Lezen, recenseren en schrijven

Lezen, recenseren en schrijven

Na een paar bijzonder hectische weken vol met lezingen, boekpromoties, interviews en nog meer 'nieuwe jeugdthriller in de boekhandel'-zaken, begint het 'gewone' leven weer een beetje aan me te trekken. Niet dat al het overige al voorbij is, integendeel. Volgende week sta ik weer paraat om aanwezig te zijn op de Dag van de Jonge Jury 2015. Vorig jaar won ik de Jonge Jury Debuutprijs 2014 en dit jaar is aan mij de eer om deze prachtige prijs aan een nieuw debuut uit te reiken. Ook zal ik daar signeren en interviews afgeven, dus er valt nog genoeg te doen. Toch kan ik de rest ook niet meer uitstellen. Er zijn boeken te lezen, boeken te recenseren en last but not least: boeken te schrijven.   

Om met het eerste te beginnen. Er zijn boeken te lezen. Dit punt is een niet langer uit te stellen feit. De NTL stapel begint hoger en hoger te worden. Normaal lees ik een aantal boeken per week, maar voor, tijdens en na het uitkomen van een van mijn eigen boeken heb ik hier nauwelijks tijd voor. Dat is de 'ik wil lezen, maar ik heb geen tijd'-periode. Deze heb ik gelukkig afgelopen week doorbroken. Hoe? Dat gaat eigenlijk vanzelf.  

Het begint altijd met een aantal boeken die ik door mijn handen laat gaan en dan opeens pak ik er een op en begin ik gewoon. Om pas te stoppen als ik het boek uit heb. Buiten bereik voor ongeveer anderhalf à drie uur. Het rare is dat ik altijd nieuwe boeken door mijn handen laat gaan, maar altijd eindig met een boek dat al een paar jaar uit is, ergens in één van mijn boekkasten ligt en waar ik nog niet eerder aan toe was gekomen. Dit keer werd het dus Ik ben niet bang van Niccolò Ammaniti. Een prachtige, literaire roman, uitgegeven door uitgeverij Lebowski, maar door mij eerder ervaren als een coming of age-roman, heel goed geschikt voor Young Adults. Ik had het na anderhalf uur uit en sloeg met een zucht de laatste pagina dicht. Zelfs het open einde stoorde mij niet. Het voelde compleet en ik was weer helemaal leesproof. :-)  

En dus kwam punt twee op de proppen. Boeken recenseren. Ook die stapel begint al aardig te groeien en op nummer één lag de roman In haar lichaam besloten van Ann-Marie MacDonald. Uitgegeven door Nijgh & Van Ditmar. Een verhaal dat mij intrigeerde.  

Vol goede moed ben ik er net in begonnen en ben al vanaf pagina één geboeid door haar schrijfstijl, manier van emoties weergeven en het verhaal. Ik ben dan ook heel benieuwd hoe het verhaal zich verder zal ontwikkelen. Uitspraken op de achterflap als: ‘meesterwerk’, ‘boek blijft door je hoofd spoken’, ‘triomf’ en ‘angstaanjagend authentiek’ leggen de lat hoog. De recensie komt volgende week op Hebban Literatuur, dus tot die tijd kan ik er nog niet veel over vertellen. Eerst maar eens uitlezen.  

En dan blijft puntje drie nog over. Het laatste, maar meest belangrijke punt. Boeken te schrijven. Tja, als schrijver ontkom je daar natuurlijk niet aan. Zeker niet als je laatste boek inmiddels gereed is en in de winkel ligt. Dan is het een kwestie van tijd dat op een gegeven moment de schrijfwieltjes weer beginnen te draaien.   

Eerlijk gezegd begon dit bij mij al een tijdje geleden, maar dan kun je nog niet zoveel. Het boek dat bijna uitkomt (Meedogenloos) vergt dan nog alle aandacht en meer dan heel voorzichtig beginnen met het doen van wat research, kleine stukjes tekst en het bedenken van het concept, de structuur en het plot, is er niet bij.   

Maar die voorzichtigheid is er inmiddels vanaf. Ik heb een nieuw schrijfschrift, nieuwe potloodvullingen en – tromgeroffel - een coole werktitel. Kortom, ik ben serieus aan het schrijven geslagen. Eind juni, halverwege juli is mijn interne deadline en als jullie wisten wat ik aan het schrijven was, dan hadden jullie geweten dat dit best een ambitieus doel is.   

Hoe dan ook, geconcentreerd doorschrijven en mijn fantasierijke hersentjes optimaal laten presteren is een must en elke dag ga ik dan ook getrouw met potlood en schrijfblok ergens in een stil hoekje zitten om mezelf te verliezen in een wereld die niet bestaat, maar door actualiteit en spanning toch bijna tastbaar is. Nu maar hopen dat het nog niet genoemde vierde punt niet plotsklap mijn aandacht opeist; namelijk slapen. Want van al die drukte kan een simpele schrijver behoorlijk moe worden. ;-)