Moordwijven #7: Marlen Beek-Visser

Verwerk je ook persoonlijke ervaringen in je thrillers?

Ik denk dat het onmogelijk is om een boek te schrijven waarin geen persoonlijke ervaringen voorkomen, Ingrid. Om de simpele reden dat alle informatie die zich in je hersenpan bevindt er ooit naar binnen is geslopen via je zintuigen. Je hebt iets gezien, gehoord, geroken of gevoeld en die ervaring heeft zich ergens in je grijze massa genesteld. Als je schrijft gaan er luikjes open en pluk je onbewust stukjes van persoonlijke ervaringen uit alle uithoeken van je brein. Die brokjes smelten samen tot een nieuwe gebeurtenis. Jouw verhaal. Voor Meesterdeal, waarin een verhouding tussen een docent en een leerling centraal staat, heb ik uiteraard geput uit de levendige discussies met onze puberdochter die, net als hoofdpersoon Eva, zestien jaar was toen ik deze thriller schreef. Gelukkig heeft onze dochter nooit een ongelijkwaardige verhouding gehad, maar sommige uitspraken en non-verbale reacties van Eva zijn absoluut gebaseerd op mijn persoonlijke ervaring met onze dochter. Hoewel ik in het algemeen een evenwichtige persoon ben, kon ik tijdens het schrijven de frustraties zo weer voor de geest halen.

Net als moeder Bo in Meesterdeal ben ook ik wel eens gestuit op een dagboek van onze dochter, dat ik direct weer dichtsloeg toen ik het in de gaten had. Toen ik tegen haar zei dat ze haar zielenroerselen wat beter moest verstoppen, zei ze dat ik het best mocht lezen omdat ze geen geheimen voor me had. Waar is de generatiekloof gebleven?!

Maar persoonlijke ervaringen vind je ook terug in details. Het interieur van de kajuitboot van Emiel ziet er precies hetzelfde uit als de binnenkant van de boot die mijn schoonvader destijds had. Gelukkig was de buitenkant van diezelfde boot prachtig onderhouden, terwijl Emiels boot in Meesterdeal nogal aftands was. Eenvoudigweg omdat dat beter paste bij zijn personage. Adam, Bo’s man lijkt in zijn doen en laten bij vlagen op de echtgenoot van een collega, die ik overigens alleen uit verhalen ken. De persoon van Trudy, het muurbloempje in mijn debuutthriller Stem!? Een mix van een klasgenootje op de basisschool dat vaak werd gepest -zo verdrietig achteraf- en een oud-collega die een klein sociaal netwerk had en op haar vierentwintigste nog nooit een relatie had gehad.

Soms vragen kennissen of lezers mij waar ik de fantasie vandaan haal om een pakkend verhaal of een heel boek te schrijven. Dan glimlach ik mysterieus. Ze hoeven niet te weten dat alles wat ik schrijf ergens echt gebeurd is en dat ik al die brokjes aan ervaringen gewoon slim heb samengesmolten tot een nieuw verhaal.  

Aan Moordwijf Liesbeth van Kempen stel ik de volgende vraag: Hoe confronterend kan schrijven over een echte gebeurtenis zijn? Heb je bijvoorbeeld nachtmerries dat de dader of het slachtoffer contact met je opneemt?