Milou van der Will: Ik heb live-televisie naar een volgend level geholpen

Nee, hoor, begrijp me niet verkeerd, ook ik ben niet vies van een beetje schaamteloze, liefst positieve, publiciteit voor mijn nieuwste creatie. Best leuk als je gelezen, gezien, gehoord, geprezen en aangeraden wordt. Maar dan valt op een moment, in het bespreken van de promotieplannen met de uitgeverij, de door mij gevreesde vier woorden.
De. Wereld. Draait. Door.
Brrrrrrrrrr.
Zo vertelde de persdame van de uitgeverij bij de release van mijn vorige boek enthousiast: “De Wereld Draait Door heeft een drukproef opgevraagd! Ze hebben interesse!” Ik perste er een glimlach uit en stak mijn duim op, gevolgd door een geforceerd enthousiast: “Yes!”
Ondertussen van binnen:
Een vulkaan barst uit. Nee, geloof me, niet op die positieve manier. Het is als branden in de hel. Mijn nachtmerrie wordt werkelijkheid. Matthijs van Nieuwkerk? Hij is mijn grootste angst. Ik ga nog liever bungeejumpen. En ik heb hoogtevrees.
Natuurlijk snap ik dat het goed is, aanschuiven bij Matthijs. Het is een eer. Hij is iemand die je maakt of breekt. Matthijs bezorgt je zo een bestseller, als hij wil. En dat moét me toch aanspreken, als schrijfster. Kijk, dat eerste boek heeft het best aardig gedaan, maar het kan altijd beter toch?
Mijn handen zijn inmiddels klam. Druppels zweet dringen zich overal (ja, overal) door mijn huid en mijn hartslag bereikt een ongezond ritme. Het zal toch niet. Ik moet een smoes bedenken. En vlug. Fak, even serieus, zó populair kan ik toch niet zijn?
Zonder pardon begint de scène zich af te spelen in mijn hoofd. Matthijs, met wilde haren en al, kijkt me aan. Hij vraagt me iets. Ik hoor hem wel, maar ook weer niet. Suizende oren. Ik moet antwoord geven, maar dan…er komt niets. Ik blokkeer. Ik bal mijn handen tot vuisten, knijp zo hard dat mijn knokkels wit worden. Zeg! Iets! Maar nee, er komt niets. Ja, rode vlekken in mijn nek, maar geen woorden, geen geluid. Met een bezweet hoofd kijk ik hem aan. Wanhopig. In paniek. Start een bandje in, red me, lach het weg. Ik zie de lippen van Matthijs nog bewegen, maar dan, dan val ik flauw. Ik kukel van de stoel, terwijl de camera me in slow motion volgt richting vloer. Je ziet nog net mijn “voor-de-gelegenheid-aangeschafte-veel-te-hoge-hakken” verdwijnen onder de rode tafel. ‘Dokter!’ schreeuwt Matthijs. ‘Is er een dokter in de zaal?’ Ik hoor hem in de verte. Gelukkig heeft hij me, net voor ik genadeloos op de grond zou kletteren, met zijn voet opgevangen. De neus van zijn lakschoen prikt in mijn nek. Vlak voordat ik volledig word opgenomen in de hel, voel ik dat hij mond-op-mondbeademing toepast.
En dan is alles donker.
De volgende dag:
Ik heb live-televisie naar een volgend level geholpen, zo zeggen ze. Iedereen heeft het erover. Ik ben een hit op Youtube, Dumpert, noem maar op. En lachen dat iedereen doet. “Heb jij het al gezien, heb jij het al gezien?” gonst bij de koffieautomaat van menig kantoorpand. Op Twitter is #flauwgevallenschrijfster trending topic. Facebook ontploft van de berichten en mijn telefoon rinkelt vaker dan ooit. Maar ik, ik lig met een betraand gezicht in bed, verstop me onder de dekens. Zie je wel, fluister ik tegen Apie, het knuffelbeestje van mijn zoon. Zie je wel dat het niets voor mij is. Vroeger durfde ik nog niet eens “ja, juf” te zeggen in het kringgesprek van groep twee, wat haalde ik me ook in mijn hoofd? Dan bliept mijn telefoon voor de zoveelste keer. Het is een smsje van mijn uitgever. “Gefeliciteerd, Milou!” staat er. “Je boek is een bestseller.”