Recensie: Een uitstekende ambassadeur
In 2020 verschenen bij uitgeverij Boekerij en vertaald door Willeke Lempens.
Zonder gezicht van Robert Bryndza
Zestien jaar geleden was Kate Marshall een veelbelovende jonge politiedetective bij de Londense politie. Tot ze de opdracht kreeg een seriemoordenaar op te sporen, en hij haar eerst vond. Kate’s carrière eindigde in een schandaal en ze bleef getraumatiseerd, verraden en publiekelijk vernederd achter.
Jaren later worstelt Kate nog steeds met de gevolgen als ze de kans krijgt haar verleden recht te zetten. Er lijkt een copycat-moordenaar actief die het afgrijselijke werk van zijn idool voortzet. Kate wordt opnieuw de verwrongen geest in getrokken van een moordenaar die ze maar al te goed kent. Ooit was ze het beoogde vijfde slachtoffer – en zijn opvolger lijkt vast van plan om het werk nu af te maken.
Van Robert Bryndza's boeken zijn meer dan 2,5 miljoen exemplaren verkocht en ze zijn in 28 talen vertaald. Naast het schrijven van misdaadverhalen heeft hij ook romantische komische boeken gepubliceerd met in de hoofdrol Coco Pinchard. Bryndza is Brits en woont in Slowakije.
Recensie: Geslaagd begin van een nieuwe serie ****
Door Marvin O.
Na in razend tempo zes thrillers – drie in 2016, twee in 2017 en een in 2018, met vertalingen die steeds twee jaar later volgden – te hebben geschreven met Erika Foster in de hoofdrol, vond Robert Bryndza (1979) het klaarblijkelijk tijd voor een nieuwe serie. Zonder gezicht, het eerste deel waarin ex-rechercheur Kate Marshall mag schitteren, werd dit keer met veel minder vertraging vertaald, een taak die Willeke Lempens op zich nam. Volgens de Hebbanrecensies nam de eerste serie een aarzelende start met slechts twee sterren, om daarna alsmaar beter te worden. Kan Bryndza dit keer wel van meet af aan overtuigen?
Bij aanvang bevinden we ons in 1995. Kate Marshall is dan nog rechercheur. Het team waarvan ze deel uitmaakt, is op zoek naar een seriemoordenaar die van de pers de bijnaam 'De Kannibaal van Nine Elms' heeft meegekregen. De dader maakt een kleine fout, maar daar heeft Kate voldoende aan om hem te ontmaskeren, iets wat ze bijna met haar leven bekoopt. Het kost haar in ieder geval wel haar carrière. Vijftien jaar later vinden we haar terug als docente criminologie in een rustig kuststadje. Quasi tegelijkertijd wordt ze door twee verschillende mensen gecontacteerd. De ondertussen bejaarde ouders van een jong meisje dat in 1990 spoorloos verdween, menen recent informatie te hebben ontvangen waaruit blijkt dat hun dochter ook een slachtoffer was van de kannibaal. Patholoog-anatoom Alan Hexham contacteert haar dan weer omdat hij vermoedt dat een copycat van de vroegere seriemoordenaar aan het werk is.
De goudeerlijke rechercheur die altijd het rechte pad bewandelt en nooit iets te verbergen heeft gehad, is passé.
Lezers smullen tegenwoordig van thrillers waarin ook de goeden een wat smeuïge achtergrond hebben. De goudeerlijke rechercheur die altijd het rechte pad bewandelt en nooit iets te verbergen heeft gehad, is passé. Met Kate Marshall bedient Bryndza zijn fans op hun wenken, want ze heeft in haar leven onaangename dingen meegemaakt, bewandelde enkele onfrisse zijpaden en heeft bovendien ballen aan haar lijf. Tegelijk is ze niet onrealistisch stoer. Ze twijfelt soms en heeft wel eens last van een emotioneel dipje, wat haar een heel menselijk en geloofwaardig personage maakt. Wat het nieuwe seriepersonage betreft, is Bryndza’s missie in ieder geval geslaagd.
Het verhaal zelf dan. Dat wordt prima ingezet met een lange flashback, en vervolgt daarna met slechts weinig aan achtergrondinformatie betreffende de tussenliggende vijftien jaar. Die komt mondjesmaat binnen, terwijl de gebeurtenissen zich verder ontwikkelen. Korte hoofdstukken van een vijftal bladzijden stuwen de plot vooruit tot aan een climax. De perspectieven liggen meestal bij Kate, maar soms ook bij de kannibaal of zijn moeder, en uiteraard de vermeende copycat. De afwisseling helpt de spanning in stand te houden. Meermaals ook zet de auteur zijn lezers op het verkeerde been. De ontknoping laat zich niet al na een kwart raden, wat prettig is.
Zoiets is makkelijker te vergeven als ze weinig impact op het verhaal hebben.
Hier en daar maakt Bryndza gebruik van een al te makkelijke oplossing om het verhaal een wending te geven. Een uitermate slim personage dat net op een cruciaal ogenblik erg naïef uit de hoek komt bijvoorbeeld, of een strenge politie-inspecteur die niet te vermurwen is maar dan toch zomaar een duidelijke overtreding van de wet laat passeren omdat de schrijver dat even nodig had. Die passages zijn zeldzaam, maar wel cruciaal voor het verloop van het boek. Zoiets is makkelijker te vergeven als ze weinig impact op het verhaal hebben.
Hoe dan ook is deze nieuwe serie er een die geen herkansing nodig heeft. Het eerste boek staat er meteen, en past prima in het rijtje andere populaire Britse series van auteurs als M.J. Arlidge, Peter James en Bryndza’s eigen 'Erika Foster'-serie. Als deel twee in november verschijnt, zal dat alweer snel bovenaan de verkooplijsten te vinden zijn. Zonder gezicht is daar een uitstekende ambassadeur voor.
Meer eerste thrillers in een reeks
Marvin O. is man, echtgenoot, vader, leesveelvraat. Leest alles wat los en vast zit en leest altijd en overal. Hij is Hebbanrecensent voor de genres sciencefiction en fantasy, literatuur en thriller.
profielMeer recensies van Marvin:
- Regels van het spel: C.J. is back in town!
- Het glazen hotel: Ponzifraude anders bekeken
- Wij zijn licht: Originele aanpak, maar niet overtuigend genoeg
- De flard: Nog dichterbij komt onderzoeksjournalistiek niet
Elke dag het laatste nieuws in je mailbox?
