'Pratchett was geen literair genie'

Jones stelt dat het leven te kort is om simpele romannetjes te lezen en dat onze obsessie met middelmatige auteurs een verontrustend cultureel fenomeen is. Interessant is dat Jones nog nooit een boek van Pratchett heeft gelezen en dat ook niet van plan is. Pratchett staat zo laag op zijn 'nog te lezen'-lijst dat hij wel 'een miljoen jaar moet leven om eraan toe te komen.' Jones meldt verder dat hij wel eens wat door een boek van de onlangs overleden auteur heeft gebladerd, maar dat het proza hem 'vrij gewoontjes' leek. Nu had hij wel net Mansfield Park van Jane Austen gelezen en Post Office van Charles Bukowski en daar was hij erg van onder de indruki. 'Maar Pratchett? Doe normaal. Het is tijd dat we stoppen met doen alsof middelmatigheid hetzelfde is als genialiteit.'

Het stuk van de auteur werd driftig besproken op de socials en leek weinig medestanders te hebben. De Guardian zelf werd beschuldigd van gebrek aan journalistieke integriteit. Slechts een paar uur later verscheen een artikel van een journalist uit de boekensectie van de Guardian, Sam Jordison. Jordison beschrijft de rode waas van woede die voor zijn ogen verscheen na het lezen van het stuk van zijn collega Jones. Hij springt in de bres voor Pratchett door te beschrijven hoe Equal Rites (red. Meidezeggenschap) dezelfde sterke punten heeft als Mansfield Park.

Een dag later verscheen een oproep op de site van de Guardian aan Pratchettfans. Welk boek zou Jonathan Jones moeten lezen volgens zijn fans? Honderden reacties volgen, maar slechts enkelen bieden ook echt leesadvies. Onder het artikel zijn met name boze lezers aan het woord, die Jones' argumentatie bijzonder slecht vinden en vinden dat hij het helemaal niet verdient om Pratchett te mogen lezen.

Een hartstochtelijke reactie van lezer 'TravellingFay', lang, maar prachtig verwoord, dus in zijn geheel en onvertaald overgenomen:

'Honestly, fuck him. He doesn't deserve them. He doesn't deserve the sheer visceral delight of watching Pratchett flick out an effortless-seeming word that sends the whole string of preceding sentences toppling, like elaborately arranged dominos, into riotous new patterns of meaning. He doesn't deserve to return to a book that made him weep with laughing as a teenager, and find, armed with fresh learning and life experience, that the allusions one had registered were but a drop in the ocean of clever reference and interlocking meaning. He doesn't deserve to know and love Samuel Vimes, or Death, or Granny Weatherwax, or Tiffany Aching, or Carrot, or Cut-Me-Own-Throat Dibbler. He doesn't deserve to be brought up short by a sudden, savagely incisive description that rearranges his preconceptions about the Spanish Inquisition or systemic racism or musical theatre or the development of religions. He doesn't deserve the ineffable delight of slipping into that world built of intricate sentences and deceptively accessible prose. He doesn't deserve the points of reference and touchstones for meaning, the fresh perspectives on Hamlet and Tolkien, on Italian Renaissance Politics, Quantum Physics or the intricacies of workplace politics. He doesn't DESERVE Pratchett, because he's the living breathing epitome of the kind of contentedly mediocre and solipsistic snob Pratchett delineated with such painful incisiveness - the kind of mid-level thinker with a well-padded backside who would be happily troughing away at the groaning tables of the Unseen University, or delivering put-downs to the magnificent Lady Sibyl.