Met een kofferbak vol muziek en de dood

‘De reis begon toen mijn vriendin me verliet.’ Zo opent Motel Songs, een boek dat ‘per ongeluk gebeurde’. In een poging na het stuklopen van een lange relatie het leven bij de horens te vatten, ging ik op road trip door Amerika, met een oude droom: een album opnemen in hotel- en motelkamers. Vanuit een morsig soort romantiek, maar ook omdat weinig zo inspireert als het Amerikaanse achterland en omdat ik mezelf dan een strikte opdracht kon stellen: alle nummers schrijven én opnemen binnen het bestek van die reis. Zo ging ik onderweg van Philadelphia naar San Francisco, via Memphis en Minneapolis, 11.000 kilometer in een auto vol met instrumenten en opnameapparatuur.

En toch kwam er een boek.

Ik had een route uitgestippeld langs een aantal plekken die van belang waren in leven en, vooral, sterven van muzikale en literaire helden. Het graf van F. Scott Fitzgerald in Rockville, Maryland. De plek waar Jeff Buckley in Memphis verdronk. Het studiocomplex waar een paar weken eerder Prince dood was aangetroffen in een lift. De huizen waar Ernest Hemingway en Kurt Cobain zelfmoord pleegden, respectievelijk in Ketchum, Idaho en Seattle. Toch begreep ik pas halverwege dat de hele reis plaatsvond in de schaduw van de dood. En dan vooral: de vroegtijdige dood van mannen. Van vaders en zonen. Daar zat een boek, dat niet alleen over de reis en die mannen zou moeten gaan, maar ook over mijn eigen vader en mezelf.

Dat alles, inspireerde weer de veertien songs die bij het boek zijn gevoegd, en waarvan dit een aantal persoonlijke favorieten zijn.

1. ‘Ghost Girl’

Als je jaren met iemand je leven hebt gedeeld, en dus ook autoritten, zie je soms nog de fantoomverschijning naast je. Zeker in het begin van de reis vermoedde ik mijn ex-vriendin weleens naast me, een opgewekte, goedlachse illusie. Het leidde tot deze track, die grotendeels werd opgenomen in Waynesboro, Virginia, in een kamer met caravanlambrisering. De basdrum is een mengsel van een sample en stampen op de vloer, de percussie is later toegevoegd, nadat ik een tinnen pannetje had gekocht in een uitdragerij in Tennessee, en een hi-hat in Missouri.

 

2. ‘Papa Kissed A Gun’

Naarstig op zoek naar een piano stuitte ik op een B&B in Bardstown, Kentucky, een oud whiskeylandhuis waar een zowaar gestemde vleugel in de voorkamer stond. Ga je gang, zei de uitbater, een man met een hoog Truman Capote-gehalte. Ik nam er deze pianopartij op, maar veel later pas, in Idaho, werd het een lied over Ernest Hemingway’s laatste dagen. De tekst kwam voort uit een bezoek aan het huis waar hij zich, in het halletje, door het hoofd had geschoten.

3. ‘My Final Skin’

Het idee voor het boek drong zich op in Wyoming, de dunst bevolkte van de VS. Het waren de dagen rond de sterfdag van mijn vader en mijn verjaardag. Die twee mijlpalen zijn, sinds hij in 1983 op 43-jarige leeftijd plots overleed, voor eeuwig aan elkaar vastgeklonken. Mijn vader stierf twee dagen voor mijn achtste verjaardag en werd de dag na die verjaardag begraven. Alleen in de auto dacht ik voor het eerst werkelijk na over wat zijn dood betekend had, en wie hij was. De basis van dit nummer, het persoonlijkste op de plaat, nam ik op in een motel in Gilette, in een hutje in Yellowstone National Park en in een motel in Jackson, waar de regen op het dak roffelde.



Motel Songs is verschenen bij uitgeverij Ambo Anthos.