Moving targets: met de billen bloot
Op zoek naar het ‘Ademloos-effect’
Als je je doelen hebt bereikt, heb je de lat te laag gelegd.
uit: Je huis is af van Acda & De Munnik
Dat is wel een beetje mijn levensmotto, maar toch is dit behoorlijk treurig. Vol goede moed meldde ook ik me aan voor de Hebban Reading Challenge. Vijfentwintig boeken nam ik me voor te lezen in 2017. Deze zomer stelde ik mijn doel naar beneden bij. Ik ben een realist. Vijfentwintig werd vijftien. Vijftien boeken lezen. Dat moest en zou toch kunnen. En ik wilde dat ook écht heel graag. Oke, ik gebruikte tot augustus vrijwel elke schaarse vrije minuut voor het schrijven van mijn boek. Maar ik wist wél tijd vrij te maken voor het bingewatchen van (oke, ook maar) één Netflix-serie (13 Reasons Why, tip!, er is trouwens ook een boek van), maar meer dan vier boeken in het geheel uitlezen kreeg ik niet voor elkaar. En dat is nog inclusief mijn eigen boek dat ik niet lang voor de verschijning ervan op een regenachtige zondag van begin tot eind las (en nee, ik heb het natuurlijk zelf geen sterren op Hebban gegeven. Nergens eigenlijk, maar dat geheel terzijde.).
Mijn grootste stok achter de deur - het jureren voor de Hebban Debuutprijs 2017 - heb ik naast me neer moeten leggen, waarmee ook mijn nieuwe leesdoel van vijftien boeken ver buiten bereik zijn gebleven. Het maakt mijn dramaleesjaar wel zo’n beetje compleet.
Ik denk dat ik een ‘Reader’s Block’ heb.
Ik heb me serieus afgevraagd of ik lezen nog wel leuk vind. Jaren geleden, nadat ik Crimezone van de hand deed, belandde ik al eens in een leesdip die twee, drie jaar aanhield. Totdat Ademloos verscheen. Kim Moelands, ooit partner in Crime(zone) en een van mijn beste vrienden, trok me met haar verhaal terug op de rails van de leestrein (en echt niet alleen omdat ik ook in dat boek voorkom). Ademloos las ik het boek uit. De titel is wat dat betreft op velerlei wijzen interpreteerbaar. Het boek is nog steeds een tip voor lezers die houden van échte verhalen met een traan en een (glim)lach.
De leesdip overwinnen kan dus en ik wil het. Want ik begon dit jaar met zoveel zin aan Eland van Lykele Muus, Probeer om te keren van Marijn Sikken, Wij zeggen hier geen halfbroer van Henk van Straten en Sara en Liv van Suzan Hilhorst en ook Man O man van Nathan Vos kocht ik niet voor mijn overvolle boekenkast. Ik las van elk te weinig voor het ‘Ademloos-effect’. Ik denk dat ik bij allemaal weer opnieuw moet beginnen, met een leeg hoofd, om ze echt een serieuze kans te geven (misschien wel tijdens de Nationale Uitleesweek die op Eerste Kerstdag begint).
Heb je leestips waarmee je zeker weet dat ik het ‘Ademloos-effect’ zal herbeleven? Gooi ze alsjeblieft in de comments hieronder!
PS1: Hier vind je trouwens een prachtige update van de 2017-editie van de Hebban Reading Challenge.
PS2: Dat zijn niet mijn billen.
