Roman Holiday: een eigentijdse zedenschets

Over Roman Holiday
Julia vertaalde ooit romans. Uit het Frans. Hoewel romans... Misschien dekt de term ‘romannetjes’ , maar dat klinkt zo badinerend, vindt ze zelf, de lading beter. Ze is ermee gestopt. Nu houdt ze zich vooral bezig met ‘leuke’ dingen: golf, tennis, wandelen met de hond, een kookclub, museumbezoek. Dat doet ze met haar vriendinnen. Ella, Kaatje, Maritt èn Claire. Claire is niet alleen jonger en mooier dan de anderen maar dankzij haar huwelijk met de oudere Herman Steigenberger ook veel rijker. Dat blijkt echter niet genoeg te zijn...
Want zo verrukt als Julia op Frankrijk is, zo dol is Claire op Italië. Niet alleen op de mensen, het eten en het land maar vooral op haar Italian lover...
Een geheim waarin ze Julia betrekt en die daardoor een steeds grotere rol speelt in het ‘smoezenboek’ van Claire. Te laat ontdekt Julia het verschrikkelijk drama dat zich inmiddels in haar leven heeft voltrokken...
Een boek over liefde, verraad en een geraffineerd dubbelspel.

Over Marjan van Marle
Ooit werkte Marjan van Marle als journaliste/redactrice voor zowel Margriet als Libelle en schreef ze artikelen en interviews onder meer over spraakmakende medische onderwerpen. Sinds 1988 heeft zij een eigen tekstbureau Van Marle Media Productions en werkt ze voor verschillende opdrachtgevers.
Ze heeft jarenlang de redactie gedaan van diverse kookbladen, waaronder het supermarktmagazine Boodschappen, en ging zich daardoor steeds meer met koken bezighouden. Zo schreef ze een receptenboek met marinades. Het koken komt ook terug in haar boeken. Al is Julia, de hoofdpersoon in Roman Holiday, volgens haar niet echt een kookfanaat. Ze is lid van een kookclub, zoals meer vrouwen, maar dat is meer, zeg maar, voor de 'sociale contacten'.

Fragment Roman Holiday
"Mijn therapeut heet Harrie Pomerantz, hij is psychiater. Eén zeg maar van het klassieke type. Niet dat ik hem daar op heb uitgezocht maar gaandeweg bleek dat zo te zijn. Ik noem hem dan ook geen Harrie maar dr. Pomerantz. Ik heb hem benaderd toen mijn leven overhoop lag. Wat overigens vaker gebeurt bij mensen die een psychiater raadplegen. Zijn naam had ik eerder een aantal keren horen vallen. En hoewel mijn leven toen nog van een redelijk overzichtelijke eenvoud was, heb ik die in mijn oren geknoopt. Een vooruitziende blik? Wie zal het zeggen. Maar nu ik dit opschrijf betrap ik me erop dat ik het over een 'redelijk overzichtelijke eenvoud' heb. Was mijn bestaan destijds toch al wat gecompliceerder dan ik mezelf wilde toegeven...? Enfin, waar het om ging was dat wat als een blijspel begonnen was, in een drama was geëindigd. Zonder dat ik het in de gaten had gehad was ik de regie, ja ik houd van beeldspraak, kwijtgeraakt en had ik een rol toebedeeld gekregen die me niet paste. Volstrekt niet. Of het nu een bijrol was die ik vertolkte of de hoofdrol, dat maakte niet uit...

In ieder geval, kort na wat ik dan maar de ontknoping noem, ben ik bij hem te rade gegaan. Maar na een aantal sessies, het kunnen er twee, drie, vier zijn geweest had ik het gevoel dat hij niet naar me luisterde, niet echt tenminste maar alleen de tijd nauwlettend in de gaten hield. Zodat hij na precies drie kwartier - hij had altijd een klok voor zich staan - kon zeggen: dat was het dan Julia. Tot de volgende week. Het was een onaangename gedachte die ik dan ook probeerde te verdringen. Want ik wilde graag in de illusie blijven geloven dat hij oprecht in mij geïnteresseerd was... (En mocht dat niet zo zijn, zo goed kende ik mezelf inmiddels wel, dan zou ik toch blijven komen. Hij was voor mij ondanks alles toch zoiets als een laatste strohalm. Daarbij, het is misschien 'not done' om het zo te zeggen, moest er bij hem toch ook brood op de plank komen... Een psychiater moet per slot van rekening ook eten. Wat dat betreft, zo praktisch ingesteld ben ik wel, waren we tot elkaar veroordeeld.)

Van die dingen speelden door m'n hoofd als ik bij hem, nee, niet op de divan lag maar op de bank zat. Vervelende gedachten die me afleidden van waar het werkelijk om ging. Normaal gesproken nogal verbaal ingesteld, kon ik niet de juiste woorden vinden. Of nou ja, ik zei niet wat ik wilde zeggen. En hoewel dr. Pomerantz misschien niet werkelijk in mij geïnteresseerd was, had hij dat wel in de gaten. Ik moet toegeven dat ik daar toch enigszins van schrok. Hij had dan misschien niet altijd evenveel belangstelling gehad voor mijn zielenroerselen, hij bleek ineens wel gedachten te kunnen lezen. Na afloop van weer een sessie 'inzichtgevende therapie' waarvan ik steeds meer het gevoel kreeg er niets mee op te schieten, deed hij me een voorstel. Dat hij me een dergelijk voorstel zou doen had ik niet achter hem gezocht. Terwijl ik bij hem in de spreekkamer zat die uitzicht bood zat op een kleine stadstuin, zei hij: "Ik weet dat je het kan Julia." Terwijl ik mijn blik liet glijden van de ene muur waar een Isaac Israëls hing, een echte, naar de andere waar hij twee portretten, pentekeningen, van Freud had hangen, hoorde ik hem zeggen: "Probeer je verhaal op te schrijven. Maak er een roman van. Dat helpt bij het verwerkingsproces..." Om vervolgens opnieuw te zeggen: "Ik weet dat je het kunt Julia, je kunt het..."

Klik hier voor het Hebban interview met Marjan van Marle.

Klik hier voor de website van Marjan van Marle.