Recensie: Niet het niveau dat je mag verwachten

Jenny Lund Madsen (1983) is een bekende scenarioschrijver uit Denemarken. Ze werkte onder andere mee aan de Deense misdaadserie Follow the Money. Dertig dagen duisternis werd al bij verschijnen geprezen en won de prijs voor beste thriller van het jaar in Denemarken.

Recensie: Een verhaal vol mankementen en overbodigheden **

Door Marvin Olbrechts

Hannah Krause-Bendix is een vijfenveertigjarige schrijfster van bekroonde, doch matig verkochte literatuur. Ze kijkt neer op wat ze makkelijke genres vindt, zoals misdaadliteratuur. Als ze voor één keer toegeeft aan de vraag van haar redacteur om op een boekenbeurs aanwezig te zijn, komt ze oog in oog te staan met de populaire misdaadauteur Jørn Jensen. Ze heeft een hekel aan de man en hun ontmoeting ontaardt in een conflict dat ermee eindigt dat Hannah en plein public de uitdaging aangaat om binnen de maand zelf een misdaadroman te schrijven. Om inspiratie op te doen zal ze zich een maand in IJsland afzonderen. Voor ze daar goed en wel is geïnstalleerd, zit ze al in een moordzaak verwikkeld.

Dertig dagen duisternis is het debuut van Jenny Lund Madsen (1983). Schrijven doet zij echter al langer, want ze is in Denemarken bekend als scriptschrijver, onder andere voor misdaadseries. Haar boek dateert van 2020 en werd bekroond tot Deense thriller van dat jaar. Sindsdien verscheen het nog in het Zweeds, Bulgaars en Nederlands. Kor de Vries stond garant voor de vertaling.

De verhaalstructuur waarbij een amateur aan het speuren gaat, is onderhand flink afgezaagd en het vraagt behoorlijk wat inventiviteit om daarmee nog wat origineels te doen.

Het verhaal vangt erg rommelig aan en het misdaadgedeelte van het boek komt traag op gang. De auteur wil haar hoofdpersonage koste wat kost in een desolate setting zoals dit afgelegen dorp in IJsland krijgen, alleen is de manier waarop het gebeurt erg geforceerd. De verhaalstructuur waarbij een amateur aan het speuren gaat, is onderhand flink afgezaagd en het vraagt behoorlijk wat inventiviteit om daarmee nog wat origineels te doen. Genoeg auteurs slagen daar nog in, maar Lund Madsen hoort daar niet bij. De wijze waarop Hannah in de misdaad betrokken wordt, is weinig realistisch en de auteur forceert het gedrag van de andere personages meermaals in de merkwaardigste bochten om te maken dat Hannah haar speurneuzerij kan uitvoeren.

Wat vrij vlug opvalt is hoe irritant het hoofdpersonage is. Hannah heeft sterke, soms ongematigde meningen en heeft niet veel op met wie of wat daarvan afwijkt. Ze vertoont geen respect voor de belangen van haar medemensen en spreidt daarenboven frequent emotioneel onvolwassen gedrag tentoon dat niet past bij haar leeftijd. Lund Madsen probeert wel om het hoofdpersonage hierin te laten groeien, al is dat amper gelukt. Sympathiek of geloofwaardig wordt Hannah eigenlijk nooit. De onverwachte en vooral te snelle amoureuze escapade die de auteur in het boek meende te moeten verwerken, doet het waarheidsgehalte al evenmin goed.

Omdat Hannah naar IJsland is gegaan om een thriller te schrijven, zijn hier en daar fragmenten van dit boek in wording opgenomen. Daar kunnen we kort over zijn: ze zijn bladvulling.

Het plotidee zelf dan is wel in orde. Het is niet origineler dan in andere thrillers, maar ook niet minder. Het afgezonderde dorpje Húsafjörður herbergt een onverkwikkelijk geheim waarvan de gevolgen nu aan de oppervlakte komen. Het is duidelijk dat sommige bewoners hiervan op de hoogte zijn maar hun mond potdicht houden. Dat maakt de lezer nieuwsgierig. De schrijfster weet de verdenking verder handig van het ene personage naar het andere te verleggen, zodat heel lang onduidelijk blijft wie verantwoordelijk is voor de moord. Daarom komt de ontknoping pas laat en onverwacht. Helaas is het einde, zoals het begin, rommelig en vol overbodigheden in elkaar gezet.

Omdat Hannah naar IJsland is gegaan om een thriller te schrijven, zijn hier en daar fragmenten van dit boek in wording opgenomen. Daar kunnen we kort over zijn: ze zijn bladvulling, ze dragen niets bij aan het verhaal en vertragen de boel onnodig. Om de lokale sfeer in de verf te zetten, zijn heel wat IJslandse zinnen opgenomen die meestal niet vertaald worden. Zoiets werkt prima als de context duidelijk maakt wat er precies gezegd wordt. Geregeld is dat hier niet zo en dan wordt het storend. Het vergroot het aantal manco’s dat over het gehele boek genomen al niet gering was. Dertig dagen duisternis is vlot leesbaar maar verder matig uitgewerkt, niet het niveau dat je mag verwachten van de beste Deense thriller van het jaar 2020.