Bram Dehouck: De mysterieuze verdwijning van mevrouw Waarheid

Het was op een doodgewone dag dat mevrouw Waarheid verdween. Je hebt het niet eens gemerkt. Er weerklonken geen geweerschoten, noch piepende banden of paniekerig geschreeuw. Het gebeurde stilletjes. Typisch mevrouw Waarheid, altijd netjes en beheerst. Ze verdween uit beeld zonder een geluid te maken.

Mevrouw Waarheid was zo iemand op wie je geen acht sloeg. Hoe zag ze eruit? Eerder gewoontjes, je kon haar moeilijk omschrijven. Een beetje zoals dat lezende meisje op de trein, of die vrouw twee plaatsen achter je aan de kassa.

Het stoorde mevrouw Waarheid niet dat je langs haar heen keek, ze besteedde geen aandacht aan het uiterlijk. Alleen de inhoud telde. Ah, laat ons eerlijk zijn, ze was nogal saai. Dus waarom zou je bij haar op visite gaan? Of haar uitnodigen voor de koffie?

En toch daagde ze plots op, wanneer je het niet verwachtte. Vaak op het verkeerde moment. Als je dronken was. Als je ruzie had. Net als je helemaal geen zin had om haar te zien kwam ze “boven water”, zoals de mensen zegden.

Misschien net daarom had mevrouw Waarheid weinig vrienden. Want geef toe, ook jij vond haar te direct. Ze hield geen rekening met gevoeligheden of emoties. Empathie kende ze niet, diplomatie kon haar gestolen worden. Relaties liepen door haar op de klippen, vriendschappen dreven uiteen, in families ontstonden eeuwigdurende vetes. Voor een grijze muis kon ze de boel behoorlijk opschudden, zo nu en dan.

We kunnen mevrouw Waarheid een stuk mooier maken, vonden managers en marketeers. Een ander kapsel, wat lippenstift, hakjes. Ze probeerden haar in een jurkje te wurmen, met van die netkousen en jarretelles. Vergeefse moeite, als mevrouw Waarheid tevoorschijn kwam, was ze weer haar oude zelf.    

Politici wisten dat. Zij deden geen moeite mevrouw Waarheid te paaien. Ze grepen haar beet, wrongen een arm om, knepen in haar billen en borsten. Ze sisten in haar oor en bedreigden haar. Sommigen onder hen, zij die graag aan de bar hangen met de heren Leugen en Groot Gelijk, noemden haar een VALSE SLET of een STOMME SEUT, naargelang het hen uitkwam. Was die hele mevrouw Waarheid niet gewoon een HYSTERISCH WIJF? toeterden ze de wereld rond.

Nu we er zo naar kijken, zou mevrouw Waarheid zelf vertrokken zijn? Dacht ze plots bij zichzelf: ajuus, ik ben er vandoor.  Zoek het maar uit, stelletje minkukels. Indien wel, kunnen we het haar niet kwalijk nemen. Hoe zou je zelf zijn, als je voortdurend werd  bespot, beschimpt en belachelijk gemaakt?

Of is het net dat wat men ons wil doen geloven? Dat ze er de brui aan gaf. ‘Ze zag het niet meer zitten. Ze kon het niet meer aan.’ Terwijl mevrouw Waarheid nu ergens, tussen metersdikke muren van beton, de nagels wordt uitgetrokken.

Ging dan niemand naar haar op zoek? Toch wel, een journalist hier en daar.  Ze stelden vragen en kregen de deur tegen de neus. Ze groeven in documenten en botsten op muren. Ze werden op den duur overal geweerd. Je zou het voor minder opgeven.

De politie, vraag je? Ja hoor, ze kenden mevrouw Waarheid. Behoorlijk goed zelfs. De agent van dienst lachte en wreef over zijn snor. Maak je maar niet druk, zei hij. Die mevrouw Waarheid komt wel weer opdagen. Wees gerust. Plots staat ze hier. In volle glorie. Wanneer je het ‘t minst verwacht.