Interview /
Op het nachtkastje van… Marcel Vaarmeijer
De biografie van Marcel Vaarmeijer leest al bijna als een roman. In ’63 wordt hij geboren, bijna drie jaar later overlijdt zijn vader, waarna Marcel alleen achter blijft met zijn moeder. Hij verblijft tijdens zijn jeugd enkele keren in het ziekenhuis, waarna in die periodes ook kindertehuizen volgen voor zijn herstel. Ook later woont hij een tijdje bij een pleeggezin als zijn moeder op haar beurt ziek wordt. Op zijn zestiende, na het behalen van zijn mavo-diploma, besluit Vaarmeijer bij de marine te gaan: dat betekent namelijk dat hij nooit meer naar een pleeggezin of een kindertehuis hoeft, mocht zijn moeder overlijden.
Een aantal jaren van varen volgen, waarover hij later in NRC Handelsblad een column schrijft. Die worden in 1996 gebundeld tot het boek Oorlogsvloot in vredestijd. Na zeven jaar bij de marine neemt Vaarmeijer ontslag en begint naast verschillende banen met het schrijven en publiceren van gedichten, recensies en verhalen. Later richt hij zich volledig op het schrijven en verschijnen er kinderboeken, thrillers en romans van zijn hand.
In 1992 overlijdt Vaarmeijers moeder, bijna 24 jaar later verschijnt nu zijn nieuwe roman Voor wie ik heb liefgehad, dat hij op haar leven baseerde. Het hoofdpersonage, de negentigjarige Louise Veldman, krijgt in het verpleeghuis een pakketje bezorgd met daarin haar oude dagboeken. Een verpleger leest ze haar voor, en zo kijken ze samen terug op haar op haar leven tijdens en na de Tweede Wereldoorlog.
Na het verschijnen van de roman De gloriedagen van Walter Gom in 2015 werd Vaarmeijers werk wel vergeleken met die van Graeme Simsion, auteur van Het Rosie project. Wat vindt hij daarvan en wat, hoe en waar leest hij zelf het liefst?
Op het nachtkastje van... Marcel Vaarmeijer
Welk boek ligt momenteel op jouw nachtkastje?
‘Niemand hield van Billie Vuist, van Marnix Peeters. Zijn stijl en humor zijn uniek en onweerstaanbaar. Ik lees zeer traag, ik wil niets missen.’
Waar lees je het liefst?
‘Op de bank, in de rechterhoek, onder het leeslampje.’
Is je boekensmaak in de loop der jaren veranderd?
‘Het is breder geworden. Ik herlees nog altijd boeken die ik 25 jaar geleden las, en ik breid het langzaam uit met nieuwe boeken die mij bevallen.’
Welk boek maakte onlangs veel indruk op je?
‘Dat stomme boek, van Tiny Fisscher. Ogenschijnlijk eenvoudig geschreven, maar met meer lading je verwacht.’ Welk boek herlas je het vaakst?
‘Winterijs, van Peter van Gestel. Wat mij betreft een van de beste boeken aller tijden en een absolute must op de “verplichte” literatuurlijst voor scholieren.’ Wat zou je absoluut nooit lezen?
‘Horror, porno, religieuze zweefpamfletten, de bijsluiters van medicijnen en de voedingsstoffen in chocoladerepen.’ Wat is het mooiste compliment dat je ooit over je eigen werk kreeg?
‘Als de lezer heeft gelachen en gehuild, dan is het gelukt.’
Je nieuwe roman Voor wie ik heb liefgehad is gebaseerd op het leven van je moeder. Wanneer besloot je dat je daarover wilde schrijven en waarom?
‘In 2004 had ik alle research gedaan en wilde ik het schrijven, maar het lukte niet, ik was er niet klaar voor. Tien jaar later had ik veel meer persoonlijke informatie vergaard en kon ik het wel. Het was de juiste tijd.’
Er lijkt een trend gaande met de verschijning van vele ‘bejaarde-romans’, waarin ouderen de hoofdrol spelen. In hoeverre past jouw nieuwste boek daartussen of verschilt het er juist van?
‘Mijn boeken gaan niet over ouderen, jongeren of kinderen, ze gaan over mensen die iets bijzonders meemaken dat de moeite waard is om op te schrijven, en dat door iedereen gelezen kan worden.’ Voor wie ik heb liefgehad vormt het eerste deel in een serie. Wat zijn je verdere plannen voor deze reeks? Uit hoeveel boeken zal die bestaan?
‘Veel kan ik er nog niet over zeggen, omdat ik dan teveel van dit boek zou prijsgeven. Het worden in ieder geval 4 delen waarin de hoofdpersoon uit Voor wie ik heb liefgehad (Louise) telkens de moeder is. In het laatste deel wordt duidelijk waarom er 5 boeken moeten zijn en wat er werkelijk aan de hand is.’ Je schrijfstijl wordt sinds het verschijnen van je roman De gloriedagen van Walter Gom wel vergeleken met die van Graeme Simsion, auteur van Het Rosie project. Wat vind je daarvan en zullen lezers die stijl ook in je nieuwste roman herkennen?
‘Ik ben niet dol op vergelijkingen. De uitgever heeft ervoor gekozen, omdat mijn boek De Gloriedagen van Walter Gom niet goed in een bepaald genre valt. Ik vind het prima, uiteindelijk gaat het boek toch zijn eigen weg en wordt “mijn genre” later misschien door andere auteurs als voorbeeld genomen.’
Auteursfoto © Ineke Oostveen
