Negen redenen om de Loriën-kronieken te lezen

Negen redenen om de Loriën-kronieken te lezen

Waarschijnlijk heb je wel eens gehoord van Ik ben Nummer Vier, het eerste deel in een reeks fantasyboeken van Pittacus Lore. Deze Pittacus Lore is een Ouderling van de planeet Loriën die het verhaal van zijn volk vertelt. Zijn planeet is verwoest door de Mogadoren, een bruut en bloeddorstig ras dat nergens voor terugdeinst. Tijdens de invasie van Loriën zijn er negen Gardes samen met hun Cepânen naar de aarde gestuurd. Deze Gardes zouden op aarde opgroeien en hun Erfgaven ontwikkelen, om later de Mogadoren te verslaan en Loriën weer op te bouwen. Maar de Mogadoren zijn hen gevolgd en zij geven niet op tot de Gardes verslagen zijn. Dan kan de bloedige invasie van de aarde pas echt beginnen…

Wat hier volgt zijn negen redenen om deze kronieken over de Gardes te lezen. Ken je de serie nog niet? Geen nood. Er zullen geen (belangrijke) spoilers volgen, maar voor een goed begrip en leukere ervaring van de serie wordt wel aangeraden om eerst de voorgaande delen te lezen.

1. Intrigerend verhaal
Aliens. Daar gaat deze serie over. Niet zomaar een paar groene mannetjes van de planeet Mars, maar een groepje Loriërs en een complete invasiemacht van Mogadoren. Het idee dat een groep aliens hier op aarde, op onze mooie planeet, zich verschuilt voor een ander bloeddorstig en buitenaards wreed ras is op zijn minst interessant en origineel te noemen. De mens is vrij simpel. Wij bedenken dingen om vervolgens dingen te maken. Zélf zijn we echter niet zo verschillend van de andere dieren op onze planeet. Alleen het feit dat wij duimen hebben en een beter ontwikkelde hersenpan zorgt ervoor dat wij hoger op de voedselladder staan dan, bijvoorbeeld, gekko’s. In vergelijking met de mens zijn de Loriërs veel gecompliceerder. Waarom komen de Loriërs dan op de aarde hun toevlucht zoeken, terwijl er hier niets is dat ze zou kunnen helpen de Mogadoren te verslaan?

2. Geloofwaardige opbouw
Een goed boek is voor veel leesfanaten iets om naar uit te kijken en iets om urenlang van te kunnen genieten. Een serie is nog beter, maar na twee delen rest van een verhaal vaak nog maar een dun laagje boter, over teveel brood gesmeerd.

Deze serie, de Loriën-kronieken, lijkt hier een uitzondering op te worden. De wraak van Zeven is alweer het vijfde deel in de serie, maar hoewel het nieuwe er nu wel af is, zijn de ontwikkelingen nog altijd geloofwaardig opgebouwd. ‘Hebben ze die aliens na drie delen nog steeds niet tot groene smurrie doen ontploffen?!’ Het antwoord is nee. Mogadoren vergaan namelijk tot as en voor het verslaan van een enorme invasiemacht heb je toch iets meer nodig dan zevenhonderd pagina’s. De meeste verhalen hebben net voor het eind een grote crisis waardoor het lijkt alsof er geen goed einde mogelijk is, tot er iets gebeurt en de slechteriken gemakkelijk verslagen worden. Maar dit is geen Twilight en na de eerste crisis volgt gewoon een tweede, en een derde.

3. Goede schrijfstijl
Natuurlijk, bij bijna elk goed boek hoort een schrijver met een goede schrijfstijl. Is een plot ontzettend spannend, maar kan de schrijver écht niet de juiste woorden vinden? De kans is groot dat je het boek toch weglegt in de hoop dat een andere auteur eenzelfde boek gaat schrijven, maar dan zonder tenenkrommende zinsconstructies. Gelukkig weet Pittacus Lore hoe je een verhaal vertelt. Simpele zinnen, maar wel op een manier waarop je de explosies haast kan voelen en de as van de Mogadoren op de pagina’s van je boek neerdaalt.

4. Mysterie
Rondom Erfgaven en aliens is natuurlijk altijd een sluier van mysterie te vinden. Wie zijn ze? Waar komen ze vandaan? Eten aliens ook chocola of zijn ze daar niet tegen bestand? Allerlei vragen komen bij je op tijdens het lezen. Gelukkig worden veel van je vragen beantwoord, maar nieuwe vragen ontstaan ook. Vooral rond Setrákus Ra: de Geliefde Leider van de Mogadoren. Wie of wat is hij? Waar komt hij vandaan en wat is zijn boosaardige plan? Hoe komt hij aan zijn krachten en bovenal: is hij te verslaan?

5. Spanning
Zoals hierboven al is aangegeven, is deze serie rond de Gardes en de Mogadoren erg goed opgebouwd en is het verhaal na vijf delen nog niet langdradig geworden. Een deel hiervan heeft natuurlijk met de spanning te maken. Het verhaal over de strijd tussen de Loriërs en de Mogadoren is een verhaal over oorlog, monsters, bloedvergieten, Erfgaven en buitenaardse raketwerpers. Na het verbreken van de Bescherming van de Gardes kan iedereen het volgende Mogadoorse slachtoffer worden. Spanning en actie gaan dus hand in hand in deze serie en de as van de Mogadoren, maar ook het bloed van mensen en Gardes, bevlekken de pagina’s met zekere regelmaat.

6. Romantiek
Hoewel romantiek geen centraal thema speelt in de serie, passen romantische gevoelens en spannende scènes goed bij elkaar en geeft dit een extra dimensie aan het verhaal. Maar liefde in oorlogstijd: is dat wel een goed idee? Voor sommigen is het een redding; een houvast. Voor anderen betekent het verdriet en wraak.

7. Humor
Humor en spanning gaan niet altijd goed samen. Wie kan er geen boek of film opnoemen waarin een grappig bedoelde oneliner de zwaarte en spanning van een scène compleet verpest? Een verkeerd geplaatste grap kan een scène dus compleet ongeloofwaardig maken. Gelukkig heeft Pittacus Lore daarom een Sam Goode in het verhaal geplaatst. Deze sullige nerd, die zich later opwerkt tot nerderige Mogadorenkiller, weet de sfeer op te lichten op een manier waardoor de zwaarte van de situatie niet wegvalt, maar wel minder wordt. Toch knap voor een mens.

8. Psychologie achter de personages
De Loriën-kronieken zijn geschreven vanuit verschillende perspectieven. Elke Garde heeft wel iemand verloren en sommigen meer dan de anderen. Op deze manier leer je het verdriet en gemis van ze kennen en zijn hun handelingen beter te begrijpen. Ook leer je vanuit het perspectief van Sam en Sarah hoe het is om als ‘gewone’ mens mee te doen in een strijd tussen twee alienrassen. Iets wat vermoedelijk voor de meeste van ons totaal nieuw is.

9. Chimaera‘s
Eigenlijk hoeft hier geen verdere uitleg bij. Wie wil er namelijk geen buitenaards monster dat zich in een vogeltje, hond, kat, hagedis of groot monster kan veranderen? Als deze dan ook met één hap drie Mogadoren kan verslinden en tegelijk met zijn Stegosaurusstaart nog eens twee Mogadoren tot as doet vergaan, dan is het duidelijk. Waar kan ik dit boek kopen en krijg ik er dan ook een Chimaera bij?  


Extra informatie:
Lees hier de eerste twee hoofdstukken

Lees hier Eva’s 4****-recensie van De wraak van zeven.

Bekijk en lees hier ook de andere bijdragen in de blogtour.