Publicatie fictieve brieven winactie 'Onder de ketchupwolken'

Publicatiewinnaar brief: Bente van de Wouw

Ik wacht. Voor altijd als dat nodig is. Dat is wat jij ook gedaan hebt, wachten. Wachten tot je veroordeeld werd, wachtend op je straf. En nu wacht je opnieuw. Op de dood. Een vonnis dat niet te vermijden is. We wisten allemaal dat je ooit zou boeten.

Jarenlang heb je mij en vele anderen gekweld, de grond in geboord. Je pijnigde ons met boodschappen waar niet aan te ontkomen viel. Overal waar ik ging schreeuwde je me toe. Af en toe een klap in het gezicht. Maar ik hield me stil, net als alle anderen.

Je gaf me instructies. Hoe ik me moest kleden, en hoe vooral niet. Ik moest me blijven bewegen van jou. Altijd op de vlucht. Eten mocht ik niet, gewoon voor mijn eigen best wil. Zei je. Je maakte me onzeker. Met je woorden, met je schreeuwende uitspraken en je opgedrongen beeldvorming. Vooral jouw beelden waren hetgene wat me kapot maakte. Maar ik hield me stil, net als alle anderen.

Je had zoveel invloed, zoveel macht. De hele wereld geloofde je zieke beeld van perfectie. Je had ieder mens in zijn greep. Vechten was zinloos, ik verloor mijn kracht. En ik luisterde naar je. Naar je woorden, naar je boodschappen. Ik geloofde je krankzinnige beeldvorming. Ik voelde me gevangen terwijl je me duidelijk maakte dat ik vrij was. Ik hield me stil, net als alle anderen.

Maar ik sta op, en ik vecht. We vechten allemaal. Stukje bij beetje verlies je overtuigingskracht, zwak je af. Foto’s van magere modellen bekritiseren we, lagen make-up worden weggepoetst en kleding wordt gedragen zoals de mens dat wil. Wij jonge meiden bukken niet langer onder jouw regime.

Vleugels worden uitgeslagen en bevrijden ons. De maatschappij die perfectie eist is niet meer. We hielden ons stil, maar die tijd is voorbij. Je bent veroordeeld, binnenkort onderga je, je vonnis. Ik wacht niet meer. Ik onthul mijn geheim, en de hele wereld moet het horen.

Laten we met zijn allen opstaan tegen het verkeerde beeld dat de maatschappij ons opdringt. We zijn mooi, ook met een maatje meer. We zijn prachtig, ook zonder Photoshop. En nog belangrijker, we zijn wie we zelf willen zijn, en daar moet voor gevochten worden. Het zieke beeld van perfectie, dat is niet meer. Laten we het doden.

Publicatiewinnaar brief: Nakita Veltman

Beste Stuart Harris,

Ik vind het zo erg dat je aan het wachten ben terwijl je weet dat het gaat gebeuren! Ze laten je lijden en dat zou niet ongestraft moeten blijven!!

Ik ben Zoe Collings een meisje uit Rotterdam.
Ik heb een groot geheim die ik met iemand moet delen en uitgaande van je verleden hoop ik dat je bereidt bent me te helpen.

Ik woon nu bij mijn stiefbroer, omdat mijn moeder zo nodig moest hertrouwen met een engerd! Hij is drugs verslaafd en mijn vader zit op de zee en heb verder niemand anders! Het lijkt wel alsof mijn moeder een plank voor haar hoofd heeft die ik kapot wil slaan zodat ze bij komt maar ik weet niet hoe! Ik denk dat die man dingen bij haar afdwingt, want ze doet heel afstandelijk alsof het heel normaal is. Ik kan er niet meer tegen,  want ik huil mezelf dagelijks in slaap.

Wat zou jij doen in mijn positie? Ik ben nogal kwetsbaar en verlegen dus durf niet al te veel.

Hoop een brief terug te krijgen of een keer af te spreken voor advies.

Groetjes Zoe Collings