LonCon: de eerste dag door de ogen van Floris Kleijne

Of om Douglas Adams te parafraseren uit de inleiding van "Last Chance to See": het was vandaag aan mij om een niet-Con-ganger te zijn voor wie alles wat er gebeurde een volkomen verrassing zou zijn.

Verrassingen zoals:

Een eerste blik op de enorme Con-ruimte*. Mijn ontzag groeide nog wat verder toen ik ontdekte dat ik hier alleen nog maar naar het Fan Village keek. Het geheel was nog een grootte-orde omvangrijker.

Een snelle eerste rondgang door de Exhibits Hall. Naast (onder vele andere) een diorama van de parkeergarage van Peckham in post-apocalyptisch verval (om geen andere reden gemaakt dan dat Nick Cobb het een cool project leek), en een modeltreinbaan rondtsjoekend door een miniatuurversie van de haven van Ankh-Morpork, stond iets terzijde, in een afzonderlijke vitrine waar iedereen met een ruime boog omheen leek te lopen, een stoel. Niet zomaar een stoel: dé stoel. De stoel die Cheradenine Zakalwe al zijn hele leven achtervolgt; de stoel die de twijfelachtige eer opeist het enige meubelstuk te zijn dat ooit een cruciale, emotionele rol heeft gespeeld in een SF-roman.** Koude rillingen!

Mijn eerste kennismaking met het fenomeen panel, dit keer over Speculatieve Evolutie, ofwel: hoe kan je als schrijver met evolutionaire argumenten de verschijningsvorm van je verzonnen levensvormen aannemelijk maken. Net op tijd, dit; nu heb ik tenminste enig idee waar ik morgenochtend om 10:00 aan toe ben als ik zelf in mijn eerste panel plaatsneem.

Een bezoek aan de signeersessie van Aliette de Bodard***, waar ik haar mede-signeerder Adam Roberts direct de kans gaf om even naar de WC te rennen, door even met zijn hoedje op zijn plek plaats te nemen (ik kon de verleiding net weerstaan om uit zijn naam zijn boeken te signeren voor zijn fans).

Een fascinerende--hoewel iets te lange--presentatie van Craig Stevens over de ontwerpgeschiedenis van de Millennium Falcon, en vooral zijn reusachtige Lego-model van het iconische ruimteschip, dat hij qua ontwerp en inrichting perfect heeft laten aansluiten op de schetsen van de filmproducties én op talloze filmbeelden van het interieur (die we ook allemaal te zien kregen).

En 's avonds de perfecte afronding: pints, curry, tandoori en eindeloze gesprekken over schrijven met Boukje Balder***, Stephen Gaskell***, Tomas Martin en Grayson Bray Morris***.

Dus zo is een Con!

* Nadat ik op schandalige wijze was voorgedrongen bij de eindeloze rij voor de registratie. Mijn excuses aan allen die daar braaf stonden te wachten. Ik kan alleen de stress en opwinding van het net-aangekomen-zijn als verdediging aanvoeren; in die staat zie ik meestal niets dan mijn directe doel.

** Wat, ken je Use of Weapons van Iain M. Banks niet? Hou dan gauw op met mijn geleuter lezen en ga direct het e-book kopen! Misschien is het niet de beste SF-roman aller tijden... but then again, misschien ook wel.

*** Medeleden van de Villa Diodati Expat Writers Workshop.