Recensieweekoverzicht #181: verdriet verwerken, interessante weetjes en oppervlakkige personages

'Het boek komt langzaam op gang, maar dat past eigenlijk heel goed bij het verhaal. Ik-verteller Cara is aan het begin van het boek nog in rouw. Ze is boos en onaardig tegen iedereen. Ze heeft tijd nodig om haar verdriet te verwerken. De Pass geeft haar hoofdpersoon daar genoeg tijd en ruimte voor. Hoe meer Cara haar verdriet verwerkt, hoe meer de mensen om haar heen veranderen in echte mensen.'

'De keuze van de auteur om Lincoln bij aanvang in Frankrijk te plaatsen, is een goede. Dat trekt het personage meteen weg uit de vertrouwde alledaagse omgeving van het lezerspubliek, maakt haar internationaler, en dat werkt in dit geval aantrekkelijk. Van de Lisdonk weet ook steeds wat interessants te vertellen over de plaatsen waar Lincoln doorheen het verhaal verzeild raakt, of over voorwerpen en organisaties waarmee ze in aanraking komt.'

'Hoewel het Fabers fictiedebuut is en er duidelijk hier en daar nog verbetering nodig is, is er niks mis met de schrijfstijl. Het is echter jammer dat het plot minder is en dat de personages vrij oppervlakkig zijn, waardoor zijn schrijfstijl niet tot zijn recht komt. Personages hebben vaak alleen maar de functie het plot voort te duwen, worden gedefinieerd door een enkele karaktertrek (de één houdt van seks, de ander van een sappig verhaal in de krant) en missen diepgang.'