Sam Lloyd: ‘Het geheugenwoud maakt mijn vrouw ongerust over de persoon met wie ze samenleeft’
'Het personage van Elijah, de 12-jarige, had ik al heel lang in mijn hoofd zitten. Ik had alleen nooit een verhaal waar hij in paste. Toen ik het idee voor Het geheugenwoud kreeg, wist ik dat hij hier thuishoorde. Het begin van het verhaal ontstond toen mijn zoon meedeed aan een schaaktoernooi in Surrey. Het vond plaats op een enorme middelbare school, waar honderden kinderen rondliepen. Als de kinderen schaakten, werd de ouders gevraagd om buiten te wachten. Het viel me op dat er bijna niks aan beveiliging geregeld was. Toen ik even ergens koffie ging drinken, bedacht ik me - ik had niets te lezen bij me - hoe gemakkelijk het zou zijn om een kind te ontvoeren van deze locatie. Aan het einde van de dag had ik het eerste hoofdstuk op papier.’
Grimmig scenario
‘De angst dat je kind iets vreselijks kan overkomen is denk ik herkenbaar voor veel ouders. Mijn vrouw had er vooral veel last van toen onze oudste zoon net was geboren. Iedere dag gingen er scenario’s door haar hoofd van wat er allemaal met onze jongen kon gebeuren. Het begon met alledaagse gevaren, voor iedere pasgeboren baby, maar in de loop van een paar weken werden die scenario’s steeds grimmiger. Terwijl we tv zaten te kijken, vroegen we ons bijvoorbeeld af wat we zouden doen als er plotseling gewapende mannen zouden binnenstormen. Gelukkig verdween deze angst na drie of vier weken, maar het terughalen van die angsten hielp me bij het bedenken van dit plot.’
Plotdenker
‘Je hebt schrijvers die hun plot tot in detail uitdenken, voordat ze echt beginnen met schrijven. En je hebt schrijvers die beginnen met een blanco pagina en wel zien waar het schip strandt. Ik probeer altijd die eerste schrijver te zijn, maar uiteindelijk lijk ik meer op de tweede. Bij ieder nieuw verhaal probeer ik plotgericht te zijn: ik ben als de dood dat ik op een doodlopend spoor beland. Ik neem me voor het plot helemaal uit te denken, de personages te leren kennen en al hun emoties te doorgronden. Maar op een gegeven moment word ik te ongeduldig en begin ik toch maar gewoon met schrijven. Gelukkig heeft het tot nu toe altijd goed uitgepakt.’
Genreswitch
‘Toen ik het idee voor Het geheugenwoud voorlegde aan mijn agent, was hij er heel erg enthousiast over. Het was alleen zó anders dan mijn vorige boeken, dat we besloten het onder pseudoniem uit te brengen. Op die manier konden we een heel duidelijk onderscheid maken tussen mijn fantasyboeken en dit voor mij nieuwe genre. We wilden niet dat liefhebbers van fantasy teleurgesteld zouden zijn als ze dit boek lazen, of de liefhebbers van dit boek als ze mijn vorige werk zouden gaan lezen.
Gelukkig is Het geheugenwoud in het Verenigd Koninkrijk erg goed ontvangen en is het ook in verschillende talen vertaald. Het was wel spannend, omdat het boek zo anders is dan mijn vorige werk. Toch was het schrijfproces niet heel anders. Elijah spookte al jaren door mijn hoofd en Elissa ontstond vrij natuurlijk. Het was meer dat ik andere personages had met andere stemmen, dan dat ik het schrijfproces echt veranderde.’
Jeugdig perspectief
‘Ik heb zelf drie kinderen, die allemaal vriendjes, neefjes, nichtjes en buurtgenootjes hebben van verschillende leeftijden. Het was dus niet zo moeilijk om me dat perspectief eigen te maken. Veel moeilijker was het perspectief van de agente, Mairéad, die de ontvoering onderzoekt. Voordat ik besloot haar perspectief in het boek op te nemen, heb ik echte ontvoeringszaken bestudeerd. Gelukkig zijn er veel documenten online te vinden, maar ik heb ook contact gezocht met de dienstdoende officier van de politie in Surrey. Zij heeft feedback gegeven op de eerste versie van het boek. Ze had niet heel veel commentaar, maar als schrijver is het ook belangrijk om de balans te vinden tussen een accuraat verhaal en een goed verhaal. Het is bijvoorbeeld voor de lezer niet belangrijk dat agenten urenlang achter hun bureau doorbrengen om onderzoek te doen. Ik heb me gefocust op de sleutelmomenten van het onderzoek.’
Psychologisch effect
‘Mairéad heeft vanaf het begin van het boek al een zware tijd. Ze is zwanger, nadat ze al verschillende keren een miskraam gehad heeft. Dat element heb ik in het verhaal verwerkt, omdat ik op zoek was naar haar drijvende kracht. Het verklaart waarom ze deze zaak tot de bodem wil uitzoeken. Niet alleen omwille van Elissa, maar omwille van haar eigen situatie. Ze gelooft dat ze door Elissa te vinden, dit kindje zal houden. Het is iets wat mensen doen, een psychologisch effect. Als ik x doe, zal y gebeuren. De vraag blijft natuurlijk of dat ook echt gebeurt.
Voor de ontvoerder heb ik niet veel onderzoek gedaan. Zijn personage is een creatie van de duistere kant van mijn geest. Iedere keer dat mijn vrouw iets leest wat ik geschreven heb, raakt ze steeds meer verontrust over de persoon met wie ze samenleeft. Ik ging met onze zoon naar een schaaktoernooi, dat een mooie en verbindende dag had moeten zijn, maar ik kom terug met een verschrikkelijk verhaal over een kidnapping…’
Geheimzinnig landgoed
‘Het was niet moeilijk om het verhaal zich te laten afspelen in het moderne Verenigd Koninkrijk, ook al lijkt een kidnapping tegenwoordig met alle camera’s en mobiele telefoons op straat heel moeilijk. Over het hele land zijn er namelijk enorme landgoederen, in het bezit van landheren. Het zijn enorme oppervlakten, waarvan niemand weet wat daar precies gebeurt. Dat zit totaal niet op de radar.
Het geheugenwoud zelf is gebaseerd op de plek waar ik ben opgegroeid. We woonden vlak bij zo’n landgoed. Eromheen stond een hek, maar dat was kilometers lang. Aan de andere kant was er alleen maar bos, dat dus in privébezit was. Ergens in dat hek zat een poort, maar daar zat prikkeldraad boven. Je kon er dus niet zomaar in. Maar op een gegeven moment bedachten een vriend en ik dat je er wel overheen kon klimmen, als je enkele dikke dekens over het prikkeldraad gooide om jezelf te beschermen. Dus klommen we in het weekend met wat slaapzakken en biertjes over het hek, gingen we het bos in en maakten we een kampvuur. We aten wat, dronken wat en vertelden elkaar enge verhalen. Soms was er een jachtopziener waar we voor moesten uitkijken, maar gelukkig zijn we nooit betrapt.’
Bijgelovige schrijver
‘Ik ben, denk ik, al mijn hele leven aan het schrijven. Ik kan me herinneren dat mijn vader De Hobbit had gekocht, ik was een jaar of vijf, en we lazen er elke avond een paar pagina’s uit. Vanaf die tijd wilde ik schrijver worden. Ik schreef veel op school. Ik kreeg mijn eerste afwijzing toen ik 15 was, nu ben ik 46. Toen ik net klaar was met mijn studie heb ik me gericht op mijn carrière. Ik zat in de media en reclame. Het schrijven verschoof naar de achtergrond. Toen mijn vader overleed, realiseerde ik me dat ik niet precies aan het doen was wat ik wilde. Dat was een trigger om het schrijven weer op te pakken.
Inmiddels ben ik bijna aan het eind van mijn tweede psychologische thriller, maar ik wil niet vertellen waar die over gaat. Ik ben een beetje bijgelovig wat dat betreft. Het is een vreemd ritueel, maar ik wil niks over mijn boek vertellen zolang de eerste versie nog niet helemaal op papier staat. Ooit heb ik wel eens verteld over een idee dat ik had, maar ik merkte dat ik door erover te praten een beetje van het enthousiasme kwijtraakte. Een andere reden is dat ik erg goed let op de reactie van degene aan wie ik het idee vertel, waarbij ik focus op het negatieve. Zelfs als iemand enthousiast is, vind ik wel een gezichtsuitdrukking of uitspraak die ik negatief kan interpreteren. Dat blokkeert voor mij het schrijfproces. Dus helaas, ik kan niks zeggen over het nieuwe boek. Ik hoop dat lezers nu al nieuwsgierig genoeg zijn geworden.’
Winnen
Ben je na het lezen van dit interview benieuwd geworden naar Het geheugenwoud? Hebban mag 5 exemplaren van het boek weggeven. Ga snel naar de winactie om te kijken wat je moet doen om kans te maken!
