Maria Genova: Gedwongen liefde

Er zijn twee groepen mensen: mensen die het echt niet weten en heel verbaasd reageren op wat ik schrijf en mensen die het niet willen weten. Eerlijk gezegd was ik jaren geleden zelf een van de mensen die zich niet kon voorstellen dat het probleem in Nederland zo groot was en bovendien was gedwongen prostitutie een ‘ver-van-mijn-bed’-show. Als ik Anna niet had ontmoet, die me in vertrouwen nam en haar schokkende verhaal vertelde, dan had ik daar echt geen boek over geschreven. In Gedwongen liefde vertellen Anna en ik om en om wat er schuilt achter de glimlachen van de meisjes die in de prostitutie werken. Velen zwaaien vrolijk vanachter de ramen om geen klappen van de pooiers te krijgen. Lachende meisjes trekken immers meer bezoekers aan en dat willen de pooiers, het gaat alleen om het geld. Vaak moeten ze een minimum aan klanten binnenhalen, anders mogen ze niet slapen. Ik sprak met veel slachtoffers en ik was geschokt door hun verhalen over buitenproportioneel geweld, gedwongen abortussen en klanten die hun ogen sloten voor hun ellende. Volgens de slachtoffers werkt 95 procent van de vrouwen voor een pooier. Dat wil niet zeggen dat ze allemaal gedwongen worden, wel dat ze zelf nauwelijks iets van het geld overhouden. Er is een grote groep vrouwen die vrijwillig dit werk doet in de veronderstelling dat de pooier een gedeelte van het geld voor haar spaart. Dat is vrijwel nooit het geval. Sterker nog: deze vrouwen bedienen tien klanten per dag, verdienen tonnen, maar eindigen in de schulden. 

Veel slachtoffers durven geen aangifte te doen niet zozeer door angst, maar omdat ze de straffen te laag vinden (“Ik ga door een hel als ik bij de rechtbank weer met hem geconfronteerd word en hij is na enkele maanden alweer op vrije voeten.”) De maximumstraf voor mensenhandel werd enkele jaren geleden verhoogd naar twaalf jaar, maar in de praktijk komen de straffen niet eens in de buurt. Een mensenhandelaar krijgt in Nederland gemiddeld 2,2 jaar cel. In de geruchtmakende Valkenburgse zedenzaak, waarbij een minderjarig meisje door tientallen klanten werd misbruikt, kreeg de pooier ook twee jaar cel opgelegd. Alle misstanden in deze rechtszaak zie je terug in de verhalen van de andere slachtoffers in Gedwongen liefde. Soms kun je niet geloven dat Nederland een rechtsstaat is, want de pooiers zetten zelfs vanuit de gevangenissen hun slachtoffers onder druk. Ze smokkelen massaal mobieltjes naar binnen om dat te doen en er is blijkbaar niemand die ze tegenhoudt. Als ze vrijkomen, is er geen enkele instantie die ze in de gaten houdt, terwijl iedereen weet dat 99 procent van de pooiers gewoon verder gaat, meestal met nieuwe slachtoffers. 

De politie wacht vrijwel altijd op een aangifte, maar de meeste slachtoffers zijn te bang om aangifte te doen. Zo ontstaat een vicieuze cirkel.

Hoe groot het probleem is? Elk jaar zijn er zo’n 280 mensenhandel-rechtszaken in Nederland, bijna elke werkdag eentje. Jaarlijks worden meer dan duizend nieuwe slachtoffers officieel geregistreerd (18 procent is minderjarig). Maar de meeste slachtoffers laten zich helemaal niet registreren. Ze glimlachen naar de klanten vanachter de ramen. De meeste mensen weten niet wat er achter hun glimlach schuilt. Of ze willen het niet weten.