zelfs een artikel over SF-thrillers, dus waarom zie ik dit genre dan toch als 'buiten mijn comfortzone'? Omdat in het verleden de meeste thrillers voor mij iets misten, namelijk wat in het fantastische genre 'sense of wonder' genoemd wordt, of 'gevoel van verwondering' in goed Nederlands. Nou vond ik dat wel enigszins in de Dexter boeken van Jeff Lindsay (door de extreme kijk op de wereld van de hoofdpersoon), dus ik was benieuwd naar de 'Nederlandse Dexter', geschreven door Corine Hartman.
De ervaring
In Bloedlijn volgen we Jessica Haider, een politierechercheur die haar zoon verloren heeft aan een perverse seriemoordenaar, die zij jaren daarvoor in de cel had weten te krijgen. Ze is net terug van een half jaar verlof om dat verlies te boven te komen en het wordt al snel overduidelijk dat Jessica wat duistere kanten en rafelrandjes heeft. Ze heeft een (lichte?) cocaïneverslaving (die ze zelf ontkent) en gaat weinig zachtzinnig met haar bedpartners om (en dan doel ik niet op haar voorkeur voor SM, maar bijvoorbeeld het vastgebonden achterlaten als ze naar haar werk gaat, zonder dat duidelijk is of de man los zal kunnen komen). Ook gaat haar gevoelsleven niet veel verder dan wraakgevoelens (richting de moordenaar van haar zoon), schuldgevoel (ten opzichte van haar vader en ex-man) en woede (als iets niet lukt, of niet loopt zoals zij wil). Mooie ingrediënten voor een Nederlandse Dexter dus, al is ze lang niet zo emotieloos en verknipt als haar vergelijkingsmateriaal (zeker in de boeken is Dexter echt een volkomen psychopaat).
Jessica loopt nogal hard van stapel, ze duikt midden in een moordzaak-die-misschien-geen-moordzaak-is én ze doet onderzoek naar de seriemoordenaar, en wordt door haar leidinggevende gemaand rustig aan te doen. Als een goede, eigenwijze rechercheur trekt ze zich daar weinig van aan. In beide zaken volgen stevige onthullingen en plottwists, die je als lezer goed bij de les houden. Ook veranderingen in haar persoonlijke leven zorgen voor de nodige spanning en verrassingen.
De schrijfstijl is functioneel en leidt nergens af van het verhaal: er staat precies wat je nodig hebt om door het plot heen te schieten. De spanning wordt goed opgebouwd, de centrale personages krijgen voldoende eigenheid en eigenaardigheden (al wordt het cocaïne snuiven op een gegeven moment wel wat eentonig als tussenzinnetje, daar had wat meer variatie in gekund) en vooral de zoektocht naar de seriemoordenaar is intrigerend.
Er waren ook wat zaken die me minder bevielen. Zo vond ik het jammer dat de onderzoeken niet echt voor mij als lezer mee op te lossen waren. Nou is Bloedlijn geen detective waar je mee moet kunnen puzzelen om het te laten werken, maar ik had dat prettig gevonden (al kan ik als niet-thrillerexpert ook gewoon clou's gemist hebben die anderen wel opvallen). Daarnaast zijn bepaalde wendingen, een grote onthulling over plaats en hoe Jessica omgaat met fysiek en emotioneel trauma voor mij net niet geloofwaardig. Dat haalde me echt uit het verhaal (zonder spoilers kan ik daar niet dieper op in gaan).
De conclusie
Ik heb me prima vermaakt met Bloedlijn, het is een spannend verhaal, met verschillende schok- en schrikeffecten die goed werken. Het is het openingsboek van een serie van vijf en ik sluit zeker niet uit dat ik nog een deel ga lezen. Maar het was ook niet alleen maar genieten, ik werd regelmatig uit het verhaal gegooid door dingen die niet logisch, niet emotioneel kloppend of te voor de hand liggend waren. In elk geval een prettige her-kennismaking met het thrillergenre en wie weet ga ik vaker een uitstapje maken.
Lees hier alle artikelen in de rubriek 'Lees eens wat anders in april'
