Recensie: Er wordt een hoop tegen de muur gegooid
In 2021 verschenen bij uitgeverij De Bezige Bij en vertaald door Astrid Huisman en Roos van de Wardt.
Wij zijn de wolven van Evie Wyld
De Bass Rock is een majestueuze rotsformatie die al eeuwenlang vanaf de zee uitkijkt over het Schotse vasteland. Door de jaren heen zijn tegen de achtergrond van deze rotsen de levens van drie vrouwen met elkaar verbonden. Aan het begin van de achttiende eeuw vlucht Sarah weg wanneer ze ervan wordt beschuldigd een heks te zijn. In de nasleep van de Tweede Wereldoorlog moet Ruth wennen aan een nieuw huis, een nieuwe omgeving en een nieuwe echtgenoot. Zestig jaar later staat dat huis leeg. Vivian, rouwend om haar pasgestorven vader, zoekt haar weg in de eigendommen van Ruth en ontdekt haar eigen plaats in de familiegeschiedenis.
De levens van deze drie vrouwen zijn ingrijpend door mannen bepaald, maar in hun verbondenheid schuilt de kans op een nieuw bestaan. Wij zijn de wolven is een ingenieuze en meeslepende vertelling, een gelaagd meesterwerk over woede, liefde, misbruik en compassie.
Evie Wyld (Londen, 1980) stond in 2013 op de lijst van Granta’s Best of Young British Novelists, nadat ze door de BBC ook als een van de twaalf beste nieuwe Britse schrijvers werd genoemd. Met Overal vogelzang won Wyld de Encore Award, de European Union Prize for Literature en de Miles Franklin Literary Award en ze werd genomineerd voor de Baileys Women’s Prize for Fiction. Evie Wyld woont in Peckham, Londen.
Recensie: Het twinkelt nergens **
Door Lieke Roovers
Evie Wyld (1980) werd geboren in Londen en is vervolgens in Australië en Engeland opgegroeid. Haar tweede roman, Overal vogelzang, werd overladen met prijzen. Daarna schreef ze een, eveneens positief ontvangen, geïllustreerde autobiografie. Wij zijn de wolven is haar derde roman en vertaald door Astrid Huisman en Roos van de Wardt.
Wij zijn de wolven volgt de levens van drie vrouwen. In de achttiende eeuw moet Sarah vluchten nadat ze beschuldigd wordt van hekserij. Na de Tweede Wereldoorlog probeert Ruth het beste te maken van haar nieuwe leven met een weduwnaar en zijn twee zonen, in een huis waar de overleden eerste echtgenote van haar man nog alom aanwezig is. In datzelfde huis rouwt Viviane zestig jaar later om de dood van haar vader.
Spoedig laat ze de nuance echter achter zich en bedient ze zich van het tegenovergestelde: ze hamert keihard op elk punt dat ze wil maken.
Wyld begint de roman subtiel. Zó subtiel dat je als lezer geruime tijd eigenlijk niet weet wat ze precies wil zeggen. Spoedig laat ze de nuance echter achter zich en bedient ze zich van het tegenovergestelde: ze hamert keihard op elk punt dat ze wil maken. Beide benaderingen missen hun doel. Het geschakel door de tijd heen – met daarbij nog extra hoofdstukjes over willekeurige, belaagde meisjes en vrouwen – is prima, maar de drie verhaallijnen zijn wel erg losjes met elkaar verbonden.
De hoofdpersonages zijn over het algemeen voldoende uitgewerkt. Viviane en Ruth zijn zeker niet altijd sympathiek en ook niet voortdurend slim bezig, maar duidelijk vrouwen van vlees en bloed. Sarah komt er daarentegen nogal bekaaid vanaf. Aangezien haar het hardste gelag ten deel valt, is het nogal zonde dat uitgerekend zij niet goed uit de verf komt. De keuze om juist haar vanuit het perspectief van een man te beschrijven, pakt ongelukkig uit.
Soms is het misbruik binnen de scheve machtsrelatie tussen mannen en vrouwen werkelijk misselijkmakend, maar dat vertaalt zich niet naar een boeiend verhaal.
Wij zijn de wolven is een aanklacht tegen de vergaande invloed die mannen door de geschiedenis heen hebben gehad op de levens van vrouwen – in negatieve zin. Het geweld varieert van gaslighting (iemand manipuleren door te doen alsof hij, maar meestal zij, gek is) tot verkrachting en moord. Dat is een interessant thema, maar Wyld stipt eigenlijk weinig nieuws aan. Soms is het misbruik binnen de scheve machtsrelatie tussen mannen en vrouwen werkelijk misselijkmakend, maar dat vertaalt zich niet naar een boeiend verhaal. Af en toe is het zelfs ronduit saai. Gotische elementen in de roman, in de vorm van een meisje dat spookt door het huis waar Ruth en later Viviane wonen, spelen zich dusdanig op de achtergrond af dat ze eveneens weinig opwinding veroorzaken.
Er wordt een hoop tegen de muur gegooid in Wij zijn de wolven; er blijft helaas weinig plakken. De beschrijvingen zijn uitstekend, de situaties treffend naar en de personages herkenbaar, maar het twinkelt nergens.
Meer geweld tegen vrouwen
In 2016 is Lieke Roovers begonnen met het voorzichtig verkennen van Hebban. Inmiddels is ze literatuurrecensent en bestiert ze het Readers Café en een eigen boekenblog Voor en door bookjunk(s).
profielMeer recensies van Lieke:
- Stoorzender: Aangenaam, maar niet prikkelend
- Treurzang voor een thuisland: Anekdotische analyse van de VS
- Utopia Avenue: Fris, wervelend, grandioos
- Het hondenpark: Geen goedkoop effectbejag
Elke dag het laatste nieuws in je mailbox?
