Lisa Hilton: grensoverschrijdend in het thrillergenre

Lisa Hilton, academisch onderlegd als (kunst)historicus, moet zichzelf af en toe knijpen om te zien of haar dagelijks leven zich niet in een droom afspeelt. Na het schrijven van non-fictiewerken en een drietal historische romans, begon ze aan een project waar ze zelf vooral veel lol aan beleefde. ‘Ik had voor het eerst in mijn leven geen deadline, wat heel prettig was, maar tegelijkertijd werd ik lichtelijk nerveus omdat het me geen geld zou opleveren op korte termijn.’  

Het is niet vanzelfsprekend dat haar thrillerdebuut Maestra nu de internationale media haalt. Integendeel, het manuscript lag eerst in een bureaulade omdat haar ex-agent het ‘smerig’ vond. Door de tussenkomst van een vriendin die bij een gerenommeerd restaurant in Londen werkt, eindigde het manuscript bij haar huidige uitgever. Eerst als een bundel papier op het porselein, een dag later wilde hij de schrijfster ontmoeten. De rest lijkt inmiddels geschiedenis.  

En nu prijkt er de naam L.S. Hilton op haar eerste thriller, een beslissing waar geen marketing truc achter schuilt. De verklaring is eigenlijk simpel. ‘Doordat ik eerder voor een bepaalde publiek geschreven heb als Lisa Hilton, bepaalden we dat de thrillers onder L.S. Hilton werden uitgebracht. Zo kunnen de lieve en oude dametjes nog steeds met een gerust hart over Elizabeth I lezen zonder dat ze een shockerende thriller in handen krijgen. Ik wilde ook niet doen alsof ik een mannelijke auteur was, want mijn auteursfoto prijkt tenslotte op de achterflap. Ook heb ik veel te horen gekregen dat ik de traditie van E.L. James wilde volgen, maar dat is absoluut niet waar.’  

Maestra was vorig jaar al de sensatie voor uitgevers wereldwijd. Inmiddels zijn de contracten getekend met bijna 40 landen en wordt de verfilming volgend jaar in de bioscoop verwacht. Het leverde de Engelse schrijfster een miljoenendeal op. Voor Hilton betekende dit het startsein voor een intensieve promotietour: ‘Ik heb sinds januari drie vrije dagen gehad en de tour gaat door tot begin juni. Dan neem ik mijn rust voor de zomer. Eerst staan er nog auteursbezoeken aan de Verenigde Staten, Finland, Frankrijk en Spanje op het programma.’

De vrouw zonder gezicht 

Een opvallend fenomeen is dat Hilton haar hoofdpersonage Judith Rashleigh geen uiterlijke kenmerken heeft toegekend. ‘Het was eigenlijk geen bewuste keuze, maar hoe verder ik vorderde in mijn manuscript des te meer ik besefte dat ik niet wilde dat mensen wisten hoe Judith er precies uitzag.’ Mede door de betiteling van Maestra als een ‘sexy’ boek, was het voor Hilton belangrijk hoe er tegen haar hoofdpersonage werd aangekeken: ‘Ik wilde niet zeggen dat je een bepaald kapsel of een bepaalde lichaamsbouw moet hebben om sexy te zijn. Sexy zijn staat niet gelijk aan het hebben van een mooi uiterlijk. Lezers moeten hun eigen voorstelling maken van het personage. Het draagt bij aan haar mysterieuze voorkomen, want het zou zomaar een vrouw kunnen zijn die naast je aan de bar zit.’ Ze vertelt verder hoe er in New York een leesclub werd georganiseerd en de lezers allemaal een andere voorstelling van het personage hadden. ‘Ze waren er zo zeker van dat ze aanwijzingen hadden gevonden in een bepaalde scène. Ik vond het een groot compliment, want de beschrijvingen hebben dus bepaalde gedachten opgeroepen.’  

Voor de Engelse schrijfster is het personage zelf ook een mysterie: ‘Tijdens het schrijven stel ik me Judith altijd voor alsof ik over haar schouder meekijk, mede doordat ik in de eerste persoon schrijf en haar dus een stem geef. Het enige dat ik voor me kan zien is dat ze bruin haar en een atletisch figuur heeft. Ze is de vrouw die je in een menigte niet opmerkt, maar als ze haar schouders recht en haar gezichtsuitdrukking verandert, is ze bij wijze van spreken de enige vrouw waar je oog op valt.’ 

Rode oortjes

Hoofdpersonage Judith windt er geen doekjes om: ze houdt van seks en overschrijdt grenzen om te krijgen wat ze wil. De erotische scènes zijn dan ook expliciet te noemen. Maar wat is meer shockerend in een thriller tegenwoordig: een heftige seksscène of een brute moord? ‘Als historicus heb ik me lange tijd verdiept in de Italiaanse Renaissance waarin geweld en seks in extremen voorkwamen. Ik kan me bijna niets shockerender voorstellen dan de verbeeldingen uit die tijd. Maar de seksscènes uit Maestra waren in technisch opzicht heel interessant voor me,’ zegt ze met een glimlach. Hilton zocht de uitdaging in het schrijven van gedetailleerde scènes zonder dat de seks als lachwekkend beschouwd zou kunnen worden. ‘Ik paste een vorm van synesthesie (een vermenging van de zintuigen, die onderling invloed uitoefenen, red.) toe waardoor de scènes zeer levendig werden. Beeld je in dat iemand een schilderij voor je beschrijft, zonder dat je het ooit gezien hebt. Op die manier benader ik de seksscènes, zonder dat ik metaforen of veel bijvoeglijke naamwoorden gebruik. De lezer kan de scènes daardoor zeer realistisch ervaren.’  

Daarnaast benoemt Hilton dat de vijfentwintigjarige Judith opgegroeid is in een generatie waarin er heel anders tegen seks wordt aangekeken in vergelijking met twintig jaar geleden. ‘Ik vond het belangrijk om haar als een moderne en onafhankelijke vrouw neer te zetten. En seks is een onmisbaar element in haar portretweergave, maar ook in het leven van iedere vrouw.’ Sinds de verschijning kwamen er veel verschillende reacties los, iets waar de auteur nuchter mee omgaat: ‘Het is een boek waar je van houdt of dat je haat. De één vindt het meer een boek voor mannen dan voor vrouwen. Ik denk dat het een interessant boek voor koppels zou kunnen zijn, om vervolgens te zien hoe ze beide tegen bepaalde scènes aankijken.’

Internationaal

Bij het lezen van Maestra  krijgt de lezer de mogelijkheid om te ontsnappen naar plekken die niet zouden misstaan in de reisbrochures op de miljonairsbeurs. ‘Het is de kracht van een internationale setting. Als je op een koude winterochtend met de trein naar je werk reist kun je even wegdromen door jezelf voor te stellen op een hagelwit strand. Eigenlijk wilde ik lezers ook laten inzien dat het allemaal schone schijn is. Parijs en Rome zijn fantastische steden, maar hebben ook een schaduwzijde,’ aldus Hilton, die zelf  enige jaren in Parijs en Rome doorbracht.  

Wat betreft het tweede deel van de trilogie, geeft Hilton een exclusieve scoop: ‘De eerste pagina’s van het tweede boek zullen zich afspelen in Amsterdam. Met de rijke historie van de Nederlandse kunst is het voor Judith een uitgelegen plek om rond te lopen.’

De realiteit van kunst

In Maestra speelt een kunstwerk van Artemisia Gentileschi een belangrijke rol. Op het schilderij zijn twee vrouwen te zien die generaal Holofernes onthoofden. De vrouw met het zwaard in haar handen draagt heel toepasselijk de naam Judith. ‘Wat me het meest fascineert aan het schilderij van Artemisia is hoe zij de relatie tussen vrouwen en geweld heeft weergegeven. Van deze gebeurtenis bestaan honderden verschillende soorten weergaven, maar ze zijn allemaal gemaakt doordat de focus op de pracht van de vrouw ligt of het zwaard dat ze hanteert. In de versie van Artemisia zien we een vrouw die echt aan het werk gaat. Ze is geen mooie en jonge vrouw in een jurk uit de Renaissance, maar ze is gespierd en zaagt het zwaard echt in de nek van Holofornes. Het laat zien dat vrouwen wel degelijk in staat zijn om geweld te gebruiken.’

Moordmethoden

 
Naast erotiek en luxe krijgt de lezer ook een aantal scènes voorgeschoteld waarin er inventieve moordmethoden langskomen. ‘De moordscènes moesten een ritme voor me bevatten. Als Judith buiten adem raakte, werden de zinnen automatisch korter bijvoorbeeld. Je moet mee kunnen gaan in haar gedachtegang en handelingen.’  

Interessant om te zien is dat Hilton bepaalde traditionele regels van het thrillergenre expres lijkt te doorbreken met haar debuutthriller. Een gewaagde stap, maar een bewuste keuze volgens de auteur. ‘Voor Maestra liet ik me inspireren door de noir-traditie uit de thrillers van Raymond Chandler. Toch rustten zijn thriller op clichés, neem bijvoorbeeld de detective en de femme fatale die een seksuele relatie met elkaar krijgen. Deze traditie heb ik vanaf het begin overboord gegooid.’ Het volgende opvallende detail is het feit dat Hilton vrouwen onderling geweld laat gebruiken en dit laat eindigen in doodslag. ‘Ik verbaas me erover dat het zo weinig in thrillers voorkomt. In fictie lijken vrouwelijke personages nog steeds een moraal te moeten hebben om hun geweld te verklaren. Ik heb een jeugdtrauma, daarom ben ik in en in slecht, dat is inmiddels een reden die te pas en te onpas wordt gebruikt. Mijn hoofdpersonage Judith is gewoon slecht, punt uit.’ Hilton vertelt dat ze het zwak vindt dat vrouwen in hokjes worden gestopt om zo hun emotionele uitspattingen te kunnen verklaren. ‘Het draait allemaal om emotie, maar ik vind het vernederend.’  

De lezer wordt getrakteerd op een aantal heftige moordscènes, waarvoor de auteur met de name de medische kant van research opzocht. ‘Judith is geen getrainde huurmoordenaar, dus verdiepte ik me in de meest logische manieren om iemand om het leven te brengen zonder dat je bepaalde eigenschappen of gereedschappen hebt.’ Dus zo gebeurde het dat Hilton op een middag in haar appartement een stevig gespierde man door haar huiskamer sleurde. ‘Als lijk uiteraard, omdat ik wilde zien of ik in staat was om hetzelfde te doen als wat Judith in een bepaalde scène doet. En iemand vermoorden is best a hell of a job.’

Het vervolg

Hilton vertelt dat de eerste versie van haar tweede thriller bijna af is en het eerste gedeelte nu bij haar uitgever ligt. ‘Schrijven is keihard werken, soms haat ik het ook en zou ik het liever uitstellen. Gelukkig werd dit bij mijn tweede thriller al minder,’ zegt ze met een schaterlach. Haar schrijfproces stond volledig op zijn kop aangezien ze een deel schreef en daarna volledig in beslag werd genomen voor de promotie van Maestra. ‘Ik ben geen planner als het op schrijven aankomt, maar doordat ik zo lang kon nadenken over het vervolg op ieder vliegveld dat ik weer achter me liet, heb ik voor het eerst het gevoel dat ik het verhaal in mijn vingers heb en achter mijn computer moet gaan zitten om het uit te werken. Dit gevoel heb ik niet eerder gehad, dus het zorgt voor een zekere mate van optimisme.’  

Hilton lichtte tot slot nog een tipje van de sluier op over de toekomst van haar onconventionele hoofdpersonage. ‘In het vervolg komt Judith erachter dat een situatie uit Maestra niet zo simpel was als het leek. Dit vormt het raamwerk voor het tweede deel en ze zal moeten ingrijpen. In het derde en daarmee laatste deel zal ze met de consequenties van deze daad moeten leren leven. Ik vind het heel fijn dat ik bepaalde personages terug kan laten komen, want ik heb een zekere vorm van sympathie voor ze gekregen. En Judith heeft een aantal uitdagingen nodig.’