Michelle Visser: mijn eerste X

Mijn eerste X… schrijven in een ander genre
Ik weet nog precies waar en wanneer het gebeurde. Het was de zomer van 2013 en ik was op vakantie in ons familiehuis op het Franse platteland. De zon scheen, het was zo’n 28 graden en ik zat in de schaduw te lezen. Ik keek op uit mijn boek en zag het landschap voor mij. Groen. Overdadig. Voorbij ons terrein, in de diepte en verborgen voor mijn blik, stroomde de Loire. Ik hoorde de kreten van de zwaluwen hoog in de lucht, verderop vloog een buizerd. Het huis zelf, deels op rots gebouwd, met dikke muren en kleine ramen, was eigenlijk een kleine boerderij, une fermette. In de grote schuur op het erf hingen nog de ruiven voor de koeien aan de muur, bejaarde landbouwwerktuigen stonden nog in de bijgebouwen; half vergaan maar nog altijd getuigend van de periode waarin zij van nut waren. En achterin de kelder lagen met stof overdekte, lege wijnvaten want vroeger was er wijnbouw in dit gebied en ook ‘onze’ boerenfamilie had druivenranken op het land.
Dus daar gebeurde het.

Ik keek om mij heen en dacht, het is hier zo mooi, zo romantisch, ik zou eigenlijk een boek moeten schrijven over dit gevoel en deze plek. De volgende seconde vloog er een nieuwe gedachte door mijn hoofd. Een alarmbel. Maar jij schrijft niet over dit soort ideeën, jij schrijft historische verhalen. Het was waar. Tot dat moment had ik alleen nog maar interesse gehad in het schrijven van historische romans en korte verhalen met historische inslag. Mijn debuutroman Véronique was het jaar daarvoor verschenen, die speelde in de jaren 1880. En zodra de vakantie voorbij was, zou ik weer verder werken aan het manuscript van Opstand, dat rond 1830 speelde.
Ik schudde mijn hoofd en besloot mijn ingeving te vergeten. Minstens zo belangrijk als schrijftalent, zijn vastberadenheid en doorzettingsvermogen, wist ik inmiddels. Mijn stiel was de historische roman. Ik zou me niet laten afleiden door allerlei losse ideetjes die in het begin o zo leuk leken, maar uiteindelijk tijdrovend zouden blijken en me van mijn uitgestippelde pad zouden afleiden.
Dat besloot ik.

Maar mijn fantasie liet zich niet bedwingen. Terwijl ik moedige pogingen deed om me te concentreren op het ‘op vakantie zijn’ waarbij ik het schrijven en alles dat ermee te maken had los zou laten, groeide er in mijn hoofd een verhaallijn. Ik droomde erover. Terwijl ik sliep, maar ook met open ogen als ik schijnbaar lui voor me uit zat te staren. Ik wist al dat het over een vrouw van mijn eigen leeftijd zou gaan, ze zou tegen de veertig lopen. Een vrouw die in Nederland woonde, in de huidige tijd, en die door één of andere aanleiding hier in deze Franse regio terecht zou komen. Ze zou verliefd worden op het gebied en er een typisch streekhuis kopen. Zo één van gele stenen waar de zon in lijkt te zitten, en met blauwe luiken. De eenvoudige, licht ouderwetse manier van leven hier, en de Franse eetcultuur, zouden belangrijke elementen in het boek moeten worden. Ik sprak in gedachten al van een boek. Er was geen houden aan, ik werd beheerst door dit idee. Ons erf en de streek drongen hun inspiratie aan mij op. En ik was er heimelijk blij mee, ook al zou ik daardoor afwijken van de schrijfcarrière die ik voor mijzelf had uitgedacht. Want als ik hieraan schreef, zou ik in gedachten altijd in la douce France kunnen verkeren. Wat een heerlijk vooruitzicht. Ik besloot ogenblikkelijk om er een serie van te maken: Het huis met de blauwe luiken was nog maar het begin.