Recensieweekoverzicht #177: politieke ondertoon, overvloed en gebrek aan persoonlijkheid

'Waarmee Wild onder andere sterk verschilt van andere op zichzelf staande thrillers, is dat je als lezer niet alle acties van de hoofdpersonages meekrijgt. Ze dragen, net als echte mensen, geheimen met hen mee. Wild onderscheidt zich nog verder door de politieke ondertoon die er in het verhaal zit. Al snel kun je als lezer dingen gaan relativeren (de wereld is niet zo zwart-wit als hij op het eerste moment lijkt) en komen ook onderwerpen als racisme en ethiek de hoek om kijken.'

'Bijna voortdurend heb je het idee dat er een onbekende verteller aan het woord is. Bizar genoeg wordt het ‘verslag’ van Toby’s en Rachels leven onderbroken door stukken in de ik-vorm. Daaruit blijkt telkens opnieuw dat een van hun vrienden aan het woord is. Hoewel de keuze voor dit vertelperspectief lange tijd ietwat vreemd aanvoelt, doet het geenszins afbreuk aan het bijzonder boeiende verhaal.'

'Om de historische ontwikkelingen toch voor het voetlicht te brengen, wordt het verhaal vaker verteld vanuit het oogpunt van andere personages. Hierdoor raak je de vertrouwdheid met het gevoelsleven van Midhat kwijt, zeker omdat je het veelvoud van de personages net niet genoeg leert kennen om met hen verbonden te raken. In haar ambitieuze debuut wens je dat Hamad de geschiedenis soms iets meer loslaat, om de vele personages iets meer kleur en diepgang te geven.'

'Het laat ook meteen zien dat Lowen een personage is met weinig diepgang. Het is lastig om met haar mee te leven, want ze heeft niet echt een persoonlijkheid. Ze lijkt meer het voertuig te zijn waarmee het verhaal verteld kan worden. Het romantische aspect van het verhaal werkt daardoor ook niet echt. En de vele twists op het einde hebben ook niet bepaald de impact die Hoover daarmee voor ogen had. Ze voelen vooral erg geforceerd aan.'