‘Onbezonnen': prachtig voer voor discussie

Is Vera Lundi een pseudoniem van Bronja Hoffschlag? Hun boeken worden uitgegeven bij dezelfde uitgeverij, namelijk het door Bronja en haar man Bert opgerichte Agemo. Bovendien, geen enkele andere auteur maakt nog deel uit van het fonds. Leuk en aardig, maar wat de kansen op een en dezelfde persoon verkleint is dat Lundi’s boek nauwelijks drie maanden na Hoffschlags boek van de persen is gerold. Laatstgenoemde moet ofwel een ongekende veelschrijfster zijn, of Onbezonnen  moet al eerder door haar zijn geschreven.

De deelnemers aan deze leesclub speculeren er volop over nog voor het openslaan van Onbezonnen. Vera Lundi ziet het een beetje lijdzaam aan. In een reactie op de vraag wat ze van deze leesclub vindt, geeft ze aan zich nu eenmaal prettig te voelen bij een pseudoniem en pas sinds kort actief te zijn op social media. De mogelijkheid dat zij Hoffschlag is veegt ze van tafel. Het houdt ook lang niet iedereen bezig. De nodige deelnemers aan deze leesclub vergapen zich vooral aan de cover. Wie is de vrouw met een teddybeer in haar hand, die eenzaam door het schemerige bos loopt? Zoekt ze wat, of is ze voor iemand op de vlucht? De spanning is voelbaar...

Tijdens het lezen voelen de meesten een band met de personages. Lundi weet de emoties van haar lezers goed te bespelen, wat ze vooral met round characters  voor elkaar krijgt. Het ene moment wil je een personage door het boek trekken, het volgende moment wil je een arm om hem of haar heen slaan. Niet dat men het hier unaniem mee eens is. Een enkeling vindt dat de personages oppervlakkig zijn. ‘Een boel bladvulling met weinig intrige’, ‘dt-fouten’ en ‘te veel een typische vrouwenthriller’ zijn andere kritische noten die we vernemen. Het verhaal – en al zeker het handelen van hoofdpersonage Monica – wordt ook niet door iedereen geloofwaardig bevonden. (“Was dit boek twintig jaar geleden verschenen, dan zou ik me beter in het verhaal kunnen vinden. Zeker qua geloofwaardigheid, de tijden veranderen immers snel.”) Voorbeelden aandragen is heel verleidelijk maar hoogst onverstandig, want het gevaar van spoilers ligt altijd op de loer.

De korte hoofdstukken, de schrijfstijl en het verrassende einde doen het in ieder geval bij de meeste lezers wél goed. (“Het is een boek dat je achter elkaar zou willen uitlezen en dat zegt wel iets over de kwaliteit van het verhaal.”) Er zijn ook de nodige dikke voldoendes gegeven, zelfs een onovertrefbare 10! (“Ik heb niet eerder een dermate goede, intelligente thriller gelezen op emotioneel vlak.”) Het vormt een nogal schril contrast met het laagst gegeven cijfer, een 4,0 (“In dit boek te veel bekers thee met koekjes.”) Feit is dat Vera Lundi er de nodige fans bij heeft. (“Ik heb verder geen adviezen voor Vera. Ik vind het heel knap geschreven.”)

Gaat Bronja Hoffschlag daadwerkelijk schuil achter Vera Lundi, dan is ze vergeten haar beste beentje voor te zetten, moeten we concluderen als de gemiddelde eindscore is berekend. Hoffschlag staat met een 9,7 op de eerste plaats van de Thriller Hall of Fame, terwijl Lundi’s 7,2 goed is voor een gedeeld 88e plaats. Nog altijd verdienstelijk in de middenmoot, maar toch…

Het volledige verslag en alle beoordelingen van deze 158e Hebban Thriller Leesclub vind je hier.