Mary Kubica schrijft over haar ergste nachtmerries

Heb je altijd al schrijver willen worden?  

‘Toen ik twaalf jaar oud was besloot ik dat ik schrijfster wilde worden. Ik hield er altijd al van om te lezen en te neuzen in de boekwinkel of bibliotheek, maar ik dacht eigenlijk nooit aan de auteur die er zoveel werk aan had om een boek te schrijven. Toen een nichtje mij haar verhaal liet lezen, ging er een wereld voor me open van personages die tot leven leken te komen. Door de jaren heen pakte ik het schrijven in mijn vrije tijd op, maar het was op dat moment nog geen professioneel doel voor mij. De woorden ‘ik wil schrijfster’ worden, heb ik dan eigenlijk ook nooit bewust uitgesproken. Ik werd lerares, maar bleef doorgaan met schrijven doordat ik zoveel verhalen wilde brengen op papier.  

In 2005 werd mijn dochter geboren en besloot ik mijn docentencarrière vaarwel te zeggen. Het was hetzelfde jaar waarin ik begon met het schrijven van mijn debuut The Good Girl. In het begin had ik nog maar een vaag idee welke kant ik precies op wilde, maar stukje bij beetje kwamen de losse eindjes bij elkaar. Het verhaal greep me zo aan en toen wist ik dat dit iets speciaals moest worden.’

Was het vanaf het begin duidelijk dat je een thriller schreef?  

‘Ja, want het gebrek aan mysterie in eerdere manuscripten zorgde ervoor dat ik mijn interesse verloor en stopte met schrijven. Bij het schrijven van The Good Girl realiseerde ik me dat het thrillergenre mijn genre moest worden.’

Zowel The Good Girl als Zo’n lief meisje hebben een aparte opbouw qua plot door de vele perspectiefwisselingen en de twist aan het einde. Ben je iemand die van tevoren het plot vastlegt of laat je je verrassen tijdens het schrijven?  

‘Als ik start met een manuscript heb ik maar een klein idee. Het heeft verdere uitwerking nodig die ik gedurende het schrijven wil ontdekken. Zo was het bij The Good Girl de kidnapping van Mia en in Zo’n lief meisje de beginscène van het dakloze pubermeisje met een baby op haar arm. Hun verhalen lagen nog niet vast en ik ging stevig aan de slag om hun karakters te ontwikkelen. Hoe beter ik ze leer kennen, des te sneller ze hun verhaal aan mij vertellen. Mijn eindes leg ik wel altijd vast, maar het komt voor dat ik gaandeweg toch nog een extra twist in het verhaal aanbreng.

Toch heb ik in de beginfase nog moeite om de personages eigen te maken, doordat ze gloednieuw zijn. Hoe verder ik in mijn manuscript kom, des te beter ik aanvoel hoe een bepaald personage zich zou gedragen. Zo werkte ik vijf jaar aan The Good Girl, terwijl ik Zo’n lief meisje binnen een jaar schreef. De personages van The Good Girl gingen haast deel uit maken van mijn dagelijks leven. Ik dacht continu aan ze en droomde over hen.’

Bij het schrijven van Zo’n lief meisje had je duidelijk de smaak van het schrijversvak te pakken.  

‘Inderdaad. Toen ik The Good Girl schreef had ik net mijn jongste dochter gekregen, waardoor ik alleen schreef in mijn vrije tijd. Toen voelde het alsof ik het schrijven af en toe boven mijn gezin probeerde te stellen. Bij het schrijven van Zo’n lief meisje waren mijn kinderen inmiddels wat ouder en had ik de status van een schrijver die gepubliceerd werk op haar naam heeft staan. Nu kon het dus wel een prioriteit krijgen in mijn leven en natuurlijk was er ook nog een deadline.’

De beginselen van de verhalen in The Good Girl en Zo’n lief meisje zouden ook berichten zijn die mensen in hun krant lezen. Hoe legde je de basis voor deze thrillers?  

‘Beide verhalen zijn niet rechtstreeks afgeleid van iets wat werkelijk is voorgevallen of iets dat ooit in de krant heeft gestaan. Ik vind het heel belangrijk dat lezers de scènes voor zich kunnen zien, dat het realistisch aanvoelt en dat ze zich misschien ook kunnen identificeren met enkele personages. Ik denk dat een persoonlijke connectie met een verhaal voor de lezer heel belangrijk is. Mijn manuscripten beschouw ik daarom als puzzels, waarvan ik hoop dat de lezers net zo veel plezier hebben om alle stukjes weer bij elkaar te zoeken als dat ik ze door het verhaal heen heb achtergelaten.’

De regels voor het goede en het kwade liggen niet vast in beide verhalen, doordat sommige personages alsnog naar de andere kant lijken te stappen. Hoe kijk je zelf tegen deze grens aan?  

‘Het is interessant om te zien hoe de personages uit beide boeken over de grens van het goede en het kwade gaan. Ik denk dat het in het echte leven ook prima mogelijk is dat je een goed persoon bent, maar door een verkeerde beslissing een compleet andere weg kan inslaan. Het is een reflectie van ons bestaan en is een volledig natuurlijk iets.’

Bij het lezen van beide boeken zijn er enkele personages waar je als lezer nogal moeite mee kan hebben. Zijn er personages waar je zelf zo’n hekel aan hebt gekregen dat het moeilijk was om over hen te schrijven?  

‘In The Good Girl is dat James, de vader van Mia. Hij is een voorbeeld van een personage dat nooit over de grens gaat om voor het goede te kiezen. Het was moeilijk om zo negatief over hem te schrijven, daardoor heb ik hem waarschijnlijk ook minder belangrijk gemaakt in het geheel. De personages in Zo’n lief meisje zijn op een zeker niveau allemaal sympathiek, maar komen voor een confrontatie te staan door de lastige situatie waarmee ze in aanraking komen.’

De moeders zijn de sterke personages in beide verhalen. Je bent zelf moeder, is het niet heel angstig om over jouw grootste nachtmerrie te schrijven?  

‘Dat is het zeker! Maar ik houd me continu voor dat ik fictie schrijf. Het kan ook wel ‘tricky’ zijn, doordat ik het verhaal heel dichtbij de werkelijkheid laat komen zodat het voor de lezer realistisch aanvoelt. Ik houd me daarom aan de scheiding van mijn eigen leefwereld en de fictieve wereld van mijn personages.’

Wanneer kan de Nederlandse lezer een derde boek verwachten?  

‘Ik heb net mijn derde thriller afgerond, getiteld Don’t you cry. Het zal in mei 2016 verschijnen in de Verenigde Staten. Het gaat over de verdwijning van een meisje van begin twintig woonachtig in Chicago. Tegelijkertijd gebeuren er vreemde zaken rondom een mysterieuze vrouw die in een klein dorp in Michigan verschijnt. Het verhaal wordt verteld vanuit twee perspectieven waarbij uiteindelijk zal blijken hoe beide verhalen precies met elkaar te maken hebben.’

The Good Girl en Zo'n lief meisje zijn beiden verschenen bij uitgeverij HarperCollins Holland.