Recensieweekoverzicht #178: een waanzinnig plot, beeldende taal en gemiste kansen

'Het plot is opnieuw waanzinnig: de korte zinnen en het feit dat elk hoofdstuk eindigt met een kleine cliffhanger zorgen ervoor dat je Vergeef me moeilijk weg zult kunnen leggen, en in een constante modus van spanning blijft zitten. Ten opzichte van het vorige deel worden er opnieuw nieuwe perspectieven geïntroduceerd. Zo krijgt Poole nu een eigen stem, maar zijn er ook de vertrouwde, angstaanjagende dagboekpassages die het geheel dynamisch houden.'

'Het zeer leerrijke boek bestrijkt de periode 1936-1994, waarin een woelig stuk Spaanse en Chileense – en in mindere mate Venezolaanse – geschiedenis op een heldere wijze wordt weergegeven. Als een meesterverteller zet ze dit alles neer in haar specifieke, aantrekkelijke schrijfstijl en beeldende taal. Het eindresultaat is een geromantiseerde, historische vertelling met een opvallend politiek getinte inslag.'

'De misdaden die de hoofdpersonages moeten oplossen zijn heftig en vragen veel van de onderzoekers, maar de oplossingen dienen zich uiteraard niet zomaar aan. De invalshoek die de auteurs hebben bedacht ligt niet voor de hand en klinkt in eerste instantie weinig plausibel. Door een goede spanningsopbouw en een redelijke onderbouwing komen Faber en Pedersen er echter mee weg.'

'Personages als Vegter en de leden van zijn team hadden in Een vorm van verraad tot goede (hoofd)personen uit kunnen groeien; ze hebben ieder hun eigen verhaal met ups en downs en genoeg goede én slechte karaktereigenschappen. Jammer genoeg heeft Dijkzeul hier in dit geval te weinig gebruik van gemaakt. Ook qua spanning mist er veel in het boek. Bepaalde gebeurtenissen hadden hiervoor kunnen zorgen (mits goed uitgewerkt), maar ook daar heeft Dijkzeul helaas kansen laten liggen.'