Margje Woodrow: O, what a night!

O, what a night!  

Of ik spijt heb van het feest waarover ik in mijn eerste column schreef?
Ja, en toch ook nee.  

Ja, omdat je zoiets gewoon écht niet kunt maken. Ik had van tevoren kunnen weten dat het uit de hand zou lopen. Natuurlijk had ik de dag na het feest het huis van boven tot onder gesopt. Op één hoekje na… Dat werd pas duidelijk toen mijn oppasgezin weer zijn intrek in het huis had genomen.  

Achter het gordijn in de ouderslaapkamer waren twee flesjes bier en een asbak blijven staan en onder het bed lag nog iets. Een zwart slipje. Echt, na al die jaren weet ik nog steeds niet wie er in die kamer zijn geweest. Ik kan wel raden wat zich daar heeft afgespeeld. Even voor de duidelijkheid: it wasn’t me!  

Mijn oppasgezin was geschokt en teleurgesteld. Zeer terecht. Ik voelde me er verschrikkelijk schuldig over en nog kan ik ineenkrimpen als ik eraan terugdenk. Die mensen waren altijd zo aardig voor me.  

Maar eens in de zoveel tijd haal ik lachend met mijn vriendinnen Manon en Maartje herinneringen op en dan komen we automatisch uit bij dit beruchte feest. En bij onze overleden vriendin Ingrid. Zij was er ook bij. Dat is misschien de reden waarom ik ergens ook weer géén spijt voel als ik terugdenk aan die uit de hand gelopen nacht. Want de herinnering aan haar lachende gezicht op dit feest is voor ons zo dierbaar. We hebben toen zo veel plezier gehad met z’n allen! We wisten donders goed hoe fout het was wat we deden, maar toch gingen we er die nacht vrolijk mee door. Sowieso hadden we de afspraak dat alles, maar dan ook alles wat we uitspookten tussen ons zou blijven.  

Ingrid is al meer dan vijftien jaar geleden overleden. Haar foto staat bij mij thuis tussen de andere foto’s. Soms blijf ik even voor haar foto staan en dan denk ik aan haar. En aan haar familie. Dan stel ik me voor hoe haar leven er nu uit had gezien. Ze had veel talent voor toneelspelen. Misschien zou ze wel actrice geworden zijn en hadden we haar kunnen zien in de theaters.  

Kater is geïnspireerd op mijn uit de hand gelopen feest. De personages en het verdere verloop van het verhaal niet. Zeker niet.  

Wel zou ik het boek graag willen opdragen aan mijn vriendinnen. Maar ik worstel er een beetje mee, omdat ik absoluut niet wil dat ook maar iemand denkt dat zij model hebben gestaan voor de hockeyvriendinnen in Kater. Trouwens, nu ik dit zit te typen… Geen van ons hockeyde in dat jaar.  

Dus: Lieve Manon, Maartje en Ingrid: ‘O what a night! ;)’  

Ja, dat zou ik graag voor in Kater willen zien.


Lees hier de eerste column van Margje Woodrow.