Personage van de dag | Paul Vegter
Een kalme en doordachte speurder
Voor schrijfster Lieneke Dijkzeul was het in 2006 tijd om een overstap te maken voor literatuur voor volwassen. Niet omdat het gedwongen was, integendeel, het was tijd om een goed idee alle ruimte te geven: 'Ik had al jaren een goede plot op de plank liggen en besloot daar nu maar eens werk van te maken,' verklaarde ze in 2007 in een interview met Vrij Nederland.
Misdaadliteratuur welteverstaan, want in haar debuutthriller De stille zonde wordt een man tijdens een schoolreünie dood aangetroffen in een toiletruimte. Het is aan de (alwat oudere) rechercheur Paul Vegter om de zaak op te lossen, waar verdachten zich in een ruime line-up opstellen; oud leerlingen, docenten of de rector die vergaande plannen heeft? Hoewel Vegter wat eenzaam lijkt, zijn vrouw is recent overleden bij de start van dit verhaal, krijgt hij tijdens zijn werk in ieder geval steun van assistente Renée Pettersen. In de delen die volgen zal Vegter nog zaken voor de kiezen krijgen die vaak in huiselijke kring afspelen; een moordenaar die het voorzien heeft op vrouwen met rood haar en waarvan het eerste slachtoffer nipt aan een scalpering ontkomt (De geur van regen), het criminele milieu waar een jonge man slachtoffer dreigt te worden van zijn eigen vlucht (De verloren zoon) en een vrouw die na een val er werkelijk van overtuigd is om wraak te nemen op haar redders (Als padden schreeuwen).
Enige vergelijkingen met Kurt Wallander liggen op de loer, vanwege het kalme en doordachte voorkomen van Paul Vegter. Toch is de creatie van Lieneke Dijkzeul uniek in zijn soort; hij is een liefhebber van klassieke muziek en kocht een huis op het platteland om na de dood van zijn vrouw een bepaalde vorm van rust te vinden. Haar schrijfkwaliteiten werden eerder dus al vergeleken met de Scandinavische Henning Mankell, Dijkzeul mag ook rekenen op positieve ontvangst door critici. Haar boeken werden meerdere keren genomineerd voor de Gouden Strop en de Diamanten Kogel.
Lezers over de boeken met Paul Vegter
'Het is duidelijk dat Lieneke Dijkzeul een serie heeft geschreven in de traditie van de Angelsaksische politieseries, zoals bijvoorbeeld de Inspector Lynley-serie van Elizabeth George of de John Rebus-serie van Ian Rankin,' schreef Kathleen Schreers in haar Hebban recensie van Wat overblijft. 'Terwijl elk boek rond een andere zaak draait, lopen de verhalen van de persoonlijke levens van de rechercheurs als rode draden doorheen de reeks.'
Ook Natascha van der Stelt spreekt vol lof over de boeken in de Paul Vegter-reeksin haar recensie over Verloren zoon; 'Lieneke Dijkzeul analyseert relaties heel nauwkeurig. Zakelijk zonder kil te worden. Warm en betrokken zonder sentiment. En precies genoeg woorden, niet te veel en niet te weinig. Het lijkt wel of Dijkzeul alle woorden en zinnen zorgvuldig op een weegschaaltje weegt alvorens ze op te schrijven. Er zijn thrillerauteurs die zo mooi schrijven dat de plot, het pageturnergehalte en de bijbehorende spanning in gevaar komt. Gelukkig is daar bij Dijkzeul geen sprake van.'
Welke herinnering heb jij aan het lezen van de boeken met Paul Vegter? Laat het weten in een reactie onder dit artikel! Bekijk voor de reeks van deze auteur, en hoe deze op volgorde te lezen, op de auteurspagina van Lieneke Dijkzeul op Hebban.
