Net geen voldoende voor 'Strafexpeditie'

In eigen land kennen ze hem vooral om zijn sf- en westernromans. Daarbij timmert hij hard aan de weg om een groot filmregisseur te worden, want wat wil je ook als steracteur Kurt Russell een van de hoofdrollen vertolkt in een door jou geschreven script. Toch is de man achter dit alles, de in Miami geboren S. Craig Zahler, bij ons nog altijd een bloem die in het duister bloeit.

Daar kan snel verandering in komen. Een zeer respectabel aantal van 45 leesclubleden schreef zich in om Zahlers eerste naar het Nederlands vertaalde boek, Strafexpeditie, te proeven en beoordelen. De 15 lezers die werden geselecteerd maakten kennis met rechercheur Jules Bettinger. In Strafexpeditie wordt hij verantwoordelijk gehouden voor de zelfmoord van een zakenman op een politiebureau in Arizona. Er rest hem en zijn gezin niets anders dan te verhuizen naar de kille en zeer onveilige stad Victory, in de staat Missouri. Met Dominic Willams krijg Bettinger een nieuwe partner die net is gedegradeerd vanwege zijn aandeel in een afstraffing die een drugsdealer invalide heeft gemaakt. Als er twee agenten worden vermoord en hun lichamen worden verminkt, zet de politie de jacht op de moordenaars in. Bettinger merkt al snel dat de dubbele moord niet op zichzelf staat, maar het voorspel is van een reeks executies van leden van het politiekorps…

‘Op basis van de tekst op de achterflap verwacht ik dat het een snelle actie- dan wel politiethriller is’, merkt Kees van Duyn direct op. Soraya Vink vult aan: 'Na het lezen van de tekst op de achterflap moet ik onbewust aan de televisieserie True Detective denken. Ik verwacht een keiharde thriller waarin geweld niet geschuwd zal worden.'
Ook de op de cover roerloos op zijn rug liggende agent met pistool in de hand wijst in die richting, aldus bmerel.

Maar is het dit ook of heeft het boek toevallig nog meer te bieden? Volgens Diane Vermeulen zitten de karakters goed en gedegen in elkaar. SAAPEN wijst ons erop dat het boek uniek is in thema en uitwerking. Marjo Jacobs Nijssen heeft nog meer positiefs te melden. 'De verhaallijn is en blijft overzichtelijk. De korte hoofdstukken lezen zich gemakkelijk weg, en het verhaal is erg beeldend beschreven.'

Guy Doms is eveneens een positief aspect opgevallen. 'Met bijzondere dank aan de schrijfstijl, hierdoor heeft de auteur mijn aandacht op scherp gehouden. Maar waar bleef dan toch die dekselse spanning?' Hij kan de hand schudden van Inge Otter-helder die worstelt met hetzelfde: 'Het verhaal had niet de hele tijd mijn volle aandacht, hier en daar had je zoiets van gebeurt er nog wat.' Ook Ine van Erp geeft aan dat het een boeiend verhaal is maar dat het soms lastig is de aandacht erbij te houden. 'Ik ben niet helemaal tevreden over het boek. Ik had meer spanning verwacht', besluit ze.

Een actiethriller zonder voldoende spanning... Het is een van de redenen waarom het boek niet op de hoogst mogelijke scores kan rekenen. Caroline Kuiper heeft met haar 3,5 de laagste score uitgedeeld, wat deels te verklaren valt door een onopgehelderd mysterie. 'Ik zou toch wel heel graag het verhaal van de duiven willen weten. Die spelen op zich een grote rol in het verhaal, maar waarom ze doodgaan kan ik niet verklaren, de auteur waarschijnlijk wel.'

Wie het antwoord weet, mag zich melden. Wel al zeker is dat het boek een gemiddelde score heeft gehaald van 5,9. Hiermee eindigt het enigszins in de onderste regionen van de Hebban Hall of Fame.