‘Op straffe des doods’ een ware kwelling

Na een mislukte date ziet hotelgast Harry Svensson de deur van een tegenoverliggende kamer op een kier staan. Er ligt een bekende artiest op bed die slaapt. Naast hem ligt een dode vrouw. Een paar maanden later wordt een andere vrouw op soortgelijke wijze vermoord. Het is de vrouw met wie Svensson een mislukte date (lees: een SM-afspraak) had. Svensson raakt zelf betrokken bij de zoektocht naar de seriemoordenaar.

Tot zover in het beknopt waar het boek over gaat. Nog voor hij eraan is begonnen valt Angelo Bottigliero als eerste de SM-date op waarvan sprake is op het achterplat: “Ik hoop dat hier niet de focus op ligt, aangezien zoiets vaak als een 'gimmick' wordt gebruikt om een verhaal op te fleuren, en als dat op een 'verkeerde' manier gebeurt, kan het van het verhaal afleiden en mensen er zelfs van afkeren. Uiteraard kan het ook op een goede manier uitpakken, dat zal ik nog moeten afwachten.”
Hij staat tamelijk alleen in zijn zorgen over een Vijftig tinten-variant. De ogen van de overige lezers zijn vooral gericht op de volledig gele omslag waarop een zwarte gitaar ‘schittert’.
“Ik vind het een beetje een saaie voorkant,” geeft Stephanie Haenen aan. “Vooral heel erg geel, wat ik niet bepaald mooi vind, maar ik vraag me toch af of dit een trend is, want steeds meer boeken verschijnen in het geel. De gitaar zal waarschijnlijk terugslaan op de artiest die naast de dode vrouw ligt.” Nathalie B is het grotendeels met haar eens: “Als ik op Facebook de juiste Zweedse cover van dit origineel heb gezien, vraag ik mij af: Wie bij de uitgeverij neemt het besluit om een cover zo aan te passen? Die van het origineel is veel mooier!”

Tijdens het lezen is het commentaar van de deelnemers niet minder mals. Volgens Carmen Ferreira bouwt de auteur langzaam en met omwegen op. Nicole van Boxelaere vindt de schrijfstijl soms verwarrend, om niet te zeggen: rommelig. En Linda Mastwijk, die over onder meer de lange zinnen valt, gaat nog een stap verder: “Beetje spijt dat ik mij heb opgegeven voor deze leesclub, nog genoeg boeken te lezen die ik zeker weten wel goed vind!”
Goedgezelschap is een van de weinigen die niet de wanhoop nabij is: “Ik moet eerlijk zeggen dat het boek mij niet verveelt: het leest vrij vlot, geen ingewikkelde toestanden.”

Een 6,0. Nee, dit is niet het laagste maar het hoogste cijfer dat wordt gegeven, als eenmaal iedereen het boek heeft gelezen. Slechts één voldoende, gegeven door Liane Baltus: “Het verhaal had niet steeds mijn volle aandacht. Zeker het eerste deel is vrij taai om in te komen. Mijn ervaring was dat toen het verhaal me meer boeide, ik ook sneller las. Hoe verrassend! Ik had een spannender verhaal verwacht. Ik ga de auteur wel volgen. De humor die Svensson liet zien, sprak me aan. Ik ga het boek aanraden aan die mensen van wie ik denk dat ze deze humor ook begrijpen. Maar wel met een kanttekening: het gaat over SM, het onderwerp is helaas niet overtuigend uitgewerkt. Lezen op eigen risico! De uiteindelijke ontknoping was teleurstellend. De basis was te dun.”

Dat de gemiddelde puntenwaardering uitkomt op een 3,5 is alleszeggend. De 3,2 van Max Davidse is een van de vele dikke onvoldoendes die hieraan ten grondslag liggen: “De plot was in beginsel hetgeen me echt aansprak aan dit boek, maar alles komt dermate langzaam op gang dat ik er al snel spijt van had dat ik me voor deze leesclub had aangemeld. Het eerste deel van het boek is ondanks twee moorden, dermate traag dat je je echt moet doorworstelen naar het vervolg, dat gaat dan vervolgens wel iets sneller, maar het bevat te veel informatie. Het verhaal wordt helaas nergens echt verrassend.”
Kruidentuin (cijfer 5,8) had vooral gehoopt op een boek zoals we dat kennen uit de Wallander-reeks van Henning Mankell en betreurt het dat deze vergelijking niet opgaat: “Olsson moet zijn verhalen wellicht eerst eens door wat meer kritische vrienden en kennissen laten lezen,” oordeelt ze – wie weet – terecht. “Het verhaal loopt gewoon niet lekker. Ik hoop voor hem dat de vertaling correct is gedaan. Anders krijgt hij nu onterecht kritiek.”

Toch valt er altijd wel iets positiefs te melden. Helaas wederom niet voor Mats Olsson, maar wel voor Sandrine Jolie. Haar rode lantaarn gaat naar de Zweed die nu op de 154e ofwel allerlaatste plaats staat van de Hebban Thriller Hall of Fame.

Het volledige verslag en alle beoordelingen van deze 150e Hebban Thriller Leesclub vind je hier.