Recensie: Een onafwendbare climax

op 15 april 2021 door Hebban Crew 1 reactie

Ashley Audrain keek het schrijverschap af bij de auteurs van Penguin Books Canada, waar ze als publiciteitsmanager werkte. Door gezondheidsproblemen van haar jongste kind was ze veel thuis en begon ze met schrijven. Dat resulteerde in debuutroman 'De duw'. Hebban-recensent Karla las het boek en beoordeelde het met vier sterren: 'Blythe houdt de lezer gevangen in haar hoofd en hart. Ze neemt je mee in een emotioneel, bij wijlen onevenwichtig discours.'

(153)

In 2021 verschenen bij uitgeverij Prometheus en vertaald door Marja Borg.

De duw van Ashley Audrain

'De vrouwen uit deze familie… we zijn anders.'

Blythe Connor wil niet dat de geschiedenis zich herhaalt. Violet is haar eerste kind en ze zal haar dochter alle liefde geven die ze verdient. Alle liefde die haar eigen moeder haar niet gaf. Maar eerstgeborenen zijn nooit gemakkelijk. En Violet is veeleisend en onrustig. Ze lacht nooit. Al snel gelooft Blythe dat ze niets goeds kan doen – dat er zelfs iets heel erg mis is. Of met haar dochter, of met haarzelf.

Haar man, Fox, zegt dat ze het zich verbeeldt. Maar Violet gedraagt zich bij hem anders. En hij kan niet begrijpen wat Blythe zelf als kind heeft meegemaakt. Niemand kan dat. Blythe wil een goede moeder zijn. Maar wat als dat niet genoeg is voor Violet? Of voor haar huwelijk? Wat als ze het onheil niet kan zien aankomen?

Moeder en dochter. Engel of monster?

We kunnen niet kiezen wie onze kinderen zijn – of wie we zelf zijn…

De duw is een verslavende, aangrijpende en onweerstaanbare roman die alles wat je dacht te weten over het moederschap in twijfel weet te trekken. Het is een boek over de vraag wat we zijn verschuldigd aan onze kinderen, en hoe het voelt als je als vrouw niet wordt geloofd.

Ashley Audrain (1982) werkte voorheen als publiciteitsmanager bij Penguin Books Canada, waar zij met bestsellerauteurs als Khaled Hosseini en Elizabeth Gilbert werkte. De duw is haar debuutroman en verschijnt in meer dan dertig landen. Audrain woont met haar gezin in Toronto.

Recensie: De donkere kanten van het moederschap ****

Door Karla De Greeve

Ashley Audrain (1982) werkte tot 2015 als publiciteitsmanager bij uitgeverij Penguin Books Canada. Door gezondheidsproblemen van haar jongste kind zag ze zich genoodzaakt om thuis te blijven, en begon ze te schrijven. Haar debuutroman The Push verschijnt meteen in meer dan dertig landen. Marja Borg stond in voor de Nederlandse vertaling.

In de proloog volgen we hoe Blythe het nieuwe gezin van haar ex-man Fox op kerstavond stiekem begluurt. Van een afstand analyseert ze elke beweging in het 'gloeiende huis', met extra aandacht voor haar dochter Violet. Blythe is duidelijk niet meer welkom bij haar man en dochter. Wat is er gebeurd? 'Dit is mijn kant van het verhaal', zo eindigt de prikkelende proloog.

Tijdens de kennismaking tussen Blythe en Fox hangt er romantiek in de lucht. Blythe loopt op roze wolkjes en hoopt via een huwelijk het warme nest te vinden dat ze altijd gemist heeft. De auteur last tussendoor hoofdstukjes in over haar moeder en grootmoeder om dit gemis te illustreren. Een trieste rode draad van generaties kinderverwaarlozing komt bovendrijven en slappe, afwezige vaderfiguren maken het er niet beter op. Blythe wil bewijzen dat zij wel een goede moeder kan zijn, die haar kinderen met liefde zal omringen. Tot de geboorte van Violet er anders over beslist. Ze voelt niets voor deze baby en raakt er hoe langer hoe meer van overtuigd dat het kind kwaadaardige trekjes heeft. Fox wuift die bezorgdheden weg, waardoor ze aan zichzelf gaat twijfelen. Misschien is het allemaal inbeelding, want Violet toont die vileine kant alleen bij haar. Zou Blythe toch voorbestemd zijn tot slecht moederschap, net zoals de andere vrouwen in de familie? Dan krijgt ze een zoontje en komt het gewenste moederinstinct alsnog tevoorschijn.

Ze hanteert een ongebruikelijk vertelstandpunt. Blythe is aan het woord in een combinatie van ik-vorm en jij-vorm, dat laatste gericht aan haar ex-man Fox. Ze brengt gedetailleerd verslag uit van alles wat ze doet, zegt en denkt.

Audrain duwt de lezer resoluut naar binnen in het brein van het getormenteerde hoofdpersonage. Ze hanteert een ongebruikelijk vertelstandpunt. Blythe is aan het woord in een combinatie van ik-vorm en jij-vorm, dat laatste gericht aan haar ex-man Fox. Ze brengt gedetailleerd verslag uit van alles wat ze doet, zegt en denkt. Tegelijk geeft ze nauwgezet haar interpretatie bij het gedrag van Fox en de onuitgesproken gevoelens die zijn doen en laten oproepen. De eenvoudige schrijfstijl laveert moeiteloos tussen suikerzoet en rauw. In het begin lijken we aanbeland in een sentimentele vrouwenroman over een ideale partner, huiselijke kneuterigheid, kleurtjes en tierlantijntjes. De zegeningen van het moederschap moeten dit perfecte plaatje vervolledigen. Deze sprookjesachtige aanhef staat in schril contrast met de harde chaotische realiteit en zware thema’s die de roman aansnijdt, waaronder depressie, rouwverwerking, paranoia, eenzaamheid en verwaarlozing. Als Blythe bevalt van Violet gaat dit gepaard met pijn en viezigheid, borstvoeding ervaart ze als een kwelling. Het moederschap reduceert haar tot een functioneel lichaam, dagdagelijks gedoemd tot mechanische handelingen van zogen, wassen, voeden, zorgen. De auteur verwoordt dit prachtig poëtisch, in een aaneenschakeling van staccato zinnetjes.

Dit is niet het eerste verhaal waarbij de vraag opborrelt of psychische afwijkingen het gevolg zijn van erfelijkheid of opvoeding. Blythe houdt de lezer gevangen in haar hoofd en hart. Ze neemt je mee in een emotioneel, bij wijlen onevenwichtig discours. Vreemde gedachtekronkels en soms ronduit gestoord gedrag versterken het vermoeden dat het probleem bij Blythe ligt, mogen we haar als verteller vertrouwen? De auteur creëert een krachtige psychologische suspense in korte hoofdstukjes, die langzaam naar een onafwendbare climax leiden. Als lezer krijg je er een onbehaaglijk gevoel bij en blijf je tot de laatste bladzijde in dubio. 'Een psychologisch drama, verteld door de lens van het moederschap', zo definieert Audrain De duw. Voeg hier gerust aan toe dat het ook een spannend opgebouwde pageturner is.

'Mijn lichaam was onze motor. Ik vergaf de onherkenbare vrouw in de spiegel alles. Ik heb toen geen moment gedacht dat mijn lichaam nooit meer op die manier nuttig zou zijn: noodzakelijk, betrouwbaar, gekoesterd.'

Meer verstoorde moederrelaties

(28)

(112)

(56)

(29)

Karla De Greeve is bibliothecaris en leesblogger: Lezen is voor haar ontspannend en inspirerend. Ze geniet vooral van auteurs die beschikken over vertelkunst en een rijk taalgebruik. Ze leest zowel literaire werken, thrillers, reisverhalen, klassiekers als non-fictie. In alle genres zijn er voldoende pareltjes te vinden.

profiel

Meer recensies van Karla: