Paul Bühre: ‘Mijn boek dient meer als geheugensteuntje dan als uitlegmiddel.’

In Puber Leaks vertelt Paul over gamen (met of zonder vrienden), de groepsdynamiek op school en het belang van smartphones, over kleding (en waarom jongens hun broek weer dragen zoals die hoort, en niet onder de billen), over seks en de liefde (en ja, ook pubers kennen het verschil). En natuurlijk schrijft de tiener ook over ouders, en geeft hij hen opvoedtips (vanuit het oogpunt van het slachtoffer). Een onthullend boek voor ouders, maar ook een herkenbaar verhaal voor jongeren die wel een geruststellend collegiaal steuntje in de rug kunnen gebruiken (‘ik denk ook zo!’).  

Je begon met het schrijven van Puber Leaks toen je stageliep bij het Duitse Zeit Magazine. Was er een reden waarom je begon met het neerpennen van jouw gedachten over het leven van een doodnormale tiener?
“Nou, ik begon met schrijven over dingen die ik ken en waar ik het meeste van afweet. Dus ik begon te schrijven over het alledaagse leven: school, vrienden, de puberteit in het algemeen, het internet, smartphones, computerspellen, de liefde…”  

Schreef je daarvoor ook al, of was het pas tijdens je stageperiode dat je jouw schrijftalent ontdekte?
“Ja, ik vond schrijven daarvoor ook al leuk, maar hield tot op dat moment nog meer van tekenen.”  

In Duitsland werd je boek een bestseller en de vertaalrechten zijn aan verschillende landen verkocht. Had je ooit verwacht dat dit zou gebeuren?
“Nee, natuurlijk niet, het is waanzinnig! Je kunt mijn boek zelfs in het Koreaans kopen, dat is zo cool!”  

Denk je eraan nog meer te schrijven in de toekomst? Zou je misschien ooit fictie willen schrijven of zou je er zelfs je beroep van willen maken?
“Ja, ik schrijf zeker meer dan eerder, hoewel ik het meeste gewoon voor mijzelf schrijf. En ja, ik houd zelf ook van het lezen van fictie en probeer ook fantasy te schrijven. Je kunt gewoon doen wat je wilt, in fictie zijn er geen regels. Dat is ook iets wat ik in de toekomst zou willen behouden, zo vrij mogelijk zijn in hetgeen wat ik doe, of dat nu schrijven is, tekenen of iets heel anders. Ik zou het leuk vinden om te doen wat ik maar wil.”  

Je maakte ook de illustraties in Puber Leaks. Zie je jezelf als schrijver, illustrator, of misschien als beide?
“Ik heb in allebei veel plezier en het mooie aan het maken van dit boek was dat ik ook echt beide kon doen. Het was fantastisch om te schrijven en dan te bedenken welke illustratie ik erbij zou maken. Het maken van de tekeningen beschouwde ik als het meest relaxte deel, maar ook daar zaten mindere dagen tussen. Dus ja, ik ben eigenlijk allebei.”  

Door middel van dit boek wil je volwassenen vertellen over het leven van tieners, maar zij zijn zelf natuurlijk ook ooit jong geweest. Denk je dat de dingen de laatste generatie zo erg veranderd zijn dat zij uitleg nodig hebben over hoe het puberbrein tegenwoordig werkt?
“Ik denk eigenlijk niet dat er zoveel nieuwe dingen in de wereld zijn sinds mijn ouders jong waren. Natuurlijk, zij hadden geen internet en toegang krijgen tot pornobeelden zal toen moeilijker geweest zijn dan nu, maar ik denk dat mijn boek voor hun meer dient als geheugensteuntje dan als uitlegmiddel. Ik bedoel, zij waren ook jong, lang geleden, maar de meesten van hen zijn vergeten hoe het werkelijk was om een tiener te zijn.”  

In het boek verklaar je de tienerwereld aan volwassenen, om hun eigen kinderen beter te kunnen begrijpen. Maar heb je tips voor andere tieners zoals jijzelf, die worstelen met het dagelijks leven en met hun ouders?
“Ja, ik heb een heel hoofdstuk gewijd aan depressie. Ik denk dat het een heel belangrijk onderwerp is dat de meeste mensen lijken te vergeten. Je vergeet makkelijk hoe kwetsbaar sommige jonge mensen eigenlijk zijn, zelfs als ze volledig volwassen overkomen of zelfverzekerd lijken te zijn.”  

In een interview zei je ooit, en in je boek komt het ook naar voren, dat je liever een computergame speelde dan een boek te lezen. Is het niet ironisch dat je nu zelf een boek uitgegeven hebt?
“Nee, dat denk ik niet. Wat ik daar eigenlijk mee wilde zeggen is dat het veel makkelijker en sneller is om je computer op te starten en op een spel te klikken dat je wilt spelen dan het is om een boek te vinden dat je werkelijk interessant vindt en te beginnen met lezen. Ikzelf heb veel meer concentratie nodig om een boek te lezen en ik houd er niet van als mensen tegen me praten als ik lees. Ook wilde ik aangeven dat, ook al dienen de meeste computergames als korte afleiding van het dagelijks leven, dat met vrienden een spel spelen ervoor zorgt dat je meer sociaal betrokken raakt bij mensen dan wanneer men een boek leest. Ik houd ervan om beide te doen.”  

Denk je hier inmiddels anders over?
“Nope.”  

In een van de laatste hoofdstukken van je boek vinden we een lijst met ‘De 10 Geboden voor Ouders’. Welk daarvan is voor jou het meest belangrijk en waarom?
“Verstik je kinderen niet met een zacht, overbeschermend liefdeskussen en scherm ze niet af van elke slechte beslissing of fout die ze uiteindelijk zouden kunnen maken, want sommige daarvan zijn lessen die kinderen juist zelf moeten ondervinden of leren door het maken van fouten.”  

Last but not least: is er iets dat je wilt delen met alle Nederlandse ouders of met andere Nederlandse tieners? Dit is je kans!
“Ja! Don’t lose hope! (Geldt voor allebei.)”      



Foto Paul Bühre (c) Privécollectie