Oproep: deel jouw gruwelijkste leeservaring!

Sommige thrillerschrijvers laten het er niet bij zitten; expliciete moordscènes, smerige plaatsen delict of heftige seksscènes. Bepaalde scènes zintuigelijk beschrijven zal niet door iedere lezers in dank worden afgenomen. Een discussie die vaak om de hoek komt bij dit vraagstuk is of de scènes functioneel zijn. 

Thrillerschrijfster Karin Slaughter heeft soms wat expliciete scènes in haar boeken. In een interview met Hebban zegt ze daarover: 'De zogenaamde "gutfuck"-scène in mijn debuutthriller Nachtschade zorgde toendertijd voor commotie maar was ook gruwelijk om op papier te zetten. Daarnaast is er in mijn stand-alone Mooie meisjes een scène waarin mijn hoofdpersonage een video vindt en ze bepaalde zaken ziet die ze nooit zal vergeten. Ik spreek vaak met politiemensen over de dingen die ze mee maken in hun werk. Met gruwelijke moordscènes is het niet mijn bedoeling om te shockeren maar de confrontatie op te zoeken met de bittere realiteit.'

Bij mijzelf liepen de rillingen over de rug bij het lezen van Ik ben de nacht van Ethan Cross. Het boek heeft al een behoorlijke duistere uitstraling door het zwart bedrukte boekblok en de dito cover. In dit boek maak je kans met een psychopaat die regelrecht uit een nachtmerrie lijkt te komen. De moordmethodes worden vrij expliciet beschreven, dus dit boek is niet bepaald voor tere zieltjes.

'Al mijn slachtoffers ­krijgen een eerlijke kans, ik dood niet zomaar. Ik speel een spel met ze. Wie wint, overleeft. Ik heb nog nooit verloren.'

Hoe gruwelijker, hoe beter?

Neem je de gewelddadige scènes in thrillers voor lief, of bepalen die vooral je leesplezier? Bij welke scène haakte jij af of zat je te gruwelen? Deel het met ons in de comments hieronder!