Moordwijven #8: Liesbeth van Kempen

Hoe confronterend kan schrijven over een echte gebeurtenis zijn? Heb je bijvoorbeeld nachtmerries dat de dader of het slachtoffer contact met je opneemt? 

Deze vraag beantwoord ik graag aan de hand van een strafbaar feit. 

Criminele shit 

Terwijl ik de agent aankijk, zie ik zo’n dertig meter achter hem mijn niet aangelijnde hond haar gebruikelijke dansje doen om een drol - op de millimeter nauwkeurig  - in het gras te deponeren. Het zweet breekt me uit.

Voor de beeldvorming: we staan aan de rand van een stadspark waar niet gefietst mag worden, honden niet uitgelaten, kinderen niet spelen en gezinnetjes niet mogen picknicken. Zo’n beetje iedereen negeert deze door ambtenaren bedachte regels. Vooral de plaatselijke hangjongeren die openbare prullenbakken zó vaak hebben opgeblazen dat er inmiddels geen nieuwe meer voor in de plaats komen en vuil daardoor achteloos in het groen wordt gedumpt, en drugsdealers die in het door hoge graswallen omringde centrum van het park ongehinderd hun gang kunnen gaan. Daar tussendoor kuieren bejaarden met hun rollators, doen joggers puffend hun dagelijkse rondje, nemen fietsers de kortere route en laten baasjes dus hun hond uit.  

‘Heeft u poepzakjes bij zich?’ vraagt hij streng.
‘Sinds jullie patrouilles zijn ze uitverkocht,’ antwoord ik in de hoop grappig te zijn maar sla de plank volledig mis.
Zwijgend beroert hij de toetsjes van een soort groot uitgevallen mobiele telefoon en noemt  vervolgens een bedrag. Dat ik daar toch zeker vele zakken hondenvoer van kan kopen, slik ik wijselijk in. Niet zozeer vanwege mijn eerdere mislukte poging, maar meer omdat ik me bedenk dat de verwerkte vorm daarvan door mij dient te worden opgeraapt met behulp van een plastic zakje. Iedere hondenbezitter weet: in verse (lees: warme) staat is dat bepaald geen lolletje.
‘Voor nu laat ik het bij een waarschuwing, de volgende keer krijgt u een bon,’ zegt de nijvere diender gebiedend, stapt op zijn mountainbike en verdwijnt richting de kortere route.  

Bedremmeld loop ik naar de plek waar mijn hond haar darmontlastende dansje heeft gedaan en ga op zoek naar de plaats delict, laverend tussen al het bewijsmateriaal van andere recidive honden en hun criminele baasjes.  

Was dit een echte gebeurtenis? Ja.
Was het confronterend om dit op te schrijven? Nou nee, het lucht best wel op.
Ben je bang dat de dader of het slachtoffer contact met je opneemt? Mijn hond weet van niks.  

Aan Moordwijf Isa Maron stel ik de volgende vraag: Hoe doe je research voor het waargebeurde gedeelte in je thrillers?

(Auteursfoto in header: Kersten van Daalen Photography)