Nieuwe mijlpaal voor MainStreet

MainStreet is de allerpopulairste boyband van het moment in Nederland. Na hun doorbraak door hun deelname aan het Junior Songfestival in 2012 ging het snel: vier albums, een documentaire, een fanfictieboek en vele optredens (waaronder als het voorprogramma van Justin Bieber) later, is er nu de biografie. Het boek is gevuld met mooie foto’s, uitgebreide interviews met de bandleden en natuurlijk een terugblik op al die hoogtepunten.  

De jongens zijn nauw betrokken geweest bij het maken van het boek. Ze werden geïnterviewd door journaliste en schrijfster Kristel van den Brink. ‘Zij is bij ons thuis geweest en we hebben over van alles gepraat; wat er de afgelopen jaren allemaal gebeurd is en hoe we het beleefd hebben,’ vertelt Rein. Door middel van die interviews hebben de verhalen echt vorm gekregen. Owen: ‘Kristel van den Brink heeft van onze woorden een mooi lopend geheel gemaakt, waardoor het nu leest als een droomscenario. Je staat er niet zo bij stil wat je allemaal meemaakt in vier jaar tijd.’ Ook de vormgeving werd met de jongens besproken. ‘We hebben meegekeken met het artwork en welke foto’s er wel in moeten en welke niet,’ vertelt Owen. ‘Het is wel echt ons eigen ding geworden,’ vult Nils aan.  

Op het voorstel van hun management om een biografie te maken reageerde de band meteen enthousiast. Nils: ‘We hadden al eerder een boek uitgegeven bij uitgeverij Kluitman en we hebben de afgelopen vier jaar zo veel meegemaakt dat we alle verhalen wel een keer op papier wilden hebben met foto's erbij.’ Of een biografie op hun jonge leeftijd niet een beetje voorbarig is, antwoordt Daan: ‘Het is misschien ongebruikelijk op onze leeftijd, maar dat geldt voor alles wat we doen. We zijn bijvoorbeeld ook de jongste Ambassadeurs van de Vrijheid ooit en ik stond op mijn vijftiende al in een uitverkocht Gelredome op te treden. We hebben in hele korte tijd zo veel bizarre dingen meegemaakt, genoeg om een boek mee te vullen. Bovendien is het een ode aan de fans die ons hier gebracht hebben.’ Rein: ‘Juist omdat een biografie eigenlijk alleen geschreven wordt door mensen die een stuk ouder zijn dan wij, leek het ons origineel om het nu al te doen, we hebben in vier jaar tijd genoeg meegemaakt om een vet boek te maken.’  

De jongens zijn erg blij met het resultaat, vertellen ze. MainStreet, the story so far is volgens Rein geen ‘flutboekje’, ‘maar echt een serieus mooi en dik boek, met prachtige foto’s. Zo grappig om terug te zien wat een babyface ik had toen we begonnen.’  

‘We kregen het boek van onze managers net voor ons concert in Breda. We waren natuurlijk superenthousiast,’ vertelt Owen. ‘Het leukst vind ik dat alle gebeurtenissen chronologisch zijn verteld. Je ziet echt dat we in die vier jaar gegroeid zijn, als personen, maar ook als artiesten.’ Het woord dat bij Daan door zijn hoofd schoot, was ‘Wauw!!! Wat me vooral opviel, was dat het een hele mooie combi is van een geschreven biografie en een fotoalbum. Het is vooral heel bijzonder om te zien en te lezen wat we allemaal hebben meegemaakt. Al bladerend komen alle dingen weer terug. “O ja, dat hebben we ook nog gedaan,” en “weet je nog…” Het leest lekker weg en de foto’s zijn erg mooi.’   

Eerder werd er door uitgeverij Kluitman al een fanfictieboek uitgegeven, waarin de band de hoofdrol speelt: Een onverwacht spannende vakantie waarvan het verhaal werd uitgewerkt door Victoria Farkas. De leden weten nog niet of er in de toekomst meer van zulke boeken zullen verschijnen. Nils: ‘Dat weten we nu nog niet, maar het zou wel heel leuk zijn, want de fans blijven te gekke fanfictie schrijven!’ Daan: ‘Het vorige boek zat bij de laatste vijf voor de Kinderjury. Dat is wel te gek natuurlijk, dus het zou leuk zijn als er een vervolg op komt.’  

Storytelling

Hoewel er nu dus al twee boeken in de winkels te vinden zijn, beschouwen de jongens zichzelf niet als echte lezers. Daan en Rein lezen eigenlijk alleen de verplichte kost voor school. Voor Owen geldt hetzelfde, maar ‘een spannende roman vind ik ook wel leuk op z'n tijd.’ Alleen Nils leest weleens voor zijn plezier. ‘Het laatste boek dat ik gelezen heb, is een Amerikaans boek Tortilla Flat, van John Steinbeck. Een echte aanrader is Joe Speedboot van Tommy Wieringa.’  

De bandleden zijn door het schrijven en maken van muziek eerder storytellers te noemen. Op de vraag of het schrijven van liedteksten volgens hun te vergelijken is met het schrijven van verhalen, antwoordt Nils: ‘Het is ongeveer hetzelfde, want je kunt teksten van liedjes als fictie, maar ook als non-fictie schrijven. Een verschil is natuurlijk de lengte van het verhaal.’ Rein: ‘Voor beide heb je een creatieve geest nodig en zowel in liedjes als verhalen kun je veel emoties kwijt. Het schrijven van een verhaal kost uiteraard meer tijd en kan helemaal verzonnen zijn, terwijl in liedteksten toch vaak verhalen verteld worden die je meegemaakt hebt, of ze gaan over dingen waar je iets mee hebt. Degene die dan naar de muziek luistert, kan er zijn eigen beeld bij vormen.’

Volgens Daan en Owen ligt het verschil inderdaad vooral in het uiten van emotie. Owen: ‘Ik vind dat je meer kwijt kunt in muziek. Je hebt hierbij de mogelijkheid om te spelen met de melodieën in een liedje, door een bepaalde intonatie te gebruiken. Dit kun je niet op papier. Met zingen kan ik mijn gevoel er helemaal in kwijt als ik de tekst geloof.’ Daan vult aan: ‘Bij het schrijven van verhalen moet je het enkel doen met de geschreven tekst. Bij een liedje kun je er meer emotie in leggen, met de muziek en zang erbij. Muziek zonder tekst kan al een bepaalde emotie opwekken.’    

Vorige week verscheen MainStreets vierde album. Ook op deze nieuwe cd met de titel Change is good vertellen de zangers verhalen. Rein: ‘Het zijn alle singles die we uitgebracht hebben, dus dat is een beetje de rode draad van de afgelopen vier jaar, waarbij er een aantal songs over meisjes en de liefde gaan, maar er zeker ook andere serieuze onderwerpen aan bod zijn gekomen, zoals ‘Dreamers’ over pesten, ‘Runaway’ met een maatschappelijk thema, ‘Dear Kitty’ over oorlog en Anne Frank en ‘Pass it On’ over het doorgeven van geluk. Het laatste nummer in het kader van ons Ambassadeurschap van de Vrijheid dit jaar. Daarin zie je duidelijk de groei die we doorgemaakt hebben.’ Nils: ‘Het zijn vooral verhalen die ons bezighouden. Je ziet in tekst en muziek echt een groei tussen de oude singles en de nieuwe.’ Daan vult aan: ‘Net als de biografie geeft dit album vooral onze muzikale ontwikkeling weer. Het is een weerspiegeling van onze muzikale groei.’

      

Verandering is goed

De titel van het album doet vermoeden dat de band een nieuwe periode te wachten staat. Dat is ook zo, volgens Owen: ‘Op dit album staan al onze singles en hiermee willen we eigenlijk laten zien dat het tijd is voor verandering. We willen nooit twee keer hetzelfde doen. Als je niet vooruit gaat, ga je vaak achteruit. Change is good.’  

Ook de biografie kan gezien worden als een markering van dat keerpunt. Nils: ‘Ja, we beschouwen het boek wel een beetje als een markering, misschien ook wel als een statement. We voelen dat we nu ouder zijn en dat alles wat we hebben meegemaakt de afgelopen jaren, nu achter ons is en we kunnen focussen op een geheel nieuwe periode met MainStreet. Maar bovenal is het samen met het album een mooie kans om even terug te kijken op alle hoogtepunten.’ Owen: ‘We kunnen hiermee een hoofdstuk afsluiten en ruimte maken voor een volgend.’    

Rein vertelt: ‘Het is voor mij in ieder geval een soort van mijlpaal dat ik als 16-jarige jongen vier jaar lang zo veel mooie momenten mocht beleven. Je weet nooit hoe het zal lopen, maar dit hebben we toch maar mooi gedaan. Hoe het verder gaat, geen idee. We hopen natuurlijk nog een hele tijd samen lekkere muziek te maken. Change is good geeft aan dat we eraan toe zijn om een ander soort nummers uit te brengen, een nieuwe stijl. Die verandering is er dus inderdaad, ook de videoclip is weer heel anders dan men gewend is. We hebben daarvoor in Antwerpen een korte film geschoten, die in de bioscoop in première gaat.’ Daan vult aan: ‘We willen graag blijven groeien en daar hoort verandering bij. Toen we begonnen was ik veertien jaar. Nu ben ik bijna achttien. Onze muziek groeit met ons mee en is in de jaren volwassener geworden. Het zou mooi zijn om een steeds breder publiek aan te spreken met onze muziek.’    Een nieuwe cd en een biografie die samen een keerpunt vormen in de jonge carrière van de band. Toch zijn de doelen voor 2016 nog altijd gefocust op de muziek. Verder gaan met de dingen die ze graag doen: zoveel mogelijk blijven groeien, mooie liedjes schrijven, veel optreden en er samen met hun fans wederom een fantastisch jaar van maken, zijn de punten die Nils, Rein, Owen en Daan noemen als hun gevraagd wordt naar de goede voornemens. Veel verder vooruit kijken vinden ze lastig.  

Maar als er over twintig jaar weer een biografie verschijnt, dan weten de jongens wel hoe die gevuld moet zijn. Nils: ‘Het zou in eerste instantie al heel wat zijn als er fans in staan die zijn meegegroeid. Wat ook heel mooi zou zijn, is als het volwassen publiek ook een plek zou hebben in de biografie en naar onze muziek zou luisteren.’ Maar ook het buitenland lokt. Rein: ‘Ik denk nooit zo heel ver vooruit, geniet gewoon van wat er nu allemaal gebeurt, maar ik zou best graag, nu we veel Engelstalig zingen, naar Amerika willen en daar voor een groot publiek optreden. Of samen met een grote artiest. Naast het muzikale ben ik me nu al een beetje aan het oriënteren op acteergebied en als het goed gaat, zou ik daar ook wel meer mee willen doen.’ Daan is het daar mee eens. ‘Het zou fantastisch zijn als onze muziek dan ook buiten de landsgrenzen bekend zou zijn. Touren in het buitenland is wel een droom!’

Die lieve Mainiacs

Hoewel er dus veranderingen op komst zijn, blijft de band gefocust op hun connectie met de fans. In vier jaar tijd heeft de groep, die erom bekendstaat heel benaderbaar te zijn, een heel nauwe band opgebouwd met hun fans. Zij weten waar de bandleden wonen en staan dus geregeld bij de jongens voor de deur. Zo zegt Rein in het boek: ‘Fans staan dagelijks onder de carport, dat is niet altijd even handig.’ Toch is juist die benaderbaarheid misschien wel het geheim van het succes van de groep.  

Owen: ‘Ik besef wel dat de fans echt onderdeel van de band zijn. Zonder fans is er geen band. Om eerlijk te zijn is er in ons geval ook wel een hele persoonlijke band. We krijgen vaak berichtjes via social media, Twitter, van fans die zich in lastige situaties bevinden. Daar proberen we ook altijd op te reageren. Hierdoor schep je toch wel een vertrouwensband tussen de fans en jou en je wordt dan makkelijker benaderbaar, denk ik.’ Nils: ‘Zonder fans zouden we alle mooie hoogtepunten niet hebben meegemaakt. Zo simpel is het. Ze steunen ons altijd, komen naar concerten en daar zijn wij zo ontzettend dankbaar voor. Nederland is niet zo groot, dus fans pakken sneller de trein of rijden twee uurtjes met de auto naar een van onze huizen.’  

Volgens Rein heeft de band veel ‘aan die lieve Mainiacs’ te danken. Maar fans voor de deur, daar moest hij wel even aan wennen: ‘Als je in Nederland bekend bent, dan weet iedereen ook zo waar je woont. Ik snap wel dat de stap dan snel gemaakt is om even te gaan kijken of je thuis bent. Ik moest daar wel erg aan wennen, want het gaat inderdaad wel een beetje ten koste van je privacy. Hoort erbij, is een opmerking die je dan soms krijgt en ook dat snap ik, maar ik hoop dat de fans zich er iets bij voor kunnen stellen dat je thuis met andere dingen bezig bent en je dan even geen artiest wilt zijn en dat ‘thuis’ toch weer net even anders ligt dan in de stad of in een restaurant of op andere plaatsen fans ontmoeten.’ Daan: ‘De fans zijn er voor ons en ik vind dat wij er ook voor de fans moeten zijn. Dankzij de fans kunnen wij doen wat we doen. Zo simpel is het. Het komt inderdaad niet altijd even goed uit als fans plotseling voor je deur staan, maar een foto, handtekening en een praatje is een kleine moeite. Sommigen reizen wel drie à vier uur, dan kan ik ze niet voor de deur laten staan. Het is weleens gebeurd dat een fan met moeder door mijn broertje, dat alleen thuis was, werd binnengelaten. Die zaten op de bank te wachten toen ik thuiskwam. Dat gaat me wel wat te ver.’  

De fans zijn zo belangrijk, dat ook voor hun in MainStreet, the story so far een grote rol is weggelegd. Verschillende Mainiacs komen aan het woord en laten hun grote verzameling MainStreet-merchandise zien. Hoewel het soms lastig is hun de grens tussen ‘benaderbaar’ en ‘privacy’ duidelijk te maken, hebben de jongens vooral heel veel bijzondere herinneringen aan hun fans.  

Owen: ‘Wij vinden sowieso de meet and greets erg speciaal. We ontmoeten fans uit Nederland, maar ook uit het buitenland, bijvoorbeeld Zwitserland, België, Denemarken. Het is ook wel speciaal dat ze helemaal naar Nederland vliegen voor een concert van ons.’ De fans heten dan ook niet voor niets ‘Mainiacs’. Zo vertelt Nils: ‘Het was en is nog vaak heel hysterisch bij concerten. De Mainiacs zijn heel fanatiek. Een herinnering die me bij is gebleven, is toen we bij de Tinadag optraden en we door honderden fans werden achtervolgd bij het wegrijden. Al die handen sloegen tegen de ramen aan. Er reed een auto voor en achter ons en er liepen beveiligers aan de zijkant mee, zodat we geen fans zouden overrijden. Meestal vertrekken we na een festival dan ook onder politiebegeleiding. Dat is wel bizar!’  

Naast de hysterische taferelen zijn er ook veel ontroerende momenten geweest. Rein: ‘Een van onze grootste fans is een paar maanden geleden overleden, Sanne. We hebben haar gelukkig eerder bij ‘All You Need is Love’ speciale aandacht kunnen geven door haar toe te zingen vanaf een grote truck. Dat stralende gezicht zal ik niet snel vergeten.’ Ook voor Daan is dat een van de momenten die hem het meest zijn bijgebleven: ‘De Mainiacs zijn fantastisch en steunen ons door dik en dun, maar wat op mij veel indruk heeft gemaakt is een bezoek aan het brandwondencentrum in Groningen, waar we een fan verrast hebben aan haar bed, en het verrassingsoptreden in ‘All You Need Is Love’ voor een zieke fan. Pasgeleden hoorden we dat ze is overleden. Optreden voor een uitzinnige menigte is fantastisch, maar enkel door je aanwezigheid iets te kunnen betekenen voor fans die het erg zwaar hebben, maakt wat we doen extra bijzonder.’