Lees de sequel van 'Drone' van Bart-Jan Kazemier

Transport

Geheime luchtbasis, in de buurt van Lelystad Airport

De majoor liep naar de uitgang van de mess hall. Hij opende de deur en bukte zich om zijn hoofd niet te stoten. Hij liep om het gebouw heen, langs het hek en daarna richting het veld waarop de grondstations waren geplaatst. Zijn station, GCS14, lag aan het einde van het eerste cluster. Hij zou de tweede dienst op zich nemen, voor de missie boven Zuid-Turkmenistan. Zijn drone hing al bijna vijfendertig uur in de lucht. Hij sloot zijn ogen en probeerde de controller te voelen in zijn hand. Hij schrok. Een zwaar geronk van motoren kwam hem van achteren tegemoet. Hij keek om en zag hoe een truck met oplegger het terrein opdraaide. Het zwarte gevaarte leek de opkomende zon erachter op te slokken. Geconcentreerd volgde hij de vrachtwagen. Tegen de strenge regels die er op de basis golden in, had de truck geen enkel herkenningsteken.

In het midden van de oplegger, was een enorme container vastgesjord, erachter een gebogen kraan. De stalen bak, in dezelfde kleur als de truck gespoten, was zeker twee keer zo groot als de grondstations op de compound. De wagen hield stil en aan weerszijden van de oplegger schoven zware metalen staanders naar buiten, die hun zolen diep in de aarde drukten. Aansluitend kwam de kraan overeind. De sjorbanden om de container spanden zich en niet veel later hing de container enkele meters boven de grond. Uit de bodem van de container gleden nu geruisloos vier poten die naar een ondergrond tastten. Ze leken zich schrap te zetten op het moment dat ze de bodem vonden. Met een zucht stond de zwarte doos op zijn plek en leek met zijn omvang uit te drukken dat hij niet van plan was om er ooit nog te vertrekken. De banden vielen los en de kraan boog zich terug naar oplegger. De staanders werden introkken, de zware elektromotor werd gestart, een schrille piep uitstotend.

Al die tijd had de majoor niemand gezien, alsof de gehele operatie op afstand werd uitgevoerd. Traag maakte de vrachtwagen een ruime cirkel, diepe sporen achterlatend in het natte gras, waarna hij vaart maakte naar de uitgang draaide. Ook de oplegger was niet voorzien van een kenteken. Wat was hier aan de hand?

In zijn ooghoek zag de majoor dat de hekken van de hoofdingang inmiddels waren opengezet. Het verraste hem dat er niemand stond gestationeerd. Dat hij in de wijde omtrek überhaupt niemand zag. Het complete kamp was uitgestorven. Waar was de bewaking? Waar waren zijn drone- bestuurders, zijn sensor-operators? In oorlogsgebied was dit onbestaanbaar geweest, levensgevaarlijk.
Hij draaide zich om naar de container, die er bij stond alsof hij er altijd al had gestaan. Naast dit trotse, indrukwekkende object leken de drone-grondstations, met hun slordig aangebrachte camouflagekleuren eerder op speelgoed. Wat ben jij? sprak de majoor tot zichzelf en hij deed een paar voorzichtige passen richting de container. Hij liep er behoedzaam omheen en onderdoor, maar vensters of zelfs een deur kon hij niet ontdekken. Lasnaden ontbraken. Het leek een massief blok, als een abstract beeldhouwwerk, maar de vier dunne poten waarop het gevaarte meters boven hem rustte weerspraken dit. De container, die de doffe glans had van asfalt, was hol, zo veel was duidelijk.