Petra Kruijt: Mijn eerste X

Mijn eerste zwangerschapsverlof
Ik schrijf al sinds ongeveer mijn veertiende altijd. Altijd ben ik wel bezig met een verhaal, een boek, een column of een artikel. Altijd spoken er honderden ideeën door mijn hoofd voor die verhalen, boeken, columns of artikelen. Dat is dus al ongeveer de helft van mijn leven, want ik word in april achtentwintig jaar.
Het was dus wel even schakelen, toen ik in november met zwangerschapsverlof ging. Vooral die eerste weken – waarin ik nog zwanger was – vond ik het moeilijk om mijn werk en dus ook het schrijven los te laten. Maar toen werd mijn baby geboren en was alles ineens anders. Van de ene op de andere dag interesseerde niets mij meer. Ik keek niet naar het journaal, ik kon geen fatsoenlijk gesprek meer voeren en het enige waar ik me echt op kon concentreren, waren de geluiden van mijn baby.
Zo werd mijn zwangerschapsverlof dus ook een verlof van het schrijven. Zelfs al had ik het geprobeerd, ik kon met de beste wil van de wereld geen zin op papier krijgen. Halverwege werd ik al afgeleid. Vanaf het moment dat ik opstond totdat ik naar bed ging (tweemaal daags, zoals de kraamverzorgster voorschreef) stonden mijn dagen in het teken van mijn baby. Zoals het hoort, want een nieuwbakken moeder moet niets anders aan haar hoofd hebben. Dat hoofd was toch al een zeef: er bleef niets in hangen. Zo kwam het dat ook mijn volledige to-read stapel onaangeroerd bleef liggen. Dat ik geen letter in me opnam, is een nog groter unicum dan het feit dat ik geen letter op papier kreeg.
De zestien weken van mijn zwangerschapsverlof zijn nu voorbij en ik ben weer begonnen met werken. Langzamerhand denk ik ook na over verhaalideeën, waarvan ik er verrassend veel heb. Het is alsof ik in die periode een soort reset heb gekregen. Weet je hoe lekker het kookt als je net de keuken helemaal hebt uitgesopt en de kastjes hebt gereorganiseerd? Of hoe fijn het rijdt als je auto een grote beurt heeft gehad? Zo voelt dit nou ook. Na vier maanden niet schrijven, niet lezen, zelfs haast niet nadenken, voel ik de creativiteit en energie stromen.
Zo bezien is een zwangerschapsverlof heel productief. Niet in de periode zelf, verre van zelfs, maar naderhand des te meer. En het mooie is dat je voor zo’n reset niet eens een baby hoeft te krijgen. Een wat langere vakantie of een retraite werkt waarschijnlijk ook. Dat zou ik niet weten, want voorheen werkte ik altijd min of meer door in mijn vakanties. Altijd had ik opschrijfboekjes en een laptop bij me, uit angst dat ik iets zou missen of vergeten. Nu weet ik dat het tegenovergestelde waar is. Het lijkt wel alsof er ergens een opslag is waar alle ideeën die niet naar voren kwamen toen mijn hersens ‘uit’ stonden, toch bewaard werden. Ik kan het dus iedereen aanraden, een zwangerschapsverlof. Of iets wat erop lijkt.