Recensie: Loubry tapt uit een heel ander vaatje

Jérôme Loubry debuteerde in 2018 met Le douzième chapitre. Inmiddels heeft hij verscheidene thrillerprijzen op zijn naam staan, waaronder de prestigieuze Prix Cognac, en verschijnt zijn werk in acht landen. Toevluchtsoord geldt als zijn internationale doorbraak. Ook de tv-rechten zijn inmiddels verkocht.

Recensie: Exotisch en pakkend ****

Door Greet Braem

Wist je dat voodoo een officiële godsdienst is in Haïti? Voor nuchtere westerlingen is het een ver-van-mijn-bedshow, maar na het lezen van Verdoemd zal menig lezer zijn kennis serieus bijgespijkerd hebben. Jérôme Loubry (1976), de auteur van het boek, is Frans en besliste rond zijn veertigste om volop in te zetten op een schrijfcarrière. Zijn eerste roman Les chiens de Détroit verscheen in 2017, waarna ongeveer één titel per jaar zou volgen. Het succes bleef niet uit, want de man heeft ondertussen verschillende thrillerprijzen op zijn naam staan, onder andere de prestigieuze Prix Cognac. Twee van de zes in Frankrijk gepubliceerde titels werden naar het Nederlands vertaald. Beide keren was het Saskia Taggenbrock die de klus mocht klaren.

In zijn nieuwe thriller neemt Loubry de lezer mee naar Haïti, meer bepaald naar de hoofdstad Port-au-Prince. In een rijke buurt wordt voor de tweede week op rij een echtpaar vermoord. De manier waarop de lijken achtergelaten worden, is gruwelijk: handen en penis zijn afgekapt, de ogen doorboord. Elke keer opnieuw wordt er op de plaats delict een kleine papieren doodskist gevonden. De media hebben al snel hun oordeel klaar, er is een voodoo-seriemoordenaar aan het werk. Inspecteur Simon Bélage, die de zaak op zijn bord krijgt, is echter een andere mening toegedaan. Voor hem is voodoo alleen maar bijgeloof en zit er een heel concreet motief achter de moorden. Kinderhandel tiert welig in het land en bovendien zijn veel hooggeplaatste personen zo corrupt als de pest. Volgens hem moet de moordenaar in die richting gezocht worden. Zijn zoektocht leidt naar een verlaten weeshuis. Al snel rest slechts één vraag: Wat voor verschrikkelijks is daar vijfentwintig jaar geleden gebeurd?

Van in het begin is duidelijk dat er toegewerkt wordt naar de aardbeving, driehonderd bladzijden lang weet de lezer dat die gebeurtenis de climax van het verhaal zal worden.

Verdoemd heeft een bijzondere en ietwat complexe opbouw, het is daarom een goed idee de inhoudstafel op voorhand door te nemen. Het boek telt twee grote verhaallijnen die zich afspelen in Haïti. De ene neemt de lezer mee naar 1984, de tijd van het weeshuis; de andere situeert zich in de weken en dagen voor de dramatische aardbeving die begin 2010 honderdduizenden mensenlevens zou eisen. Daarnaast zijn er inkijkjes in het Parijse leven van een aantal personages in de jaren 2005 en later. Van in het begin is duidelijk dat er toegewerkt wordt naar de aardbeving, driehonderd bladzijden lang weet de lezer dat die gebeurtenis de climax van het verhaal zal worden. Een bijzondere manier van spanningsopbouw, maar wel een die werkt.

Een aantal dingen zorgt ervoor dat Verdoemd geen dertien-in-een-dozijnthriller is. Niet alleen weet de auteur de realiteit – de dictatuur van Baby Doc en de aardbeving van 2010 – zeer vernuftig te verknopen met zijn fictieve verhaal, hij heeft ook Orpheus en Eurydice een duidelijke rol gegeven; een van de bekendste mythische liefdesgeschiedenissen uit de wereldliteratuur. Meer kennis wordt gedeeld door het verwerken van creoolse woorden in het boek en het benoemen van een aantal Haïtiaanse ceremonies en tradities. De manier waarop de auteur bepaalde misstanden aanklaagt, de wijze waarop hij schrijft over wat voodoo betekent voor de bevolking, roept bewondering op.

De auteur verstaat de kunst om zeer beeldend te schrijven en de sfeer tot in de puntjes neer te zetten. Liefdevol, sinister of broeierig, alle emoties weet hij op te roepen.

De personages zijn talrijk en spreken tot de verbeelding. Naast de nuchtere inspecteur Bélage is er zijn dochter Rachelle, die een steeds grotere rol zal spelen. Collega-speurder Manus is een heel ander type, maar ook hij gaat niet onopgemerkt voorbij. De weeshuiskinderen en niet te vergeten de slechteriken krijgen allemaal hun eigen identiteit en geven kleur aan Loubry’s verhaal. De auteur verstaat de kunst om zeer beeldend te schrijven en de sfeer tot in de puntjes neer te zetten. Liefdevol, sinister of broeierig, alle emoties weet hij op te roepen. Het doet je vergeten dat de spanning in deze thriller lange tijd ondermaats is en pas naar het einde toe in crescendo gaat. De wisselende perspectieven dragen bij aan het leesplezier.

Loubry tapt uit een heel ander vaatje dan in het eerdere Toevluchtsoord, maar opnieuw weet hij te verrassen. Verdoemd is grotendeels niet spannend, wel exotisch en bijzonder pakkend; het is een uitermate geschikt boek voor wie eens wat anders wil.