Marian Mudder: 'Ik heb een scherpe antenne voor de beurse plekken op iemands ziel'

Heb je bij het schrijven van boeken iets aan je ervaringen als actrice?

Marian Mudder: ''Zeker! Ik schrijf graag over mensen en hun drijfveren. Als actrice doe je niet anders dan te zoeken naar de diepere lagen van je personages om uit te vinden wat hen drijft. Schrijven vraagt veel inlevingsvermogen. Een goed ontwikkeld inlevingsvermogen is onontbeerlijk bij het creëren van een levensecht personage. Verder heb ik door mijn ervaring als actrice een goed gevoel voor een natuurlijke dialoog en hebben al mijn personages een eigen stem en idioom. Verder schrijf ik heel filmisch, beeldend. Ik begin pas met schrijven wanneer ik de film van de scène voor me zie en die registreer ik zoals een cameraman dat doet. Verder heb ik door mijn werk wel het nodige opgepikt over hoe je een spanningsboog opbouwt, hoe en waarom je ritmewisselingen aanbrengt, kortom hoe je een goed, spannend verhaal vertelt.''


Wanneer ben je (over het algemeen) op je schrijfbest? Wanneer heb je de meeste inspiratie en heb je een manier voor jezelf om dit 'op te wekken’?

''Mijn schrijfdag begint na de lunch, meestal pas in de namiddag en dan werk ik door tot een uur of zeven, acht. Het liefst werk ik in de avond en in het weekend. Dan kan ik me het gemakkelijkst afsluiten voor de wereld. Ik moet verdwijnen in een cocon wil de inspiratie komen. Een manier voor mij om dit op te wekken kan zijn door alle negatieve gedachten die ik heb, zoals 'ik heb geen zin, ik weet niet hoe het verder moet, etc.' op te schrijven. Voor ik terecht kom bij de levensader van mijn boek moet eerst de troep eruit.''


Welk misdrijf zou je stiekem zelf wel eens een keer willen plegen als je zeker zou weten dat je er geen straf voor zou krijgen?

''Ik denk dat iedereen wel eens heeft gefantaseerd over een moord. Ik denk dat we daarom zo graag verhalen lezen over mensen die moorden. Ik ben een reuze vredelievend mens maar als je me deze vraag stelt zeg ik wel 'een moord'. Ik denk er wel eens over wanneer ik een ongelooflijke hufter zie, op straat of op televisie. En dan vraag ik me af of ik last zou krijgen van mijn geweten.''
''Over het algemeen krijgen we pas last van ons geweten wanneer de samenleving ons verantwoordelijk houdt voor onze daad. Dan krijgen we een slecht gevoel over onszelf. Maar als het zonder enige consequentie zou kunnen, zou ik het dan doen? En zou ik last van mezelf krijgen? Over het algemeen kunnen we onze daden en de gevolgen ervan met name voor ons innerlijke leven slecht overzien.''


Jouw boek geeft - zoals Hebban formuleert - 'een sensuele en opwindende kijk in de menselijke psyche'. Welke gekke kronkel van de menselijke psyche vind jij het meest fascinerend? Wat snap jij soms écht niet van mensen om je heen? 

''Eerlijk gezegd snap ik vrij veel van mensen, ook wanneer ze zich heel vreemd gedragen. Ik heb een tijdje psychologie gestudeerd vanwege mijn fascinatie voor het gedrag van mensen.''

''Verder heb ik een scherpe antenne voor de beurse plekken op iemands ziel. Wonderlijk gedrag komt vrijwel altijd voort uit emotionele pijn of uit pijnvermijdend gedrag. Ik heb me lang verdiept in chronische emotionele pijn; waar het vandaan komt is vrij duidelijk maar hoe kom je er van af? En dat brengt me bij wat ik minder goed kan begrijpen van mensen: Ik snap het niet zo goed waarom, wanneer iemand zich slecht voelt, ze geen actie ondernemen om hun leven te verbeteren en daarmee het leven van anderen. Intussen is mijn kennis van de psychologie van mensen dusdanig dat ik zelfs dat begrijp, maar ik kan soms nog wel tegen mijn eigen onbegrip aan lopen. Omdat ik het zo jammer vind. Want wanneer je goed in je vel zit ben je ook een leuker mens voor je omgeving.''


Welk boek van welke schrijver zou je zelf geschreven willen hebben?

''Glamorama van Brett Easton Ellis. Een briljant  samenzweringsplot en een scherpe satire op de modellen en celebrity cultus. En De wereld volgens Garp van John Irving, de meesterverteller. Omdat het zo'n complex verhaal is waarin groot drama ongelofelijk mooi, licht en met humor wordt verteld.''

De hoofdrol in Opium is voor fotografe Laura van der Velden. Wanneer zij in een café zit, raakt ze gefascineerd door een verliefd stel. In de jonge vrouw herkent ze een fotomodel met wie ze ooit heeft gewerkt. De donkere man is intrigerend en mysterieus en zoekt oogcontact met Laura, tot haar verbazing. Op weg naar huis ziet Laura de jonge vrouw de liefde bedrijven in een geparkeerde auto, ze kan niet zien met wie. Ze maakt enkele foto's van het tafereel. De volgende dag wordt het meisje gevonden, dood. Wanneer Laura de man weer ontmoet, is ze vastbesloten de waarheid te achterhalen. Langzaam raakt ze in een gevaarlijke liaison verstrengeld. Heeft hij iets met de dood van het meisje te maken? Zal ze zich staande weten te houden, of raakt ze ten prooi aan zijn gevoelens voor hem?



Op Lezen.tv vertelt Marian Mudder uitgebreid over haar literaire thriller: