Frustratie als inspiratie voor Shock

Zeg, het wordt wel een beetje saai. Je won al drie keer de Prijs van de Jonge Jury met Vals, Klem en Wreed. Een keer ging de eerste prijs van de Crimezone Young Adult Award (2011 voor Vals) naar jou toe, een keer won je de prijs van Vrouwenthrillers.nl en nu voor de tweede keer de Hebban Award (2014 voor Wreed, 2015 voor Shock). Heb je nog wel plaats in je huis voor al die prijzen?

‘Ja, ik woon in een fabriek,’ antwoordt Mel gekscherend en keihard lachend. ‘En de kinderen vinden al die prijzen superleuk. De eerste prijs van de Jonge Jury die ik won, was nog zo'n mooie knikker. De jongste kijkt er vaak naar, “mooi, mooi”, roept ze dan. En de prijs van Crimezone is soort lange kristal met een lange scherpe punt. Daar kun je iemand mee vermoorden, maar dat is tot dusver nog niet gebeurd.’

Was je verrast?

‘Ontzettend. Ik had eigenlijk gedacht dat die al was uitgereikt toen ik door Hebban werd gebeld. Ik was erwtensoep aan het maken. Ik was zo verbaasd en in de war dat ik daarna de erwtensoep hebt verpest. Maar ik ben superblij.’

En de erwtensoep?

‘Niet te eten.’

Je bent zo succesvol. Wat is toch jouw geheim?

‘Dat is een heel moeilijke vraag. Ik schrijf spannende boeken, waarmee ik heel veel jongeren aanspreek. Er wordt steeds gezegd dat jongeren minder lezen, maar als je net zo schrijft als zij op Instagram, whatsapp of wat dan ook schrijven, dan weet je een deel van de jonge lezers te pakken. Ik schrijf boeken waarvan je de volgende pagina wilt lezen. En ik heb heel trouwe lezers. Ik heb fans die met me meegroeien, die tien jaar geleden mijn eerste boek lazen en nog altijd mijn boeken lezen. Het is een soort hechte familie. Ik denk dat ik precies op het goede moment spannende boeken begon te schrijven. In die tijd waren er nog heel weinig spannende boeken voor jongeren.’

Wat heb jij toch met moord en doodslag?

‘Ik werd, denk ik, met een mes in mijn handen geboren. Ik heb spannende boeken altijd al gelezen. Vroeger vocht ik met mijn moeder en broertje om de spannende boeken die zij las. Wie ze als eerste mocht lezen. Maar ik ben ontzettend angstig aangelegd.’

En dan toch spannende boeken schrijven.

‘Angst is interessant. Iedereen is wel ergens bang voor of is angstig. Mijn angsten hebben te maken met extreem perfectionisme. Ik wil alles onder controle hebben en houden. Maar ik moet zeggen, hoe drukker ik het heb, hoe minder ik daarmee bezig ben. Angst cultiveer je toch ook wel.’

Jouw hoofdpersonages zijn altijd rond de zestien. Is dat een leeftijd die jou goed ligt?

‘Mijn eigen jeugd heeft heel veel impact op mij gehad. Stond ik daar met knalrode wangen op een feestje te kijken naar een jongen die weer niet verliefd op me was. Ik was verlegen, maar ik wilde er heel graag bijhoren. Je leven herinner je in hoofdlijnen. Je kunt gewoon niet alles onthouden. Maar van mijn jeugd weet ik alles. Geuren, angsten, ik droom erover. Misschien heb ik mijn jeugd gewoon heftiger beleefd dan anderen.’

Je hebt met Shock gewonnen. Hoe ben je op het idee voor dit boek gekomen?

‘Die is uit een soort frustratie ontstaan,’ lacht Mel. ‘Een aantal jaar geleden wilden mijn man en kinderen heel graag gaan kamperen. Uiteindelijk belandden we op een camping in Zuid-Frankrijk. Maar ik werd er helemaal gek: overal kropen beestjes en mensen stonden te pas en te onpas ineens in onze tent. Nee, ik ben geen kampeerder. Na een halve dag zat ik al op Airbnb te zoeken naar een huisje. Maar ik kon twee dingen doen: gillend gek worden of de week gebruiken. In Shock gaan vier vriendinnen in de zomervakantie op reis naar een camping in Frankrijk. Dat is die camping.’

Onlangs is een nieuw boek van je verschenen; Schuld. Waarover gaat dat verhaal?

‘Drie jongeren plegen in korte tijd zelfmoord. Tenminste, het lijkt heel erg op zelfmoord. Maar ze hebben alle drie voor hun dood geheimzinnige briefjes gekregen. En dan krijgt het vierde meisje een briefje: 'Jij bent de volgende...' Het is een actueel boek. Een op de vier jongeren denkt wel eens aan zelfmoord. Maar ik wil jongeren niet opvoeden, dat mogen hun ouders doen. Mijn boeken moeten vooral spannend en leuk zijn om te lezen.’

Speel je wel eens met het idee om een ander genre aan te boren?

‘Niet echt, maar als ik dat zou doen dan zou ik dolgraag een boek over snot, poep en plas willen schrijven. Een soort Midas Dekkers-boek voor kinderen vanaf een jaar of acht. Hoe viezer, hoe beter.’

Tot slot, wat wil je nog bereiken in je schrijversleven?

‘Ik hoop eigenlijk dat het zo blijft, want het is al meer dan ik ooit had durven hopen en dromen.’