Marjolijn de Cocq: 'Laat die goeroes in hun sop gaar koken.'

Eten waar ik gelukkig van word: kroketten, bruine boterhammen met roomboter en kaas, frietjes van café De Engelbewaarder met mayo van De Engelbewaarder, de gratin dauphinois van mijn vader, pasta met citroen-roomsaus, pasta met alle sauzen, paprikachips en Friese nagelkaas. En dit alles heb ik al weken, maanden, jaren niet of amper maar in ieder geval veel te weinig gegeten.

En waarom? Onlangs werd in Het Parool het predikaat 'te Rens Kroeselig' uitgedeeld in de recensie van een ontbijttentje. Nou, ik ben weken, maanden, jaren heel erg te Rens Kroeselig bezig geweest. 

Onder het mom van journalistieke verslaglegging heb ik me onderworpen aan dieetrages, detoxmethodes en duursport. Voor de krant en voor de blogs die ik schrijf over mijn omzwervingen door de wereld van de hypes. Maar met stiekem altijd in mijn achterhoofd: misschien vind ik zo de ware goeroe, die ene methode die mij maakt zoals ik vind dat ik moet zijn: beter, slanker, sterker. 

Want lang ben ik ongelukkig geweest met de discrepantie tussen wie ik was en mijn ideaal. Lang heb ik mezelf te dik en te lelijk gevonden, nooit was ik goed genoeg. Dus was ik een gemakkelijke prooi voor de dieetindustrie - zoals veel vrouwen met mij. Want in onze samenleving van oeverloos consumeren wordt ook de mythe in stand gehouden dat perfectie maakbaar is. En - al dan niet ingebeelde - imperfectie, dus je eigen schuld.

Dan klamp je je wel vast aan zo'n gezondheidsgoeroe die belooft je naar je Beter Ik te leiden. Je Beter Ik zonder gluten/koolhydraten/suiker. Je Beter Ik de raw foodie. Je Beter Ik de oermens. Van vasten tot veganisme, van metabolismedieet tot glutenvrij, van dr. Neil A. Barnard tot dokter Frank, ik heb het dus allemaal gedaan. Marjolijn 2.0: een vegafoodie-meisje op rijstwafels, hummus, avocado’s, ongebrande noten en de juiste omega vetzuren. 

'En wat werkt nou het beste?', was laatst de gretige vraag van iemand die vond dat ze ook een goeroe nodig had. Mijn antwoord: paleo of rauw, ayurvedisch of suikervrij, maakt niet uit. Het werkt allemaal. Want minder eten, beter eten, bewuster eten werkt altijd. Mits de klad er niet in komt. Alleen lag die klad bij mij - en ik vermoed dat ik ook op dat punt niet alleen sta - altijd op de loer. 

Diëten, schrijft de Amerikaanse voedingscoach Alexandra Jamieson in Vrouwen en Verlangen, gaan om onthouding. Om iets afpakken. En dat wakkert juist het verlangen aan naar datgene wat is afgepakt. Dan wil dat vegafoodie-meisje dus juist dat kroketje in plaats van een boerenkoolsmoothie.

En dus moet ik, na vijf jaar sporten en diëten, vaststellen dat ik acht kilo zwaarder ben geworden. Verre van een Rens Kroes met haar superfood-bestsellers, laat staan een Doutzen. Acht kilo, ze zitten in die klad, in mijn hang naar een Bourgondisch bestaan. Maar die acht kilo, ze zitten ook in het verloop der jaren. Ik ben vijf jaar ouder, en er is toch dat dingetje van vrouwenlijven en 40 plus (oké, 50 min) en zwaartekracht. 

Beter en slanker ben ik dus niet geworden van mijn omzwervingen in dieetland. Hooguit sterker. Want inmiddels is het besef tot me doorgedrongen dat ik nooit meer jonger word dan ik nu ben en dat geen goeroe dat kan verhelpen. Het besef ook, dat ik kan besluiten uit die zelfopgelegde rat race te stappen. Heel simpel: accepteren dat mijn lijf is veranderd en blijft veranderen. Dat ik dus niet zo maakbaar ben als ik had willen zijn. Zo maakbaar als zoveel vrouwen zichzelf en elkaar aanpraten dat ze zouden moeten zijn.

En ik wil van de daken schreeuwen: kunnen we daar nou niet mee ophouden? Want wij vrouwen doen het toch vooral onszelf en elkaar aan dat er boeken op de markt komen als De Bikini Challenge. We kijken, we vergelijken. We oordelen, we veroordelen. En, zoals Jamieson schrijft, zo maken we onszelf op een 'ongezonde manier emotioneel kwetsbaar voor de dieetmarketeers.' Laat die goeroes in hun sop gaar koken. Je Beter Ik, dat bén je al. Je moet het alleen wel willen zien.

Marjolijn de Cocq (47) is journalist en auteur van Beter, slanker, sterker - de mythe van de maakbare mens. Eerder schreef ze Cut the crap met Juan Belkhir. Beter, slanker, sterker - de mythe van de maakbare mens verschijnt op maandag 20 juli.

De auteursfoto's en de foto's van de kleipoppetjes zijn van Candide Rietdijk.