Recensieweekoverzicht #182: een duistere kelder, een intrigerend debuut en tekortkomingen

'Het boek, opgesplitst in twee delen, is op een pientere wijze geconstrueerd, waarbij de vaart gestaag oploopt. Op het juiste moment voert Lloyd de spanning op. Tot de bom barst en je eindelijk ontdekt hoe de vork aan de steel zit. Dit alles is neergeschreven in een toegankelijke taal en bekoorlijke stijl. Toch is het enigszins jammer dat richting het einde, de toch wel geslaagde apotheose te lang wordt uitgesteld.'

'Het spel tussen wat echt is en wat inbeelding, krijgt een bijkomende dimensie in het dromerige – een nachtmerrie is tenslotte ook een droom – derde deel (‘Witte schaduwen’) waarin feit en fictie rimpelloos in elkaar overgaan. Maar het scherpst komt het tot uiting in het laatste deel, ‘Entropie’, waarin de setting zich verplaatst naar Japan.'

'Door het sleutelgat is geen verhaal dat uitblinkt door zijn onverwachte plotwendingen en verrassingen. Pas twaalf hoofdstukken voor het eind wordt de lezer getrakteerd op een situatie die de schijn oproept verrassend te zijn, maar die je in een eerder stadium eigenlijk wel had kunnen zien aankomen. De eerstvolgende doet zich voor in de ontknoping. Dit geringe aantal is veel te mager voor een boek dat zich thriller noemt.'