Myrthe van der Meer: Details

Details

Over het algemeen ben ik best wel te spreken over mijn hersens. Dat klinkt misschien gek voor iemand die twee boeken heeft geschreven over patiënt zijn op een PAAZ met een manisch depressief Aspergerbrein, maar toch is het zo. Mijn hersens hebben namelijk naast al die andere diagnoses ook last van inspiratie. Het aparte is ook dat ze mij daar totaal niet voor nodig hebben: nog niet zo lang geleden droomde ik dat ik iets meemaakte wat zo absurd was dat ik in mijn droom aan alle betrokken vroeg of ik daar een boek over mocht schrijven, om vervolgens in mijn slaap alle en gebeurtenissen samen te vatten en die ook alvast te redigeren. Ik vond het geweldig. Mijn vriend - die steeds wakker wordt als ik weer het nachtlampje aanknip om nieuwe stukken dialoog op te schrijven – vindt het iets minder. 

Maar het leukste aan mijn hersens vond ik altijd hoe ontzettend gedetailleerd die ideeën zijn; zodra ik een boek weet, hoor ik de dialogen, zie ik de personages en voel ik hun emoties. Dus toen mijn uitgeefster een jaar geleden helemaal enthousiast werd van mijn idee voor een voorleesboek voor kinderen, was ik erg in mijn nopjes. Niet alleen omdat ik eindelijk het voorleesboek over leven met een depressieve moeder kon schrijven, maar vooral ook omdat ik enorm veel zin had om na de omslagen van PAAZ en UP weer eens echt te kunnen illustreren. Pien en Pony galoppeerden al een jaar door mijn hoofd, dus hoe moeilijk kon dat nou zijn om die op papier te zetten? Ik kon ze zo uittekenen: een zwarte pony met indianenveren, Pien met wild haar, een blauw hemd, rode broek, zwarte laarsjes en… Eh? Zwarte laarzen?

Ik staarde naar de potloodschets met de zwarte laarzen op een zwarte pony. Best leuk op een tekening van een A4 groot, maar wat als Pien straks op pony door het boek draafde in illustraties van 5 centimeter hoog – laat staan kleiner? Sterker nog, als Pony zwart was en zo klein werd, wat bleef er dan eigenlijk van hem over als ik hem zo klein maakte? Ik probeerde het uit et voila: een zwarte vlek op vier stokjes. Weg oog. Weg indianenveren. Maar nog erger: weg onderbenen van Pien. Op zich ook een interessant thema voor een kinderboek, leven met een lichamelijke handicap, maar Pien had al een depressieve moeder, dus om haar dan ook nog een handicap te geven… 

Dus moest het plan worden gewijzigd: Pony werd wit. Maar met een witte pony werd een rood broekje wel weer erg heftig. En een blauwe broek op een wit met lichtblauw geschaduwde pony voelde beter, maar ook nog een blauw shirt maakte het wel weer heel erg blauw. En dan had ik nog niet eens een kleur voor de laarzen… 

Na heel veel tekenwerk en nog veel en veel meer gegum ligt het voorleesboek Pien en de Spoken over twee weken eindelijk in de winkel; precies zoals ik altijd al voor me had gezien, en dus compleet anders dan ik had gedacht. Over een week begin ik met het omslag van deel twee. Ik zie het al helemaal voor me; Pien en haar oma in de bek van een krokodil met Pony die belaagd wordt door piranha’s en een groene slang die over de krokodil… 

Eh? Pien in een rood shirt voor een rode bek? En een groene slang over groene krokodil? Tot zover het talent van mijn hersens voor details. Gelukkig zijn ze wel goed in gummen…

Myrthe van der Meer