Recensie: Qua spanning zit het helemaal goed

Dit jaar hebben de coronamaatregelen en de lockdown roet in het eten gegooid. Hierdoor verschijnt het traditionele 'Zomerlezengeschenk' – met enige vertraging – pas op 1 november. De actie met het gratis boekje betekent nu het startsein van de cadeaucampagne 'Geef meer met een boek'. Stichting CPNB heeft hiervoor een van de beste Scandinavische thrillerauteurs vastgelegd: Jo Nesbø (1960).

De Noorse schrijver van misdaadverhalen en kinderboeken is eveneens popmuzikant, componist, wereldreiziger en hij houdt van rotsklimmen. Met meer dan vijftig miljoen verkochte boeken op de teller, betekent De jaloezieman voor hem toch een nieuw 'debuut'. Jazeker; nooit eerder heeft Nesbø een novelle uitgebracht. Een aantal jaren geleden begon hij het verhaal te schrijven, tijdens een klimvakantie op het eiland Kalymnos. Pas veel later heeft hij het voltooid.

De negenenvijftigjarige legendarische inspecteur Nikos Balli is uitgegroeid tot een expert op het gebied van misdaden, waarbij afgunst het hoofdmotief lijkt te zijn. Hij vliegt van Athene naar het Griekse vakantie-eiland Kalymnos. Ginds krijgt hij van de plaatselijke politie een zaak van een mysterieuze verdwijning toegewezen. Julian Schmid, een Duits-Amerikaanse toerist op klimvakantie, is na een ochtendlijke zwempartij in zee spoorloos verdwenen. Er is geen lijk. Balli moet meteen volop aan de bak, van hogerhand zijn budgetbeperkingen opgelegd. Tijd kost immers geld. Julians tweelingbroer Franz, eveneens aanwezig op Kalymnos, werpt zich onbewust op als verdachte nummer één. Een eerste ondervraging levert weinig of niets op. De klok tikt genadeloos verder.

'Ik tors misschien meer bagage mee dan anderen, maar die is van het type dat je alleen moet dragen.'

Een novelle brengt heel wat beperkingen met zich mee, zeker voor een auteur die meestal dikke pillen aflevert. Vakbekwaam als hij is, weet hij op een beknopte wijze – en met een razende vaart - enkele verhaallijnen uit te werken en de belangrijkste personages uit te diepen. Vooral de karakters van de ik-verteller Nikos Balli (beladen met een loodzware rugzak uit het verleden), alsook de broers Franz en Julian Schmid komen helemaal tot leven.

De trouwe fans herkennen wel enkele typische gewoontes en thema’s uit zijn vorige boeken. Zo verhaalt hij ook nu weer over alcoholgebruik; denk maar aan de enorm succesrijke serie met politiecommissaris Harry Hole, zijn geesteskind. Tevens schenkt hij veel aandacht aan de setting, aan muziek et cetera. De gebruikelijke rauwe en ruwe taal, bruut geweld en gruwelijke toestanden, komen slechts in beperkte mate voor; of helemaal niet.

'Ik ging terug naar mijn hotel in Massouri en bestelde een fles ouzo op mijn kamer. Ik drink alle merken behalve het commerciële en waterige Ouzo 12 en ik was blij te horen dat ze mijn favoriete merk Pitsiladi hadden.'

Qua spanning zit het helemaal goed; die is vanaf het begin aanwezig en ebt op geen enkel moment weg. De onafwendbare plotwendingen geven geen duidelijke richting aan; bepaalde ontwikkelingen zullen ervaren Nesbø-lezers evenwel als voorspelbaar beschouwen. In het boekje van nog geen honderd pagina’s krijg je nog een schriftelijke kennismakingscursus rotsklimmen cadeau.

De jaloezieman, excellent vertaald door de vaste vertaler Annelies de Vroom, is een aangenaam spannende en onderhoudende korte thriller. Deze missie is geslaagd, zoals het hoort.