Recensie: Vloeiende schrijfstijl vol humor

Charlotte de Monchy (1979) studeerde communicatiewetenschap aan de UvA. Ze schrijft vrolijke, sprankelende feelgoodromans. Van haar boeken zijn al 150.000 exemplaren verkocht.

Recensie: Humoristische feelgood met verfrissende personages ****

Door Helma Koot

In Beter laat dan nooit neemt Charlotte de Monchy je mee naar het kleine dorpje Wetters Bay in Cornwall, waar succesvol internetondernemer Merle in haar jeugd vaak de zomervakantie bij haar artistieke hasjrokende hippie oma doorbracht. Hoewel de no nonsense Merle niets op heeft met de leefstijl van haar oma, die het liefst poedelnaakt in haar atelier beelden boetseert, besluit ze stante pede naar Wetters Bay te vertrekken om haar oma te redden uit de tentakels van de huisjesmelker aan wie ze haar huis heeft verkocht. Daar ontdekt ze dat de boosdoener James Miller is, de kwelgeest uit haar jeugd die kwallen in haar zwembroek duwde. En wat nog erger is: hij is de kleinzoon van oma’s nieuwe liefde met wie ze binnenkort gaat trouwen. In een tweede verhaallijn maak je kennis met Jessie. Na een hectische baan als kinderarts is ze tijdelijk als huisarts neergestreken in haar geboortedorp om rust in haar leven te brengen en te werken aan haar ingedutte relatie met Alex. Vroeger waren Jessie en Merle dikke vriendinnen en hun vriendschap bloeit weer op als ze elkaar opnieuw in Wetters Bay treffen.

Met haar personages blijft De Monchy ver van clichés. De verfrissende hoofdpersonen spreken tot de verbeelding: Jessie als succesvol kinderarts die een stapje terugdoet voor wat rust in haar leven en enorm geniet van het kijken naar bloederige ingewikkelde operaties en internetondernemer Merle die met de app waarin je een digitale droomman kunt samenstellen furore maakt. Maar Merles hasjrokende hippie-oma Eleanor spant de kroon. Een heerlijke vrouw die doet waar ze zelf zin in heeft en zich niet conformeert aan regels.

Het verhaal is vooral een luchtige feelgood, maar bespreekt ook serieuzere thema’s als tienerouderschap, eenzaamheid, dood en rouw die geloofwaardig in het verhaal zijn verweven zonder dat het te zwaar wordt aangezet.

Vanuit een wisselend perspectief tussen Merle en Jessie vertelt De Monchy twee verhalen met een eigen plot die elkaar slechts zijdelings raken, maar desondanks toch een geheel vormen. De verbindende factor zijn de momenten dat ze elkaar tegenkomen en de rol die de dorpsbewoners, met name de twee mannelijke hoofdpersonen James en kunstschilder Zach, in hun leven spelen. Jessie en Merle leer je vooral vanuit hun eigen gedachtewereld kennen. Hun zelfreflectie en de vraag die ze zichzelf stellen of ze gelukkig zijn in het leven dat ze nu leiden en daaruit voortvloeiende keuzes zorgt voor innerlijke groei en diepgang. De mannen worden vooral gekarakteriseerd door ze in de twee verhaallijnen verschillende rollen te geven. Waar James in Merles verhaal een eventuele liefdespartner is, is hij in het deel van Jessie een platonische vriend en voor Zack geldt precies het omgekeerde. Omdat ze hierdoor verschillende kanten van zichzelf laten zien, worden ze als personage interessanter. Andere kleurrijke figuren, zoals de excentrieke Eleanor, haar zorgzame nieuwe liefde Harry, Maddie en roddeltante Betty leveren daar hun eigen bijdrage aan en zijn in de bijrollen net zo belangrijk voor het verhaal.

De vloeiende schrijfstijl vol humor maakt Beter laat dan nooit een feestje om te lezen. Het verhaal is vooral een luchtige feelgood, maar bespreekt ook serieuzere thema’s als tienerouderschap, eenzaamheid, dood en rouw die geloofwaardig in het verhaal zijn verweven zonder dat het te zwaar wordt aangezet. De grappige dialogen toveren met regelmaat een grote glimlach op je gezicht. Door haar beeldende manier van schrijven zie je de soms hilarische situaties aan je geestesoog voorbijtrekken, zoals het moment waarop Merle tijdens de lunch de huisartsenpraktijk van Jessie ter tafel brengt:

'Vind je het niet smerig als je iemand rectaal moet bevoelen?'
'Pfff, ik krijg echt altijd dat soort vragen, vooral in de kroeg. Maar nee, ik vind het heerlijk. Dat is de hele reden dat ik arts ben geworden. Ik doe altijd extra vaseline op mijn vingers en dan glij ik zo naar binnen.' Jessie hield haar wijs- en middelvinger tegen elkaar aan en bewoog haar hand heen en weer. 'Geniet jij nog lekker van je vis?'

Natuurlijk ligt een happy end voor de hand, maar omdat De Monchy daar een net iets andere draai aan geeft dan je verwacht, blijft het boek je tot het eind verrassen.